In 2009, na afloop van een discussiebijenkomst in Amsterdam, gaf ik Ahmed Marcouch een hand. En ik bevroeg hem over zijn relatie tot de geestelijk leider van de Moslimbroederschap, Yusuf Al-Qaradawi.

Mijn boek, Islamofobie, was nog niet af. Marcouch gokte dat ik een gemiddelde nieuwsconsument was en draaide er omheen: hij gaf toe dat die man bedenkelijke dingen gezegd had, maar Qaradawi zei volgens hem ook mooie dingen. Volkskrant redacteur Raoul du Pré (@Raouldupre) brengt in herinnering dat Marcouch – in 2004, kort na de moord op Theo van Gogh nota bene – subsidie aanvroeg voor een conferentie waar de beruchte Yusuf Al-Qaradawi zou spreken. Du Pré heeft een bijzondere beschrijving van die man: dat is iemand “… die zich ten doel stelt de islamitische cultuur te bevorderen.” Ja, zo ongeveer zoals Joseph Goebbels de Duitse cultuur wilde bevorderen. Wonderlijk wel: die suggestie dat er zoiets bestaat als ‘de islamitische cultuur’, met nadruk op dat woordje ‘de’. Ik kom er verderop nog op terug.

Subsidie?
Syp Wynia schrijft in Elsevier nog wat uitgebreider over die subsidie. Als onderdeel van zijn betoog over waarin hij concludeert dat Marcouch ongeschikt is als burgemeester. Op TPO.nl schreef Paul Andersson Toussaint in 2014 dan weer dat er niets klopt van dat verhaal over die subsidie. Over Qaradawi meldt hij dat die “… door sommigen ook wel ‘de theoloog van het moslimterrorisme’ wordt genoemd. Hij mag vanwege zijn radicale opvattingen landen als Groot Brittannië en de VS niet in.” Hij laat overigens vooral Marcouch zelf aan het woord. Voor die kwestie van die subsidie is dat jammer, in andere opzichten is dat juist een voordeel. Zo citeert hij:

.. er zijn hier geen gezaghebbende moslimintellectuelen die kunnen uitleggen dat de islam heel goed is te verenigen met democratie, vrouwenrechten en dergelijke. Wij wilden dat iemand van het kaliber van Al-Qaradawi publiekelijk zou verklaren dat de moord op Van Gogh een weerzinwekkende misdaad was.

De leer van Mohammed is blijkbaar iets dat ‘moslimintellectuelen’ kunnen uitleggen. De volgende zin is voor de beoordeling van M. cruciaal:

Uiteindelijk is hij nooit gekomen. Yusuf al-Qaradawi is echt een zwaargewicht. In de islamitische wereld net zo gezaghebbend als de Paus voor katholieken.

Het volgende zegt ook veel over M.’s visie:

Wij van de Ummao [Unie van Marokkaanse Moskeeën; M. was daar destijds woordvoerder van] dachten: “Hoe kunnen we deze man op een goede manier benutten?” Hij heeft inderdaad ook politieke opvattingen die zeer kwalijk zijn, maar als dat het criterium is dan zou je met niemand om kunnen gaan, dan zou je met heel veel regeringsleiders en staten geen betrekkingen meer kunnen onderhouden.

Marcouch stelde dus in 2014 lieden die te boek staan als ‘moslimintellectuelen’ op één lijn met regeringsleiders. Over scheiding van moskee en staat gesproken! Andersson Toussaint wist hem ook nog deze uitspraak te ontlokken:

Maar moslims schudden hun geloof niet zo maar eventjes af. Het zijn geen politici. Voor ons is er maar één islam en dat is dé islam. Dat is ons geloof en dat blijft ons geloof.

De benadrukte regel kennen we ook van de Turkse wannabe-sultan Erdowahn.

Geen koorknaap
Ik heb niet onderzocht hoe dat nu zit met die subsidie en ben ook niet van plan dat te gaan doen. Marcouch zet zich ervoor in om mohammedaanse extremisten ook hier hun zegje te laten doen. Daar is hij tamelijk open over; Wynia benadrukt dat uitgebreid. Wanneer hij daar óók nog eens belastinggeld voor weet te misbruiken, maakt dat de zaak alleen maar nòg erger.

Ik focus me op uitspraken van M. zelf, met name op een aantal minder bekende van hem, die hij deed toen hij zich onbespied waande, en tevens op de uitspraken van die Qaradawi. Ik begin met die laatste, omdat die in de media, zelfs in de wat meer ‘islamkritische’, mijns inziens veel te weinig aandacht krijgen. Ik heb in de afgelopen jaren meerdere keren iets geschreven over Q. Begin 2012 schreef ik over hem dat in vergelijking met hem, Marc Dutroux, de man die An en Eefje dood hongerde, een koorknaap was. Best een harde uitspraak. Ik sta er overigens nog steeds achter.

