Vooral dankzij de Koerden en Assad lijkt IS – in ieder geval toch in Syrië – overwonnen te zijn. Nu dan een proces tegen IS?

In antwoord op de verschrikkingen die in de Islamitische ‘Staat’ hebben plaatsgevonden, in het bijzonder richting Yezidi’s, wordt hier en daar opgeroepen om te komen tot een Internationaal Tribunaal, vergelijkbaar met ‘Neurenberg’. Daar vallen nogal wat kanttekeningen bij te maken, maar dat gebeurt weinig. Veel te weinig. Gelukkig is er nog wel een béétje ophef ontstaan over de wens van VVD, CDA, D66 en CU om juist die Yezidi’s géén asiel te verlenen. Persoonlijk ben ik bijna even boos over die gewichtsloze proefballonnetjes die politici oplaten in verband met zo’n tribunaal:Schuilen achter een hoeksteen
Hoeveel politici hebben langer dan een minuut nagedacht voordat ze met zo’n lege uitspraak hierover kwamen? Is het uitsluitend een gevolg van hun eurocentrisme dat ze IS alleen vergelijken met Hitler-Duitsland en niet (ook) met Hirohito-Japan? En die enkele keer dat hun kreet over een tribunaal niet uitsluitend voor de bühne is, wat is dan de concrete inhoud? Ik kwam er één tegen. Van een politicus van CDU/CSU: de echt expliciete uitspraak was dat het IS-tuig – ongeacht hoe gruwelijk hun misdrijven waren en hoeveel slachtoffers ze ook op hun geweten hadden – in ieder geval niet de doodstraf moesten krijgen. Toen ik dat las, dacht ik onmiddellijk terug aan de stukken die ik enige tijd geleden hier op VoL schreef over justitieel activisme in het algemeen en over de vice president van het Europese Hof, de Duitse Angelika Nußberger, in het bijzonder [1].

De mensenrechten verklaring stamt volgens deze mevrouw van “net na de oorlog”.

Toen had je ‘war-criminals’. Als ze begint over de ‘death penalty’ in een video-les van haar die te vinden is op UNWebTV [2], moet ze even extra adem halen om dit over haar lippen te krijgen: “uitvoering van de doodstraf was geen schending van mensenrechten“. Ze vervolgt echter met: “Vandaag de dag zien we de doodstraf niet alleen als een schending van mensenrechten, maar een verbod op de doodstraf is een van de hoekstenen van het ‘European Human Rights ‘protection system‘.”
Een staat die de doodstraf toestaat [‘allowing’ zegt ze letterlijk] kan zelfs geen lid zijn van de conventie… Laat dat ‘DE’ voor het woord ‘oorlog’ rustig even inzinken. Volgens dit soort mensen hebben we tegenwoordig gewoon een ‘protection system’.…

Geen echt plan
Mijn bewering dat zo een uitspraak in de stijl van op-naar-een-nieuw-Neurenberg, uitsluitend een vorm van virtue-signaling is – ik geef het toe – is deels ingegeven door mijn wantrouwen tegen zittende politici in het algemeen. Beslist niet alleen daardoor, echter. Indien het deze politici niet alleen ging om over te komen als mensen die zich echt, en heus wel, bekommeren om de slachtoffers en om het uitroeien van de voedingsbodem voor georganiseerde misdaden tegen de menselijkheid, handelden ze anders.

Denk je als politicus echt serieus over een tribunaal, dan bouw je in stilte aan een internationaal politiek draagvlak voor een tribunaal en treed je daarna naar buiten via een forum van betekenis, met een groep die enig gezag heeft. Je komt dan met een voorstel. Een globaal voorstel misschien, maar wel een met tenminste enige invulling qua bevoegdheden, financiering en uiteraard: bedoelingen. En bovenal stond je stil bij wat wel en niet bereikt werd en verdiepte je je in de kritiek -in die tijd al – op die Neurenberg-aanpak van Hitler-Duitsland. En als eerste dacht je na over de verschillen in de aanpak van Hitler-Duitsland enerzijds en Hirohito-Japan anderzijds. Of misschien beter gezegd: nazi-Duitsland en shinto-Japan.

Two down, one to go
Wanneer je zinnig wilt nadenken over dat verschil in aanpak van die twee, is het goed om eerst even dit clipje te bekijken.

