Dat een dag voor het Britse referendum het bericht doorkwam dat de EU op 30 juni toelatingsgesprekken met Turkije gaat voeren is zó bizar dat het wel waar moet zijn.

Al sinds tijden klinkt het geruststellend dat Turkije nooit lid van de EU zal worden. Toch is het een publiek geheim dat de USA – en speciaal president Obama – er een groot voorstander van is. De eerste helft van dit jaar werd besteed aan een serie vruchteloze gesprekken om de stroom asielmigranten in te dammen, wat uiteindelijk op een pijnlijk echec uitdraaide. Ondanks de bespottelijke hysterie in Turkije over de Duitse onderstreping van de Bondsdag van de Armeense genocide bleef er voortdurend iets hangen van een positieve stemming. Vooral vreemd als je beseft welk een idiote spanning tussen Turkije en Duitsland lijkt te zijn ontstaan.

Toetredingsgesprekken lijken daarom een onderneming uit het ongerijmde, maar aangezien de Brusselse elite zich nog nooit iets van normale logica heeft aangetrokken, is het dienstig te zoeken naar minder voor de hand liggende argumenten om dit te verklaren. Die zijn er wel degelijk.

Zo is daar het regelen van de asielmigrantenkwestie. De EU en Turkije lijken het niet eens te worden over de manier waarop ze dat moeten regelen – maar als Turkije lid van de EU zou zijn, kan Turkije de door Brussel verlangde eisen negeren door simpelweg te wijzen naar Hongarije en de rest van Oost-Europa, dat bepaald reserves heeft ten aanzien van EU-beleid. Als waarschuwingen uit Brussel de regeringen in Oost-Europa niet beroeren – zo zal de redenatie zijn – waarom zou Ankara zich er dan wel iets van aan hoeven trekken? Binnen is binnen, en afdwingen van EU-beleid is veel lastiger tegenover lidstaten dan tegenover staten die buiten het blok liggen, moet de redenatie in Ankara zijn. In het ergste geval zou men het land er uit kunnen zetten, maar daarvoor bestaat eigenlijk geen procedure, dus wat zou de EU willen dan?

Omgekeerd is dit het soort redenatie dat de EU negeert, omdat men denkt met geld alles te kunnen af/omkopen. Het dreigen de geldkraan dicht te draaien is essentieel voor de strategie die Brussel gewend is toe te passen, zonder te beseffen dat Turkije dat geld hoogstens als extra’tje zou beschouwen. Extra’tjes die boven op de gewenste doelen komen die slechts via een EU-lidmaatschap kunnen worden gerealiseerd.

En tegen de tijd dat de EU door begint te krijgen wat ze binnengehaald heeft zal het al te laat zijn.