Vrijheid of democratie
Westerse samenlevingen kenmerken zich al eeuwen (ja, ja) door een op mondiale schaal gezien grote mate van vrijheid. Ja, en ook al in de tijden dat er geen democratie was zoals we die nu kennen, en niet iedereen om de zoveel tijd een hokje rood mocht kleuren.
Blijkbaar zijn vrijheid en democratie geen synoniemen of conditio’s sine qua non ten opzichte van elkaar, maar veeleer elkaars tegenpolen. Je kunt prima vrij zijn in een samenleving zonder democratie, en geknecht leven in een samenleving met democratie. Democratie is immers geen voorwaarde voor vrijheid maar een systeem om inbreuken op vrijheid te legitimeren.
Zo bezien is het dan ook wat merkwaardig om de aanslagen in naam van de islam, zoals vorige week een in Londen plaatsvond, te benoemen als aanslagen op de democratie. Met democratie hebben die aanslagen niets te maken, het zijn namelijk geen aanslagen op de democratie maar op de vrijheid, en dat is iets heel anders. Zelfs als men overging tot het opblazen van parlement en stemhokjes, dan nog zou er geen sprake zijn van een aanslag op de democratie (hoe zou dat immers kunnen?), maar op de vrijheid van mensen om te gaan en te staan waar zij (binnen hun eigen samenlevingen) willen en hun leven te leiden zonder inbreuk te maken op de vrijheden van anderen.
En vrijheid, dat is dus niet (alleen maar) mogen zeggen wat je wilt (van wie ‘ mogen zeggen’ trouwens?) maar vrijheid, dat is het zijn van eigenaar van jezelf (en dus van alles wat je zelf maakt, denkt, hebt, zegt en verdient). Die vrijheid hebben we niet (meer) in het eens zo vrije Westen. Dankzij een grondwet die de naam grondwet niet waardig is (en EU-breed en in de EU zelf zien we dergelijke zogenaamde grondwetten) zijn de mensen onder het EU-juk ook formeel tot onderdaan, tot horige gemaakt. Maar ik schreef eerder al eens over de Nederlandse grondwet.
Vandaar ook wellicht dat er door vrijwel iedereen gerept wordt van een aanslag op de democratie (en daarbij achterwege laat dat democratie gebruikt wordt om de staatsmacht te legitimeren), en niet zegt wat het werkelijk is: een aanslag op de vrijheid.
Immers, wie pleegt meer aanslagen op de vrijheid dan juist de staat? En dat duidelijk zeggen, dat moeten we met zijn allen (de machthebbers voorop) niet willen uiteraard.
Wat de aanslagpleger in Londen wel deed (afgezien van alle dood, verdriet en ellende) was een aanslag op de legitimiteit van de alom tegenwoordige almachtige staat. De staat die formeel almachtig is en zo grote delen van de vrijheid (geld, goed, denken, zelfs diens zelfverdediging) van de onderdaan (voorheen de burger) aan zich getrokken heeft, staat met iedere aanslag (we kenden ze, we hielden ze in de gaten, maar ja, in een democratie (????) kan je niet echt optreden???) weer meer in haar hemd.
Iedere keer blijkt weer dat de staat wel goed is in brave onderdanen de maat nemen, maar owee als het niet brave -al dan niet onderdanen betreft. Dan staat de staat naar eigen zeggen machteloos. Zo krijg je de rare situatie dat minder, minder, minder roepen strafbaar is, en ‘ dood aan het westen, de mensen en de vrijheid’ volgens de staat ‘ gewoon moeten kunnen’, zelfs als het niet bij roepen en denken blijft.
Iedere aanslag zet de staat met al die almachtspretenties (zogenaamd gelegitimeerd door de kiezer, die echter zelfs in de meest vrije samenleving niet de bevoegdheid heeft de staat een onbegrensd mandaat te verschaffen) zoals gezegd, meer in het hemd.