Het is een preview van een voorlichtingsfilm [3] voor Amerikaanse militairen die een half uur duurt. Hij is van kort na de eindzege over nazi-Duitsland, 8 mei 1945. Het grootste deel van de film gaat over de vraag wie er naar huis mag en wie er vanuit Europa richting Japan zal gaan. Bijna terloops – omdat het zo vanzelfsprekend was – komt nog langs waarom de geallieerden zich eerst vooral richtten op het Europees/Afrikaanse front en pas daarna op het Aziatische [4]. Dat front was verder weg en er was geen bondgenoot in Azië in de buurt van Japan; zeker geen die vergelijkbaar was met de tang van Churchills Groot-Brittannië en Stalins Sovjet-Unie. Even terloops wordt daarmee een schijnwerpertje gezet op de idiotie van lieden die decennia later gingen suggereren dat de Amerikanen en Britten na de overwinning op Duitsland door hadden moeten gaan met oorlog voeren tegen de Sovjet-unie…

Gericht op de slachtoffers of op de daders?
Het beslist lezenswaardige artikel waarvan ik de begeleidende foto hierboven in aangepaste vorm heb overgenomen, is getiteld No Nuremberg for ISIS victims as US preps exit en heeft als ondertitel Even as the US and its allies declare victory, Yazidis fear a future without justice. De onderstrepingen zijn van mij. Twee voor mijn verhaal cruciale passages uit het artikel:

1. … as the international community appeared poised to leave them [de Yazidi’s] with hoards of hardened ideologues in their midst.
2. “We do not have the legitimacy to convict them [de mannen en vrouwen die op het kalifaat afkwamen om mee te doen met het vermoorden van mannen en vrouwen tot seksslavin maken] and lack logistical support to hold them for a long time,” SDF spokesman Kino Gabriel told Kurdistan 24 in a December 2018 interview.

Het stuk vermeldt ook dat Trump er bij Europese en andere landen op heeft aangedrongen om dat tuig terug te nemen om ze in hun ‘thuisland’ te berechten… Ik hoop dat u na het lezen van dit hele stuk van mij, ook een idee vormt over de vraag waarom mensen als @MartijnCDA daar niets van moeten hebben.

Meer overeenkomst met nazi-Duitsland of met shinto-Japan?
In de twee citaten zie je al een belangrijk spanningsveld terug: gaat het om ‘genoegdoening’ voor de (nabestaanden van de) slachtoffers of aanpak van de daders en van de ‘voedingsbodem’? Op dat zelfde spanningsveld stuit je ook wanneer je je wat verdiept in de aanpak van Duitsland en Japan na de Tweede Wereldoorlog. In de aanloop tot de Neurenberg processen werd sterk de nadruk gelegd op het leed van de burgerslachtoffers, met name dat van de Joden natuurlijk.
Het is goed om je te realiseren dat het doelgericht afslachten van burgers, vooral in China, respectievelijk rond Nanking, op nog grotere schaal werd uitgevoerd door shinto-Japan dan door nazi-Duitsland. De wreedheid van shinto-Japan kon wedijveren met die van nazi-Duitsland, tot en met Mengele-achtige experimenten.

Toen Hitler de instorting van het Duizendjarige Rijk zag naderen, mokte hij dat het Duitse volk de nederlaag verdiende omdat ze hem niet voldoende gehoorzaamd hadden.

De hier links afgebeelde uitspraak van generaal Homma (ook afkomstig uit de genoemde clip) staat wat mij betreft nog iets meer dan die van Hitler op een lijn met de IS-insteek. De beestachtigheden die in deze tekst over het bloedbad van Nanking, van eind jaren dertig beschreven worden, doen ook nog wat sterker denken aan IS dan de industrieel georganiseerde Holocaust doet. Hetzelfde geldt bijvoorbeeld hiervoor: een video over het reusachtige aantal Koreaanse seksslavinnen. Seksslavinnen die in andere landen om onnavolgbare redenen ‘troostmeisjes’ werden genoemd.

De shinto-verklaring
De voedingsbodem van het extreem wrede Japanse imperialisme met die goddelijke (!) keizer, werd in belangrijke mate gevormd door een vorm van het shintoïsme: een soort religieus gedachtegoed. Het doel van de shinto-directive was niet meer en niet minder dan het uitbannen van die vorm van het shintoïsme. (Hier is de tekst van die verklaring zelf te lezen.)

Zoals bekend bij iedereen die onmiddellijk weet wie dat ook al weer was wanneer ik de naam Wim Kan noem, werd geen einde gemaakt aan het keizerschap als zodanig. Hij werd niet eens aangeklaagd in het kader van de Tokyo-trials! Het eerste artikel van de Shinto Directive van 15 december 1945 verwoordt de bedoeling ervan. Het doel van de dwangmaatregel wordt omschreven in vier regels.