Volgens M. “heeft deze man [Q] hele zinnige opvattingen over de ondergeschikte positie van de vrouw.” Het Center for Islamic Pluralism – de meest integere organisatie van mohammedanen die ik in de afgelopen twaalf jaar ontdekt heb – denkt daar héél anders over. Op bladzijde 12 van Ahun uitgebreide rapport hun uitgebreide rapport A guide to shariah law and islamist ideology in western Europe schrijven ze over genitale verminking van meisjes op een leeftijd dat ze het zich nog zullen blijven herinneren en daarbij citeren ze Q. uitgebreid:

However, the most moderate (sic) opinion and the most likely one to be correct is in favor of practising circumcision in the moderate Islamic way indicated in some of the Prophet’s hadiths – even though such hadiths are not confirmed to be authentic. It is reported that the Prophet (pbuh) said to a midwife: ‘Reduce the size of the clitoris but do not exceed the limit, for that is better for her health and is preferred by husbands.’ (…) “Actually, Muslim countries differ over the issue of female circumcision; some countries sanction it whereas others do not. Anyhow, it is not obligatory, whoever finds it serving the interest of his daughters should do it, and I personally support this under the current circumstances in the modern world. But whoever chooses not to do it is not considered to have committed a sin for it is mainly meant to dignify women as held by scholars. (Nadruk natuurlijk van mij, FG)

Let op: hij zegt dus zelf dat hij zich baseert op onbetrouwbare hadith. Ik herhaal het: hij zegt zelf dat hij zich baseert op onbetrouwbare hadith. Het rapport van dat centrum verscheen reeds in 2009: dus vijf jaar voordat Marcouch over Qaradawi zei dat die zinnige opvattingen had over de ondergeschikte positie van de vrouw.

Onenigheid leidt tot geweld
Ik schrijf opzettelijk niets over de uitspraken van Qaradawi over Joden en Israël. Wie daar meer over wil weten, vindt heel snel flink wat informatie met de zoektermen ‘Qaradawi‘ en ‘Memri‘. Ook niets over Qaradawi, Marcouch en homo’s: daarover valt genoeg te lezen in de genoemde stukken bij TPO, Elsevier en Volkskrant. Om zicht te krijgen op de denkwereld van deze schoft is het ook léérzamer om te bekijken wat zijn positie is in het langstlopende conflict van de wereld: dat tussen soennieten en sjiieten, zeg maar tussen Saoedi-Arabië enerzijds en Iran anderzijds. Ik schreef daarover naar aanleiding van een lynchpartij in Egypte, in 2013. De sjiiet Shehata en drie van zijn bezoekers werden uit diens huis gesleept en doodgemaakt door een meute soennieten. In augustus 2006 deed Qaradawi in een videoclip reeds zeer uitzonderlijke uitspraken over die tegenstelling tussen soennieten en sjiieten. Ik citeer mezelf:

Hij legt uit dat hij er voorstander van is dat soennieten en sjiieten elkaar niet verketteren. Er is echter een grote maar. Wanneer in een land een van beide stromingen de baas is, mag de andere stroming beslist niet proberen daar aanhangers te krijgen. Anders krijg je volgens hem onvermijdelijk [de] burgeroorlog en eindeloze slachtpartijen [van de afbeelding hierboven].
Wat de westerse media en de atheïstische twitteraars in de mohammedaanse landen niet willen zien en waar de Egyptische generaals niet omheen willen en kunnen kijken, wordt door Qaradawi ‘theoretisch onderbouwd’: geweld ligt bij ons mohammedanen onherroepelijk in het verlengde van heftig debat. Het debat moet dus krachtig onderdrukt worden. Ook de doodstraf heeft een plaats in het onderdrukken van het debat.

‘De’ islamitische cultuur en ‘de’ islam
De afbeelding die ik boven dit stuk heb geplaatst gebruikte ik in een tweet, die volgens Twitter de afgelopen dagen door ruim tienduizend mensen gezien is. De tekst is afkomstig uit een interview dat ene Anne Dijk in 2011 afnam met M. Dijk was toen voorzitter van Stichting Nieuwemoskee Live, lid van het interviewteam van Nieuwemoskee en redactielid van Al Nisa, Islamitisch maandblad voor vrouwen. Ze was op dat moment bezig met een onderzoeksmaster aan de Universiteit van Amsterdam (UvA), waarbinnen ze zich richtte op de Vrouwelijke Religieuze Autoriteit in de islam …

Een jaar later besteedde ik aandacht aan dat opmerkelijke interview. De link in mijn stuk naar dat interview is echter dood: de hele site is blijkbaar opgeheven. Heel vervelend. Zo zou mijn stuk en de getwitterde afbeelding kunnen worden weggezet als verzinsel van mij. Gelukkig is er de onvolprezen waybackmachine, een verzameling van kopieën van oude internetpagina’s: letterlijk honderden miljarden! Hier dat interview, gepubliceerd op 21 september 2011.