De houders van de staatsmacht (want dat is wat de staat is, een club mensen die zich van de staat bedient) blijken zich bij iedere aanslag opnieuw zich niet te bekreunen om de vrijheid van de mensen op wier mandaat zij zich beroepen. Sterker nog: zij gebruiken dat zogenaamde mandaat om zich achter te verschuilen (in een democratie kan je nu eenmaal niet alles doen???) om niet zozeer hun incompetentie als wel hun werkelijke beleidsdoelen te verhullen.
Die beleidsdoelen zijn dus, anders dan u wellicht denkt, niet uw vrijheden te garanderen en beschermen, maar u onder de knoet van de eigen staatsmacht te brengen, met een belastingdruk die in de middeleeuwen hier zelfs niet aan horigen en lijfeigenen werd opgelegd.
Als houders van de staatsmacht zich eens realiseerden, dat ze hun eigen legitimiteit als ‘ beschermer’ ondergraven door die aanslagen te bevorderen (ja, open grenzen, ja, multicul, ja, ongelijke rechtsbedeling, ja, bombarderen in landen die ons niets hebben gedaan etc), dan hielden ze er misschien eens mee op. En maakte men werk van de bescherming van de vrijheid van de onwillige financiers van de staat, in plaats van zich achter de democratie te verschuilen om het niet doen/niet willen te verhullen. Desnoods gaat men maar bij de maffia in de leer, want daar snappen ze dat tenminste wel.
De staat is mannelijk en staat bij iedere aanslag weer meer in ZIJN hemd.
–
En inderdaad vrijheid heeft weinig tot niets met democratie te maken.
Vrijheid was voor de Romeinen al een groot en betekenisvol begrip. In het Romeins-Katholieke Westen werd het doorgegeven aan de mores van de Christelijke middeleeuwen. Die stoelden onder meer op de liefde voor de Waarheid, zoals verwoord in Johannes 8:32.
In het Oosten, dat in de tijd van de Romeinse republiek al een groot zorgenkindje was, ging het helemaal verkeerd. Daar ontstond uiteindelijk een geperverteerd Christendom van Onderwerping dat men mag karakteriseren als het Ergste dat de Mensheid Ooit is Overkomen. Daar beschouwen de gelovigen VRIJHEID als hun grootste vijand..
Met een flink deel van de strekking van het verhaal ben ik het eens. Echter beslist niet met de titel.
In wezen draait het hier om een soort van paradox, vergelijkbaar met die van de ‘tolerantie voor intolerantie’.
Je kunt vanwege die paradox het hele idee van tolerantie overboord gooien, maar dat is toch een gevalletje kind-badwater mijns inziens.
Nee, “de” democratie biedt geen garantie. Tegen niks niet. Democratie is echter een begrip dat wel een zekere inhoud heeft, een belangrijke inhoud ook, en een positieve, maar tegelijkertijd nogal een vaag begrip is. Eigenlijk net als kapitalisme bijvoorbeeld.
Zie ook: http://www.islamofobie.nl/index.php/blog/meer/de_vrije_ondernemingsgewijze_productie_beschermt_niet/
Jeder konsekwenz fuhrt zum teufel.
Wanneer je deze terrorist – de burgerslachtoffers waren toeristen, heb ik begrepen – neerzet als een strijder tegen ‘staatsmacht’ in het algemeen, kom je verdomd dichtbij instemming met de mohammedaans-terroristische ideologie van strijd tegen ‘door mensen gemaakte wetten’.
Fijn om weer eens een artikel van uw hand te lezen Caroline.
Dan heb ik het niet helder genoeg geformuleerd, Frans. Ik zet de terrorist niet neer als strijder tegen/voor wat dan ook, ik laat die zelfs zowat buiten beschouwing. Ik wijs er op dat -anders dan algemeen wordt gezegd- er geen sprake is van een aanslag op de democratie, maar juist op de vrijheid. De democratie wordt daarbij door de staat als schaamlap gebruikt, en als doelwit van de aanslag genoemd. Dat klopt niet, de terrorist zaait terreur tegen mensen, en tast die mensen tot het uiterste in hun vrijheid (tot de dood aan toe) aan. En de staat, die gebruikt die terreur om de vrijheid steeds verder te beperken en de eigen macht dus steeds verder uit te breiden.
