De herinnering blijft. Maar het echt weten? Daar wil men in overheidskringen liever niet mee worden geconfronteerd. Met als gevolg een wegkijkbeleid dat een geschiedenis van decennia heeft. Niets om trots op te zijn als overheid.

Gisteravond kreeg ik de column van Fidan Ekiz naar aanleiding van de verkrachting vorige week in Rotterdam onder ogen.

De brute verkrachting van de Indonesische uitwisselingsstudente op straat, in De Esch, laat me niet los. Haar familie is overgevlogen om hun dochter bij te staan. Nachtmerrie. Dan zie je je kind liggen op de Intensive Care. Verkracht en gewurgd met een kettingslot.

Mooi, boos stukje in het Rotterdamse AD, dat me desalniettemin opviel door een zekere terughoudendheid zaken harder te benoemen. Dat kan een kwestie van stijl zijn, van persoonlijkheid en wellicht zelfs gêne. Misschien lag het aan mij? Toch is dit het meest uitgesproken stukje dat ik er tot op heden in de MSM over las. Het benoemt zaken, en dat gebeurt verder alleen buiten de MSM. Instinctief voelde ik ergens toch een handrem. Wat me dwars zat werd me pas helder toen ik vanmorgen een tweet met een oud stuk uit Trouw (1996) zag langskomen. Wat een verschil!

Bij de jeugd tot 18 jaar ligt het aandeel van Surinamers, Marokkanen, Turken en Antillianen in het arrondissement Amsterdam ook al jaren tussen de 69 (in 1994) en 76 procent (in 1996). Bij elkaar opgeteld maken deze groepen 22 procent van de Amsterdamse bevolking uit.
Deskundigen wijten de allochtone oververtegenwoordiging onder meer aan het normenvacuüm waarin deze jongens opgroeien. “Door de gebrekkige integratie krijgen zij heel andere opvattingen mee dan wat in Nederland gangbaar is. Zij raken gedesoriënteerd tussen wat zij thuis horen en de vrijheid die ze op tv en op straat zien. Gelijkheid van vrouwen zegt hen weinig”, zegt Mohamed Sini van de Nederlandse Gezinsraad.

NB: dit was in 1996, 22 jaar geleden. De constateringen zijn vandaag de dag niet anders, maar gebeurd is er niets. Het enige dat veranderde is dat het percentage van de Amsterdamse bevolking der betrokkenen tegenwoordig de 50% nadert, en wellicht al is gepasseerd. Oh, en dat dergelijke cijfers tegenwoordig niet meer op deze wijze worden gepubliceerd. Recente cijfers die  hierover iets zeggen ken ik niet, wat op zich veelzeggend is. Want wat je weten wilt:

• Is er iets verbeterd met de toenmalige groepen, hoe liggen de totalen?
• Welke invloed heeft de massa-immigratie hier op gehad
• Zijn er cijfers over de verschillen tussen recente instromers en ‘gevestigd geraakte’ migranten?
• Hoe doen opvolgende generaties het?
• En vooral: welk beleid is naar aanleiding hiervan indertijd precies geëntameerd, en wat waren daarvan de resultaten?

Het stuk in Trouw geeft enig inzicht, en dat is deprimerend aangezien de toenmalige aanpak zoals we nu weten absoluut niet heeft gewerkt. We zijn een generatie verder! Een verandering van beleid lijkt binnen de overheid op dit moment niemand echter te overwegen. En dat terwijl men er toentertijd nog redelijk open over was dat een islamitische component een rol speelde, evenals seksueel racisme:

Kinderrechters in Nederland gaan steeds vaker over tot het opleggen van taakstraffen, ook bij zedendelicten. Er waren in 1994 en 1995 tegen de 450 jonge zedendelinquenten. Ook de leerstraffen zijn in opmars. Alleen al dit jaar zijn er tachtig aanvragen gedaan voor het leerproject seksualiteit als alternatieve straf. Op die verplichte cursus krijgen allochtone jongens les in gewenstere omgangsvormen tussen vrouwen en mannen. Islamitische daders geven in hun gedrag blijk van seksueel racisme: zij vergrijpen zich meestal aan Nederlandse en Surinaamse meisjes en vrouwen. Moslimmeisjes laten zij, althans op straat, met rust. (mijn vet H.)

Fidan Ekiz eindigde haar column met:

De voorzichtigheid, het zwijgen en het ontkennen in dit land, zelfs wanneer het gaat over veiligheid, is onbegrijpelijk. Wat mij betreft zou er veel meer ophef moeten zijn; meer vragen moeten worden gesteld; meer debat, meer aandacht voor de achtergronden van deze aanrandingen en verkrachtingen. Gooi het uit de taboesfeer. Het ontbreken van antwoorden roept angst op, niet de vragen.

Maar dat oude stuk uit Trouw liet zien dat antwoorden al lang bekend zijn. Uit alles blijkt dat onze overheid als de dood is te doen waarom Ekiz vraagt. De klassieke aanpak van moeilijke sociale problemen door de overheid is niets doen en te hopen dat het over gaat. Vaak werkt dat, Maar bij sociale problemen van de orde die we nu hebben is het vragen om oproer, moord en doodslag. Als iemand op een dag terugslaat of schiet, of wraak gaat nemen als de overheid nalaat de dader adequaat aan te pakken… Gaan we die persoon dan wèl hard aanpakken? Dat is de ongezonde reflex van onze overheid op dit moment, maar ergens houdt het geduld op.