De eerste begint heel opmerkelijk met: “… in order to free the Japanese people from … “. Het is alsof je Geert Wilders hoort over Arabieren en andere mensen in landen die door het mohammedanisme gedomineerd worden….! De derde regel spreekt van het “.. voorkomen van de perversie van de Shinto theorie“. De hele verklaring telt slechts 5 pagina’s. In wezen krijgt de nieuwe Japanse overheid het bevel om binnen drie maanden tot in detail aan te geven hoe men die deshintoïsering vorm gaat geven. Artikel 4 is ook opvallend: rechtstreeks worden ook de Japanse leraren aangesproken. Zij zijn persoonlijk verantwoordelijk voor het handelen naar letter en geest van de verordening!

Overeenkomsten en verschillen
De Tokyo War Crimes Trials waren overigens in veel opzichten vergelijkbaar met de Neurenberg processen: “… the definitions were nearly verbatim to those contained in the Nuremberg Charter“. In beide gevallen ging het om vier soorten aanklachten:

1. crimes against peace (i.e., the planning, initiating, and waging of wars of aggression in violation of international treaties and agreements),
2. crimes against humanity (i.e., exterminations, deportations, and genocide),
3. war crimes (i.e., violations of the laws of war), and
4. “a common plan or conspiracy to commit” the criminal acts listed in the first three counts.

Juist wanneer je naar Neurenberg en Tokyo verwijst in verband met de misdaden van IS, is evengoed een tweetal verschillen nogal opvallend. Op de eerste plaats die bijzondere combinatie van wel de achterliggende religieuze ideologie aanpakken maar niet dat goddelijke (!) keizerschap zelf. Tevens was de aanpak van Japan formeel wel een zaak van meerdere landen maar in de praktijk vrijwel volledig een zaak van de VS alleen.

Juist de betrokkenheid van rechtssystemen van meerdere landen werd met betrekking tot de Neurenbergse aanpak van nazi-Duitsland opgevoerd als probleem. Er zit een wrange ironie in het raadplegen van deze geschiedenis-site over die problematiek. Ik bedoel: die vergelijking met de voorbeeldige aanpak van de verantwoordelijken voor de Armeense genocide door het toenmalige Turkije onder Kemal Mustapha alléén!

There were many legal and procedural difficulties to overcome in setting up the Nuremberg trials. First, there was no precedent for an international trial of war criminals. There were earlier instances of prosecution for war crimes, such as the execution of Confederate army officer Henry Wirz (1823-65) for his maltreatment of Union prisoners of war during the American Civil War (1861-65); and the courts-martial held by Turkey in 1919-20 to punish those responsible for the Armenian genocide of 1915-16. However, these were trials conducted according to the laws of a single nation rather than, as in the case of the Nuremberg trials, a group of four powers (France, Britain, the Soviet Union and the U.S.) with different legal traditions and practices.

Justitieel activisme, ofwel: don’t mention the war
De suggestie – uit die tijd dus reeds – dat de Neurenberg-processen ‘niet eerlijk’ waren omdat veroordelingen zouden voortvloeien uit andere wetten dan in nazi-Duitsland golden, en dan nog wel wel wetten uit vier verschillende landen, was één ding. Daarnaast werd ook toen al geopperd, en zou vandaag de dag mogelijk met nog meer kracht naar voren worden gebracht, dat het om ‘overwinnaarsrechtspraak’ zou gaan. Dat men strenger was tegen de nazi’s dan tegen de eigen soldaten en dat de Sovjet-Unie niet hard genoeg werd aangepakt; bijvoorbeeld in verband met het beruchte Molotov-Ribbentrop-pact waarin Hitler en Stalin hadden afgesproken om Polen letterlijk te verscheuren.

Het type argumenten dus dat gehanteerd wordt door al die zotte politici, historici en rechters die vinden dat ‘het recht’ leidend behoort te zijn en daarom ook leidend kan zijn. Het levensgevaarlijke justitieel activisme. Om het te chargeren, maar niet eens zo sterk: in zo’n wereld past het om net te doen of er geen oorlogen bestaan. Alsof er toen niet net een (wereld!)oorlog was geweest, waarbij de winnaars het gelijk aan hun zijde hadden. Het is de D66-wereld waarin men trots kan zijn op het gezamenlijk uitspreken van heel krachtige veroordelingen.

Er moet dan ook maar niet ingezet worden op een aanpak van het IS-tuig naar gelijkenis van de aanpak van shinto-Japan, en al helemaal niet naar die van de aanpak van nazi-Duitsland. Een aanpak die daarop lijkt, kan trouwens ook niet slagen. De aanpak werd destijds gedicteerd door de bezetters van Duitsland en Japan en er is helemaal geen sprake van dat Syrië, Irak of zelfs alleen maar het voormalige grondgebied van de Islamitische Staat, formeel bezet is vanuit het buitenland. Assad heeft stand gehouden. Een zeer groot aantal IS-ers is krijgsgevangene van de Koerden.

Die aanpak zal ook niet gehanteerd worden vanwege de bedoeling van die proefbalonnetjes die ik aan het begin van dit stuk noemde: virtue-signalling.

Onhaalbaar
De aanpak die ik zelf zou willen is politiek volstrekt niet haalbaar. Daarom slechts enkele zinnen daarover. Mijn eerste bijdrage hier op VoL was afgeleid van hoofdstuk IX uit mijn E-book ‘IS, the Kurds and the Caliphate‘ (dat hoofdstuk is -in het Engels- hier te lezen.) Dat boek en dat hoofdstuk meer in het bijzonder, geeft een analyse, maar geen voorstel.

Kort door de bocht: IS perverteert de oorspronkelijke mohammedaanse leer en praktijk niet, maar sluit daar juist ‘voorbeeldig’ op aan. Tevens vormt het mohammedanisme een ideaal vehikel voor allerlei vormen van dictatuur, ook door lieden die zelf helemaal niet ‘religieus’ zijn. Op basis van die beide vertrekpunten zou Trump in overleg moeten treden met Modi (premier van India) en vervolgens ook met de leiders van Rusland en China, over een aanpak van het mohammedanisme wereldwijd. Echter: Duterte (Filipijnen) en Bolsonaro (Brazilië)  zouden er wellicht de ballen voor hebben, maar Putin, Trump, Modi en zelfs Netanyahu of Xi Jinping niet. En een wereldwijde aanpak onder leiding van die eerste twee…

Wat dan wel?
De onbeschrijflijke IS-misdaden tegen de menselijkheid hebben plaatsgevonden tegen mensen in Irak en meer nog in Syrië. Veel van de misdadigers zijn nu krijgsgevangenen van de Koerden en in zekere zin van de Amerikanen. Mede door de foute keuzes in het Westen, in ‘Europa’ meer in het bijzonder, is Assad in de handen gedreven van de Iraanse extremisten.Daarmee is de Iraanse agressie tegen Israël ook aangewakkerd. De IS-krijgsgevangen vormen een enorme last voor de Koerden. Een last in geld en troepen, terwijl ze aangevallen worden door onze bondgenoot Turkije.

Assad en de Koerden moeten gesteund worden bij het gevangen houden en het berechten van de terroristen (ook de vrouwelijke). Met geld en opsporingscapaciteit. Het uit willen sluiten van de doodstraf voor de terroristen is uit den boze. Wanneer een en ander goed wordt aangepakt, is er kàns dat de invloed van het Ayatollah-regime in Syrië en Irak wordt teruggedrongen. Wanneer een en ander goed wordt aangepakt bestaat de kàns dat de Yezidi’s zich in Rojava (=Koerdisch Syrië) wel veilig kunnen gaan voelen. Wanneer een en ander goed wordt aangepakt bestaat de kàns dat de relatie met Rusland ontdaan wordt van de hysterie.

---

1. Zie met name de paragraaf ‘Misdaad die niet meer van deze tijd is’ in dit deel 2 van de 3, getiteld Olifanten in de rechtszaal
2. De video is gepubliceerd via de United Nations Audiovisual Library of International Law…
3. Om een aantal redenen is de voorlichtingsfilm opvallend te noemen. Op 2 minuut 15 zegt de generaal dat Europa bevrijd is van het nazisme door ‘The United Nations’. Beter schrijf ik ‘De united nations’, want die organisatie bestond toen nog niet! Heel bijzonder vind ik ook hoe uitgebreid de Amerikaanse soldaten gepeild werden over de vraag wie zij vonden dat het eerste naar huis mochten ..
4. De pijnlijke noodzaak om dat soort keuzes te maken kwam ook nadrukkelijk aan de orde in de speech die Churchill 26 december 1941 hield voor het Amerikaanse Congres (Huis van Afgevaardigden plus Senaat), kort na Pearl Harbour.