“Italië kan door de EU niet gemist worden”. Aldus de man die de Europese Commissie voorzit gisteren. Maar JC Juncker waarschuwde ook dat de EU de Italiaanse begroting niet accepteren gaat.

Wat gaat het worden? In de effectenhandel is men er niet gerust op, en met goede redenen ook. De Italiaanse economie wil niet erg en of een hoger tekort daarin verbetering zal brengen?

Maar zoals ik eergisteren al schreef over Spanje: met geheel Zuid-Europa in een monetaire opstand is de manoeuvreerruimte van de EU beperkt. De hoeveelheid staatsschulden die de ECB nu in portefeuille heeft – en van welke landen – is eigenlijk alles zeggend:

In reële getallen geeft dat een iets ander beeld, dat echter niet geruststellender is:

Juncker is als de dood voor een sneeuwbaleffect als Italië haar kont tegen de krib blijft gooien.

European Commission President Jean-Claude Juncker yesterday said that “nothing has been decided so far” on whether the EU’s response to Rome’s budget proposals, yet warned that there would be a “violent reaction” from other Eurozone members if the Commission accepted the current proposals made by Italy.

Maar zijn gelijktijdige bezwering dat de politieke kleur van de Italiaanse regering niets te maken heeft met de houding die Brussel aanneemt komt ongeloofwaardig over, na de eerdere uitspraken van bijvoorbeeld een EU-commissaris als Pierre Moscovici en de Franse president Macron. Italië heeft onder druk van Lega-leider Salvini haar gambiet gespeeld, en wacht nu af waar de EU uit de bocht gaat vliegen. Voorlopig zet Italië in op een onzalig Keynesiaans beleid:

Claudio Borghi, a leading politician of the co-governing Italian Lega party, called on Brussels to end their “war of words,” adding, “I do hope that good sense will prevail, and everyone will notice that this kind of budget is exactly what Italy needs to cope with its chronic lack of growth.”

De EC heeft nu (gerekend vanaf maandagnacht) twee weken om wijzigingen in de Italiaanse begroting te eisen:

But rather than representing a deescalation of tensions between Italy and Brussels, the game of fiscal chicken in which both sides are presently engaged is instead entering its most acute phase, as Brussels now has two weeks to review the budget proposal before it can either accept the plan, or send it back with requests for revisions. And anybody who has been paying even passing attention to the populist government’s denigration of EU budgetary guidelines over the past few months should already understand that Brussels won’t just sit back and accept the budget for what it is.

Zodat het er op neerkomt dat een confrontatie hoe dan ook onvermijdelijk geworden is:

Undeterred by the fact that there’s absolutely no political will in the Italian government to back down from their budget stance, despite threats from the ECB to provoke a Greece-style banking crisis if the Italians don’t yield to EU rules.

“There is a gap between what was promised and what is being presented today,” said Mr Juncker.
“We are going to have a virtuous debate with our Italian friends who know that their level of public debt is too high and that the draft budget does not fully respect the recommendations of the eurozone ministers.”
“If we accepted the slip, some European countries would cover us with insults and tirades with the accusation we are being too flexible with Italy,” Juncker told Italian media.

Er is nog een tweede gevaar, waarover niet zo heel vaak gesproken wordt, maar dat desalniettemin een rol gaat spelen: hoe solide is de euro nog voor de buitenwereld? Het QE-programma in de EU wordt weliswaar afgebouwd, maar uitermate traag. en zoals hier rechts ook droog wordt vastgesteld, de ECB is nog bijna de enige koper van de staatsschulden van eurolanden, aangezien de rente te laag is om voor investeerders interessant te zijn.

Want van Venezuela als nieuwe ondersteuner van de euro moet je het toch echt niet hebben.

---

Meer VoL-artikelen over de problemen van Italië, politiek, economisch en met de EU vindt u hier.