Het is telkens weer een beschamende vertoning. Als Turkije dreigt met het opengooien van haar grenzen met de EU voor asielmigranten, trilt heel Brussel van angst.

Dat de EU onvoldoende zelfrespect heeft om Erdogan de oren te wassen als die hen aanspreekt op onvoldoende democratisch besef nu Donald Trump tot Amerikaans president gekozen is verbaast nauwelijks. De man heeft zelfs een punt. Maar dat hij een dagje later al weer dreigen gaat met het opengooien van de Turkse grenzen met de EU voor wie maar door wil lopen is zowel bizar, als kenmerkend voor de lafheid van de Brusselse potentaten. Erdogan wil visumvrijheid voor zijn onderdanen om de EU onder de voet te lopen, en hij dringt aan.

Erdogan is boos, want het EP (Europarlement) heeft de EC (Europese Commissie) opgeroepen de onderhandelingen met Turkije over toetreding te staken. Na jarenlang hysterisch gekrijs over de theoretische doodstraf in Turkije kon het moeilijk anders, aangezien duidelijk is dat Erdogan vast van plan is die doodstraf niet alleen opnieuw in te voeren, maar binnenkort ook aan de tenuitvoerlegging gaat beginnen. Verdergaande besluiten vindt Erdogan onverdraaglijk, en dan krijgt de EU straf. Af, zit, blijf, kortom.

‘Toen 50.000 vluchtelingen bij de Turkse grens stonden, schreeuwden jullie het opeens uit: “Wat gaan we doen als Turkije de grenzen opent?” Als jullie zo doorgaan, zal dat echt gebeuren.’

Het vervelende van dergelijke EP-resoluties is dat het de EC nergens toe dwingen kan. Met veel waanzin die het EP uitbraakt is dat prima, maar helaas volgt de EC dat dan vaak weer wel. Tja. Ditmaal niet. De stemming in het Europees Parlement is niet genoeg om de toelatingsgesprekken te staken. Unanimiteit van de EU-lidstaten is vereist. En wat zou Merkel zeggen?

De Europese Commissie probeerde deze week de spanningen te verminderen, zo bleek uit opmerkingen van EU-buitenlandchef Federica Mogherini. ‘De beste manier om de Turkse democratie te versterken is door te blijven sparren met Turkije, door de gesprekken te laten doorgaan,’ zei ze.

Maar ook de Nederlandse minister Koenders – nooit vies van enig geslijm met dictators met een grote mond – houdt de boot af. Een grote Turkse minderheid binnen de grenzen is kennelijk voldoende om zich in alle mogelijke bochten te wringen voor de dictator uit Ankara. En zolang de gesprekken niet formeel worden gestaakt, blijven EU-gelden die Turkije moeten helpen zich voor te bereiden op die grote stap die niemand wil, gewoon doorvloeien. Honderden miljoenen per jaar, en dat is exclusief de schatting van een paar miljard om die grenzen te helpen.

Dat Oostenrijk een wapenembargo tegen Turkije afkondigt hoor je in de westerse pers dan weer niet, al is de aankondiging dat presidentskandidaat Hofer wegens voortzetting van de lidmaatschapsbesprekingen wil dan wel genoemd.

Wat voor Erdogan natuurlijk ook niet zo fijn is, is de bekendmaking vandaag van Merkel, Hollande en de EC dat de visumplicht voor inwoners van Oekraïne nog voor het eind van dit jaar komt te vervallen. Dat soort bekendmakingen laat zien met wie we te maken hebben in de Europese hoofdsteden. Het houdt niet op. Niet vanzelf.

En waar zijn hunne gluiperigheden in Brussel nu eigenlijk bang voor? Dat we zelf hun grenzen moeten gaan bewaken, en dan net zo onaardig tegen asielmigranten moeten doen als dat we nu de Turken betalen om te doen. Dàt is lafheid die stil maakt. Geen moord maar huurmoord, om met de gutmenschen te spreken. Is er een moreel verschil? Voor de hypocriete moraalridders in Brussel wel.