Gisteravond kwam in Amerika het bericht los dat Rusland vooraf van de gifgasaanval in Syrië zou hebben geweten. Maar later op de avond werd dat rapport officieel tegengesproken. Is dat logisch?

Om het overzichtelijk te houden: ja, dat is logisch. Dit wordt een stuk waarin u bij de les blijven moet, want we volgen er wat kronkelige redeneringen die snel ontsporen als u het niet nauwgezet volgt.

Voorkennis
Dat Rusland vooraf zou hebben geweten van de gifgasaanval zou impliceren dat Rusland er medeplichtig aan is. Laten we dat eerst even uit de weg ruimen. Indien dat het geval zou zijn, zou sowieso een veel systematischer aanvalspatroon met chemische wapens traceerbaar zijn geweest, en zou Rusland vermoedelijk niet al te ingewikkeld hebben gedaan haar betrokkenheid te maskeren, aangezien de moderne spionagetechnologie dusdanig is, dat je zoiets niet eeuwig verborgen houden kunt. Dat is dus nog even afgezien van de premisse dat Rusland gene voorstander is van het gebruik van die wapens, omdat men heel goed weet dat ze niet structureel nuttig zijn.

Maar tegelijkertijd past het verhaal van een Russische drone die een paar uur voor de aanval boven het doel aanwezig was, uitstekend in de Russische stellingname dat er geen Syrische gifgasaanval was. Dat er een chemisch wapendepot van de rebellen werd getroffen, dat aanwezig was in het doelwit – een wapendepot van zich hergroeperende rebellen – dat de Syrische luchtmacht zou aanvallen. Dat verklaart zowel de aanwezigheid van de drone, als de kennis die de Russen zeggen te hebben van de gebeurtenissen.

Ergo, het rapport steunt het Russische discours over de gebeurtenissen beter dan een Amerikaans verhaal over die onmenselijke Assad en zijn daden.

Op de interne machtsstrijd in het Witte Huis – en de gevolgen – kom ik morgen in een apart stuk terug. Het is zowel razend interessant als te belangrijk om in een paar alinea’s af te doen.

Israël
Gisteren kreeg ik het verwijt dat ik niet in ging op de Israëlische blijdschap over het bombardement van de USA op die Syrische vliegbasis. Dat was geen ongelukje, maar een manier om de zaak helder te houden door ze niet tezamen te behandelen. Sowieso beginnen allerlei mensen direct te gillen als je het over Israël hebt in groter verband. Daar heb ik geen zin in.

De positie van Israël is in deze burgeroorlog ambivalent. Bovendien is het een van de weinige uitzonderingen waar de belangen van West-Europa en Israël objectief gezien niet parallel lopen. In de Syrische burgeroorlog hebben zowel Egypte als Israël gepoogd zoveel mogelijk neutraal te blijven. Ik noem Egypte, omdat ook dat land geen enkel belang bij deze oorlog heeft, op termijn zou die zelfs destabiliserend kunnen uitpakken. Voor Israël geldt dat het er belang bij heeft dat zij zo lang mogelijk duurt. Het is het belang van West-Europa daarentegen om het excuus voor de vluchtelingenstroom zo snel mogelijk te beëindigen, hetgeen alleen mogelijk zal blijken als Assad snel wint (of de rebellen, in de optiek van de idioten in Brussel).

Voor Israël geldt dat het voortduren van deze burgeroorlog zowel Assad als Hezbollah verzwakt, en bovendien dat zij geen tijd en energie kunnen steken in agressie tegen Israël en haar bevolking. Een typische win-win. Zoals ik gisteren al opmerkte, is de Amerikaanse aanval in het voordeel van IS en de andere rebellen, maar niet zozeer dat ze weer kans krijgen de strijd in hun voordeel te beslechten. Dat zou overigens ook voor Israël ernstige gevolgen kunnen hebben, zodat men daar in Tel Aviv even weinig voor voelt als voor een vlotte overwinning van Assad.