Daarmee zeg ik niet dat wetten geen mensenwerk zouden moeten zijn, want wie anders dan mensen maken regels? Terzijde: echte wetten zijn codificaties van gebruiken, en zo bezien heb je alleen maar een notulist nodig en geen formele wetgever.
En ja, Tommie, helaas staat de auteur hier lelijk in haar hemd 🙂
Zo had ik het ook begrepen Caroline ,vrijheid wordt door terreur ingeperkt en uiteindelijk vernietigd.
Zie ook de reactie van de idioten met staatsmacht die weigeren de vijand en hun ideologie te identificeren, maar wel de vrijheid van de burgers inperken met als reden die terreur.
Met weemoed terugdenkendaan die opstand veroorzaakt door de tiende penning.
Erg interessant artikel.
Sommige punten zie ik anders, maar daar is hier boven al op ingegaan, in veelzeggende
reacties.
’t Artikel geeft veel ‘food for thought’.
Dit soort artikelen hebben we broodnodig.
Bedankt voor de snelle reactie Caroline. Ik begrijp nu wat mij deed aanslaan: per saldo is de aanslag door deze ‘bekeerling’ een groter gevaar voor de vrijheid dan voor de democratie. Dit soort types maken echter geen onderscheid tussen vrijheid en democratie: beiden zijn even verwerpelijk, want ze gaan in tegen de verordeningen van Mo/Allah en in het bijzonder zijn interpretatie daar weer van.
Met dat in het achterhoofd lees ik “Wat de aanslagpleger in Londen (wel) deed (…) was een aanslag [plegen] op de legitimiteit van de alom tegenwoordige almachtige staat.” anders dan jij hem hopelijk bedoelde.
(is een zin mannelijk of vrouwelijk? Ik heb geleerd: bij twijfel mag je uitgaan van mannelijk).
De staat presenteert zich als God, het is helaas niet anders. Het is des Staats wil, of het zou niet wezen. Van de kleur van je kozijnen tot het gebruik van je eigendommen: niets is er wat de staat niet meent niet te kunnen bepalen. Op die almachtpretentie van de staat pleegt de terrorist een aanslag (en ja, door het vermoorden van zonder aanziens des persoons uitgezochte mensen). Niet omdat de terrorist dat wil of tot doel heeft, maar omdat dat nu eenmaal het gevolg (een van de gevolgen) van die aanslag is.
Als Staat kan je niet tegelijk pretenderen almachtig te zijn en alles beter te weten, en tegelijk niet in staat zijn om de vrijheid van de burgers te garanderen.
Mijn betoog is dat de democratie nu juist geen slachtoffer van de aanslag is (wat zou dat trouwens kunnen schelen met de huidige invulling van dat begrip?), maar de vrijheid.
En dat de staat ermee ondergraven wordt is op papier duidelijk, maar in de praktijk niet het geval: de Staat zal steeds meer macht aan zich trekken met als excuus dat (veelal zelf geïmporteerde/gesubsidieerde) terrorisme. En die macht niet gebruiken om terroristen aan te pakken (als altijd namelijk ‘bekenden van politie en veiligheidsdiensten) maar de vrijheid van de niet-terroristen, de slachtoffers, te beperken.
Daar zegt u zowat Caroline.
Ik denk niet dat er sprake is van een vooropgezet plan. Geen complot. Al is die gedachte misschien zo waar dat het amper te geloven valt juist omdat het zo grotesk is.
Maar het is gewoon waar dat deze gebeurtenissen reden zijn voor de staat om meer macht naar zich toe te trekken. En is het niet zo dat macht altijd naar meer smaakt ? Zo gezien is het beleid met betrekking tot immigratie inderdaad een gereedschap. Een middel tot een doel. En moet je zolangzamerhand wel lang naar school zijn gegaan om nog niet te zien dat het middel als een boomerang terug aan het keren is naar de lui die dit zo enthousiast opgeworpen hebben.
@Marcel, houders van de staatsmacht in een ontwikkelingsland hebben het niet slechter dan houders van de staatsmacht in een ontwikkeld land. Het verschil zit hem in hoe de respectieve bevolkingen het hebben. Die boemerang komt dus niet terug op degenen die de geworpen boemerang gebruiken.