Wet Normering Topinkomens
Toon Kasdorp bespreekt de ambivalenties en ambiguïteiten in de wet Wet Normering Topinkomens.
De Wet Normering Topinkomens[1] is een vreemd geval. Het ene topinkomen is het andere niet en toch worden ze allemaal over een kam geschoren. En wat de gevolgen zouden gaan worden, daar hadden we geen idee van. De wet bevat de regel dat geen enkele overheidsfunctionaris meer mag verdienen dan een minister.
Je zou kunnen voorspellen dat medische specialisten massaal uit dienst van de ziekenhuizen zouden treden en zich weer zelfstandig gingen vestigen. Maar ook weer niet allemaal misschien. Medische microbiologen en patholoog anatomen waarschijnlijk minder dan hersenchirurgen en oftalmologen.
Maar juist bij de woningbouwcorporaties, waar een VVD minister moeilijkheden maakte, omdat hij meende dat het te kort dag zou zijn, is de beperking van het topinkomen een fluitje van een cent, zou je zeggen. De loonkosten per fte in dienst van een woningbouwcorporatie mag niet meer bedragen dan x euro met ingang van …( datum) Mensen met contracten die langer lopen dan de genoemde datum wordt het contract tegen die datum opgezegd. Niettegenstaande andersluidende wettelijke bepalingen zal de opzegging ingevolge deze wet rechtsgeldig zijn. Zoiets.
Woningbouwcorporaties blijven ook wel doordraaien zonder directeuren en er is er geen een in Nederland die in redelijkheid het salaris kan claimen dat als maximum geldt in de nieuwe wet.
Maar mensen, het aantal functies van overheids- of semioverheidsbedrijven dat onder de nieuwe wet valt is veel groter dan iedereen denkt en ook veel diverser. Het is volkomen onredelijk om die allemaal op dezelfde manier te behandelen. Herinner U die directeur van Essent, die met veel moeite weggehaald was uit zijn veel hoger betaalde functie bij Shell in Londen en die amper in Arnhem zat toen hij geconfronteerd werd met de eerste verlaging topinkomens. Ontzettend onredelijk, maar de man reageerde als een heer en de zaak is gesust.
Er is lang niet duidelijk genoeg geformuleerd wat er onder inkomen of salaris moet worden verstaan. Het zou veel beter zijn om de bovengrens te koppelen aan de loonkosten en dan niet van één persoon maar van een full time equivalent. Allerlei vergoedingen en deeltijdbanen en verdelingen van functies over meerdere rechtspersonen en wat je al allemaal niet aan extra complicaties kunt hebben, komen dan automatisch op hun plek.
De ingreep in het leven van de mensen is ook veel te groot om van die wet zo’n haastklus te maken. Wat moeten al die mensen met hun hypotheek en andere verplichtingen die ze op zich hebben genomen op basis van het salaris dat hun wettelijk toekomt? Er is wel een overgangsperiode maar is die voldoende en werkt die voor alle betrokkenen op dezelfde manier uit? Je kunt er vrij zeker van zijn van niet.
Zou het niet veel beter zijn om hier nu eens vijf jaar voor uit te trekken om het goed te bestuderen en dan met een betere wet te komen en die dan in te laten gaan voor nieuwe contracten? En een einddatum in de wet op te nemen voor alle lopende contracten?
- Wet Normering Topinkomens legt sinds 1 januari 2013 beperkingen op aan de bezoldiging van topfunctionarissen in de publieke sector.
Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp