De nieuwe Poolse regering heeft de Poolse staatsmedia in de houdgreep genomen volgens de EU, die daar heftig tegen protesteert.

Bovenstaande is niet zonder ironie. Wie de Mainstream media (MSM) in onverschillig welke lidstaat der EU in de gaten houdt (de Britse uitgezonderd), weet dat de EU de MSM voor zichzelf al sinds jaar en dag zo heeft georganiseerd dat die berichten verspreid die zij goedkeurt. Maar wat de Poolse regering doet en doen wil is niet geheel dansen naar het pijpen van de EU, en dáár heeft men in Brussel een probleem mee.

Een ander puntje dat niet geheel zonder ironie is: EP-voorzitter Martin Schultz – sowieso een man die niet weet wanneer hij zijn mond beter houden kan – noemt het een staatsgreep. Van een regering die zojuist met ongeveer tweederde meerderheid gekozen is! Je moet maar durven, als ambitieuze beroepsintrigant die de grootste democratische schijnvertoning vertegenwoordigt sinds de opheffing van de Russische Opperste Sovjet. Ook de hypocriete Frans Timmermans liet zich niet onbetuigd.

Hoe ernstig is het nu werkelijk? Dit is daarover een uitstekend verhaal. Antwoord: Valt reuze mee, maar de EU voelt zich in de wielen gereden. En dat verdraagt men in Brussel niet.

Nu de Poolse regering zich geen iota aantrekt van de gekrenkte reacties vanuit de EU, dreigt de Duitse EU-commissaris Günther Oettinger met sancties, teneinde Polen onder curatele te nemen. Vandaag zou dat binnen de Europese Commissie besproken worden.

Gaat dat helpen? Ik kan het me niet voorstellen. Dat wordt een strijd die alleen kan eindigen met de capitulatie van de EC, of het directe vertrek van Polen uit de EU. Vrij dom, maar de EC heeft dit zelf over zich afgeroepen door direct veel te hoog van de toren te blazen, en zich te verbeelden dat de federalistische eenheidsstaat al een feit is.

Immer kenmerkend voor dergelijke EU-acties, is dat een nationale regering in gaat tegen wat de EU als wenselijk beschouwt. De lijst begint lang te worden: Griekenland (referenda), Italië (een weerbarstige Berlusconi) en Hongarije (Orban, die men niet tot het uiterste wilde drijven) werden alle met groot verbaal geweld aangepakt, en in een aantal gevallen werd een regeringswissel afgedwongen. Bij Hongarije leek het al mis te gaan, maar wist de EC zich te herpakken door een toontje lager te gaan zingen over de asielmigrantencrisis.

Zou men Polen nu daadwerkelijk willen proberen te knechten? Polen heeft zich de afgelopen 200 jaar al enige malen grootscheeps verzet tegen wat werd beschouwd als een vijandelijke bezetting, zodat een simpele uittreding uit de EU daarbij vergeleken een peuleschil zal zijn. De vraag is niet langer of Polen zal inbinden, maar of de EC nog terug kan zonder dodelijk gezichtsverlies. Vanavond weten we meer, maar wat de uitkomst ook wordt, opnieuw zal de EU een grote scheur gaan vertonen.

Dat men in Polen slechts smalend lacht om de hoogmoed van de EC, is nog niet doorgedrongen tot Betonplatendorp Brussel. Je moet toch wel een EUpparatsjik zijn om te denken dat Polen het niet zo ver zal laten komen ook. Wie dat denkt, staat nog een aardige verrassing te wachten. Zeker als de EU als gevolg hiervan uit elkaar zal beginnen te vallen. Want de democratische nood wordt in de EU-lidstaten steeds hoger, en goed voorbeeld doet goed volgen.