Dick Kraaij realiseerde zich dat Vaasjesland niet datgene was waarvoor hij ooit politiek bewustzijn ontwikkelde en beschreef dat in dit Kerstverhaal.

Vlak voor het scheiden van de markt kan 2018 alsnog het jaar worden dat voorafgaat aan de wederopstanding van het volk. Anders dan in Frankrijk, waar 2018 het jaar van de gele hesjes is geworden, komt in Nederland het volk straks in beweging via de stembus. Kiezers zullen meer doen dan zich gedragen als een al te heterogene massa die elke paar jaar voor een lastige stembusuitslag zorgt, waarmee vervolgens alsnog de “verkeerde populisten” buitenspel worden gezet. De afrekening met het Ruttisme is aanstaande.

Dat ‘afrekenen’ met het Ruttisme, het had al veel eerder moeten gebeuren. Oorzaken van uitstel lopen uiteen, en naar iets van een verklaring zocht ik eerder dit jaar. Voor wat het waard is. De spanning onder de komende omslag zal mede zijn opgebouwd

• na initiatieven als de Nederlandse Leeuw en wat daaruit is voortgekomen en zal voortkomen;
• in de wetenschap dat het meeste nepnieuws officieel is en/of van de grootste MSM komt;
• bij het beschouwen van de Brexit-onderhandelingen en het gekrakeel over de Italiaanse begroting;
• onder de blijvende dreiging van aanslagen; door het toenemende wangedrag van de Eurocraten, hun retoriek, rugpijn en slechte gebit (ondanks zó’n inkomen plus uitgebreid bijklussen); en
• als gevolg van de uitkomsten van het buitenparlementaire gekakel aan de klimaattafels.

Elk voor zich zijn deze ontwikkelingen niet voldoende voor een revolutie. Maar indien toch, het klimaatakkoord nog het meest. Terwijl ik dit schrijf, woedt in mijn Twitter-tijdlijn een verhitte (what’s in a name?) fittie tussen een aantal gelijkgestemden plus twitteraars met ambivalente vragen enerzijds en GL-kamerlid Tom van der Lee anderzijds — ofschoon de laatste meer Engelstalige papers over de twall gooit dan echt mee discussieert. Citaten en onderzoeksconclusies vliegen over en weer en worden tekstueel misbruikt.

Toenemende wrevel over problemen rond de integratie van nieuwkomers én oudkomers, die grotendeels is mislukt, komt daar nog bij. Bij de integratie spelen niet eens zozeer de kosten van de immigratie op, maar meer nog de aanvallen op onze cultuur en die de invasiërs zich menen te kunnen permitteren. Wederkerigheid komt in hun vocabulaire niet voor. Zo ongeveer alles wat de ‘witte man’ doet, ies haram, in welk opzicht dan ook. Daarmee wordt de Nederlandse Grondwet nadrukkelijk tekstueel misbruikt. Hoezeer ik de positie en het bestaan van sommige artikelen ook betreur (ik zou Artikel 1 schrappen en Artikel 7 meer absoluut maken), ook de bestaande Grondwet veronderstelt burgerschap bij iedereen die onder haar werking valt en het is onkies om er selectief in te winkelen. Blokkeerfries is woord van het jaar geworden, en da’s niet voor niets.

Voormalige ChristenUnie-leden en kritische leden die de partij vooralsnog trouw zijn gebleven, slaan het optreden van ‘hun’ politici met toenemende verontwaardiging gade. De afschaffing van de dievenbend’belasting, verdere stappen op weg naar een Totalunion (waarbij economisch sterkere landen structureel als vangnet voor de zwakkere landen moeten optreden) het wegkijken van alle criminaliteit die een rechtstreeks verband met de islam heeft, de ‘bullshitisering’ van PVV- en FvD-bijdragen aan het debat en het toegeven aan de valse claim van beroepsgekwetsten dat Zwarte Piet racistisch zou zijn — werd niet alles door Gert-Jan Segers als megaloenen ingeslikt of juist uitgevent? De partij pleegt daarmee steeds meer tekstueel misbruik van haar eigen verkiezingsprogramma én het onlangs gepimpte beginselprogram én de opdracht (vanuit de leden) om D66 niet hoger aan te slaan dan de PVV; een aangenomen congresamendement stelt sinds een aantal jaren dat beide partijen in gelijke mate ver afstaan van het CU-gedachtegoed. De minderheidspositie binnen het kabinet is geen excuus, omdat teveel inferieure punten worden binnengehaald en de belangrijkste niet.

Het ge(post)moderniseerde (?) electoraat van de ChristenUnie vindt het blijkbaar allemaal best, of in elk geval minder tenenkrommend en loopt ogenschijnlijk rustig door langs de boulevard der verbroken beloften. En passant negeren zij dat op het plaveisel diverse nog niet eens zo heel oude zeden en gewoonten uit de vaas die staatsrecht heet worden vertrapt. Aan die kant van het spectrum, o ironie, is er net zo goed onvrede over het heilige Politieke Midden, dat onder meer heeft bepaald dat zoiets als een verruiming van het kinderpardon er niet komt. Koninkrijk-op-aarde-stichters hebben daardoor het nakijken. Of zij organiseren marathonkerkdiensten om de uitzetting van ‘gewortelde’ kinderen naar veilige landen als Armenië te voorkomen. Of reizen af in een oude touringcar of OV-bus die bij ons de milieuzones niet meer in mag om “vluchtelingen” uit Lesbos ‘thuis’ te halen.

Met dergelijke feel good-acties in decemberstijl zelf kun je intussen minder moeite hebben dan de leerstellige claim die ervan uitgaat. Wie meent dat de staat in Vaasjesland — een natiestaat met een gelimiteerd grondgebied en beperkte opnamecapaciteit — niet anders kan dan de meeste immigranten negeren of tegenhouden (gebeurde dat trouwens maar) en/of afwijzen en terugsturen, wordt impliciet een zondecomplex aangepraat. Volgens het kerstverhaal werd Jezus niet geboren in ‘de herberg’ zelf, maar of de kraamkamer letterlijk een stal was, is niet duidelijk. Historici betwijfelen zelfs of Bethlehem überhaupt een logiesbedrijf kende en suggereren dat de manier waarop de ouders van het kerstkind overnachtten, verre van abnormaal was. Andere interpretaties wijzen er concreet op dat overnachten in de onmiddelijke nabijheid van het vee des huizes slim en volkomen geaccepteerd was. Daar kwam nog bij dat Jozef, Maria en Jezus lang niet de enige gasten in Bethlehem waren; mensen zaten in hetzelfde schuitje. Een vluchteling werden Jezus en zijn ouders pas toen bleek dat een van de ‘koningen’ in het door de Romeinen gecontroleerde land hem wilde doden. Na de dood van deze Herodes, enkele jaren later, keerde het gezin terug naar Nazareth. Zij waren echte vluchtelingen, die uit “gegronde vrees voor vervolging” tijdelijk de wijk namen, tot de kust weer veilig was.

Het maakt nog maar weer eens duidelijk dat het kerstevangelie en ook de Bergrede tekstueel worden misbruikt voor politiek gedram, manipulatie, overdrijving en agitprop. De andere wang-christenen die vermoedelijk liefst een EVP 2.0 zouden oprichten bevinden zich daarmee in goed *kuch* Ruttistisch gezelschap.