Het zet, met die regels uit mijn afbeelding, ongenadig de schijnwerper op de bizarre ideeën van wannabe-burgemeester Marcouch voor wat betreft zijn rol in het spanningsveld tussen mohammedanen en niet-mohammedanen: hij wil het af en toe best opnemen voor niet mohammedanen tegen zijn medevolgelingen van Mohammed. Hallelujah, we zijn gered: Marcouch verdedigt ons tegen zijn fijne ‘geloofsgenoten’. Maar we mogen hier niet uit opmaken, alleen maar op basis van deze uitspraak van hem, dat hij de rechten van de niet-mohammedanen verdedigt, dat er iets mis is met dat mohammedanisme zèlf, hoor. Behalve een islam van de extremisten en van de oorspronkelijke bronnen is er ook een islam van Marcouch. Tja. Hoe dit zich dan verhoudt tot: “Voor ons is er maar één islam en dat is dé islam“?

Geloofsbelijdenis
Maar dat niet alleen. Het schijnbaar vanzelfsprekende gedraai en gelieg van Marcouch komt er ook uit naar voren, vooral wanneer je zijn uitspraken combineert met uitspraken die hij bij andere gelegenheden deed. Dit is misschien wel het ‘toppunt’:

Het mooie van de islam is dat het los staat van cultuur en dat de basis erg individueel is. Als je kijkt naar de zuilen van de islam, zoals bijvoorbeeld de shahada, de geloofsgetuigenis: die is alleen tussen jou en God.

De mohammedaanse geloofsbelijdenis zou iets zijn tussen de individuele mohammedaan en Allah? Wie denkt Marcouch met deze leugen voor de gek te houden? Zichzelf? Dat is precies de kern van de mohammedaanse ellende: Allah heeft geen boodschap, alleen een boodschapper: pontificaal staat die boodschapper in de mohammedaanse geloofsbelijdenis, de de shahada. Die shahada bestaat uit twee stukjes: het idiote en alleen tegen andere godsdiensten gerichte: ‘er is geen god dan Allah’ en de cruciale toevoeging ‘Mohammed is zijn profeet’. Omdat Mohammed dood is (aannemende dat hij ooit geleefd heeft) is zijn rol in het verordonneren van wat alle mohammedanen, en eigenlijk alle mensen, moeten doen, laten en denken, overgenomen door de kaste van de schriftgeleerden. In hetzelfde interview zegt hij bijna met zoveel woorden dat hij voorstander is van het bestaan van zo’n kaste met zo’n rol:

Ik denk dat de moslimgemeenschap in Nederland moet leren dat denken mag. In de rest van de wereld zie ik deze beweging sterker. We ontberen hier intellectualiteit en echte prominente gezaghebbende figuren die de discussie vanuit de islam aanvoeren en op een andere manier durven te kijken.

Marcouch weet het wel, maar die andere leden van die gemeenschap weten niet, nog niet, wat de islam centraal stelt. Jammer trouwens wel dat hij niet verklapt wat hij bedoelt met ‘de rest van de wereld’: Frankrijk, Saoedi-Arabië, Nigeria, Egypte, Iran?

Geen pausfiguur
De tekst uit de afbeelding ging als volgt verder:

Dan zul je mensen tegen het hart stoten, maar ik hoop dat het aanzet tot denken en tot discussie. Soms zie je het op klein niveau, maar soms ook meer “in the picture”, zoals een publieke discussie die ik een keer had met Fawaz Jneid, de imam van de salafistische As-Soennah moskee in Den Haag. Als dit het islamitische kader is, ga je dan vertellen dat de islam mooi is? In de islam hebben we geen paus-figuur!”

He, dat is best gek, tegen Andersson zei hij: “Yusuf al-Qaradawi is echt een zwaargewicht. In de islamitische wereld net zo gezaghebbend als de Paus voor katholieken.”

Nog een laatste opmerking over dat gedraai. In het interview met de Nieuwe Moskee kwam hij ook aanzetten met een van die verzen uit de Koran die op fatsoen lijken te duiden. Dat gaat zo:

Zoals we kunnen lezen in Sura al Kafirun: iedereen die het islamitisch geloof afwijst is al kafirun, ongelovig (‘ondankbaar’), maar de Profeet krijgt hierin het bevel van God (sic) om tegen iedereen te zeggen: ‘Jullie hebben jullie geloof en ik heb mijn geloof’.

Een fraai staaltje van uit-de-context citeren. Mohammed veroverde de totale macht in Arabië niet van de ene op de andere dag. De terreur en onderwerping werden geleidelijk aan opgevoerd. De tekst van de Koran wordt opzettelijk niet chronologisch doorgegeven. Van deze verdraagzaam overkomende uitspraak in deze verwarde presentatie van de verwarde uitspraken van Mohammed is daardoor niet duidelijk, dat het hier gewoon gaat om een neerslag van de machtsverhoudingen van dat moment: toen Mohammed en zijn trawanten nog lang niet alle macht veroverd hadden.

Wie wat meer zou willen weten van de ontwikkeling in opstelling en optreden van Mohammed zou een van boeken kunnen lezen die ik in mei hier op VoL recenseerde. Ik doel op de strikte non-fiction van Eddy Daniels – De kwestie M – en de schitterende en tegelijkertijd gruwelijke roman De Gifmenger van de hand van Pierre Buyle. Gruwelijk omdat je de afloop zo ongeveer kent. Beide auteurs zijn Vlaming. Beide boeken zijn uitgegeven door De Blauwe Tijger.