Met een immense tevredenheid meldden de Nederlandse media vanmorgen dat nu ook Michelle Obama haar diepste afschuw over de uitspraken van Donald Trump heeft geuit. Die hadden we nog niet gehad – het lijkt niet op te kunnen. USA2016 gaat in de overdrive.

Dat Michelle Obama als vrouw haar afkeer uiten kan van wat Trump elf jaar geleden heeft gezegd is misschien niet onbegrijpelijk, maar als iemand dit filmpje 11 jaar terug in de openbaarheid had gebracht had de roddelrubriek van een of ander lokaal NewYorks blaadje er misschien aandacht aan besteed, maar verder niemand. Dat Michelle Obama bij ontelbare gelegenheden hand in hand stond met Bill Clinton maakte dit hele vertoon van vrouwelijke emoties ietwat…, uhhhh, gratuite, hypocriet, simpleminded? Ik vind het moeilijk een keus te maken.

Alle ballen op Trump
Wat we nu zien is het oude spelletje van alle ballen op Trump. Ik vraag me af hoe dat gaat uitpakken voor de diverse senaatsraces, verkiezingen waarvan eenderde tegelijk met deze presidentsverkiezngen worden gehouden. Kandidaten die zich distantiëren van presidentskandidaten is wat dat betreft niets nieuws, dus wellicht dat dat nooit een issue wordt.

Een ander punt dat aan dat spelletje van alle ballen op Trump kleeft, is dat het Clinton wijd open legt voor de beschuldiging dat ze Jan, alleman en de rest van de wereld nodig heeft om zich Donald Trump van het lijf te houden. Mocht dat sentiment wortelen, dan is het een slag gewonnen, maar verliest ze de oorlog. Kiezers houden niet van een president die wordt geregeerd door zijn of haar adviseurs.

Een derde punt is dat president Obama op onAmerikaanse wijze in deze verkiezingen intervenieert. Dat het in dit geval om zijn vrouw gaat op een min of meer legitiem punt doet voor dat argument weinig ter zake. Obama is al vaker in het strijdperk getreden tijdens USA2016. Dat is hoogst ongebruikelijk, en in ieder geval niet erg presidentieel.

Virginia
Ondertussen heeft Trump zijn campagne in Virginia op een lager pitje gezet in verband met een te grote achterstand in die staat. Dit gebeurt overigens voortdurend, als staten evolueren van vaste waarde voor een partij tot twijfelgeval en uiteindelijk battle state. Hillary bleek enige tijd terug ineens in de problemen in New Mexico, en dat zou bij volgende verkiezingen een staat kunnen worden waar de meningen voldoende verschoven om een gerichte campagne interessant te maken.

Mails & media
De mailschandalen van Hillary nemen nog steeds in ernst toe, maar de manier waarop daarover in de media wordt bericht doet geloven dat het de Amerikaanse elite nog weinig schelen kan. Dat maakt het steeds waarschijnlijker dat we deze, maar zeker ook volgende verkiezingen, sterke populistische sentimenten een rol zullen zien spelen. Meer en meer zal de Amerikaanse elite tegenover een groeiend leger achtergestelden komen te staan. Wat er gebeurt met een kandidaat die een minder zwaar beladen reputatie heeft dan Trump laat zich raden, mits hij hetzelfde enthousiasme weet los te maken. Maar je moet je langzamerhand gaan afvragen of die zaken niet met elkaar verbonden zijn: als niet, dan toch. Dat kùn je natuurlijk ook weer zien als complottheorie.