Schizofreen beleid – rechtspraak via omweg hersteld?
Het kabinet komt vandaag met een voorstel om de maximumstraf voor doodslag te verhogen van 15 naar 25 jaar. Dat is schizofreen beleid, maar niet onverstandig.
De berichtgeving van de staatsomroep was accuraat, maar kwam niet meer aan de uitleg toe die ze sowieso niet graag gegeven hadden, maar voor heeft u ons.
Overigens krijgt u nog inspraak, maar ik hecht er aan dit stukje niet als zodanig te presenteren. Daarvoor is mijn kritiek te fundamenteel, aangezien deze wet weinig anders is dan lapwerk ten opzichte van een gegroeide situatie binnen een rechterlijke macht die van gekkigheid niet meer weet welke kant soms op te manoeuvreren. Terwijl van hen in het geheel geen manoeuvreren wordt geëist en verwacht, maar slechts de uitvoering van de wet.
Waarom is dit schizofreen beleid, maar desalniettemin niet onverstandig? De laatste alinea in het Teletextberichtje hierboven geeft de clou. Het is onder rechters steeds minder gebruikelijk geworden iets als ‘moord’ te kwalificeren – bij de minste of geringste aanleiding wordt daarom naar de kwalificatie ‘doodslag’ uitgeweken, die in ieder geval maatschappelijk een minder zware connotatie heeft. Daar hebben we al wat bizarre voorbeelden van mogen meemaken, zoals mensen die gewapend van huis gingen, iemand die ze zochten van kant maakten maar alsnog wegkwamen met ‘doodslag’.
Disclaimer: er is mij geen onderzoek bekend waarin deze uitweg specifiek of zelfs in meerderheid aan allochtonen werd geboden, maar dat het aantal zaken van moord en doodslag waarbij allochtonen Nieuwe Nederlanders betrokken zijn disproportioneel groot is, is een onloochenbaar feit. Zie ook de gevangenispopulaties, waarvoor hetzelfde geldt[1]. Maar al te vaak zijn de slachtoffers autochtoon, en daarover maakt niemand zich heel druk. Uitzondering is als de verdachte zich niet emotioneel vreselijk zegt te voelen. Dan kan er ineens ouderwets recht worden gepleegd, zo bleek recent bij Gökmen Tanis, en deze week nog bij een verkrachtingszaak in Groningen, waar de verdachte niet meewerkte en 2,5 jaar kreeg nadat het OM 20 maanden eiste.
We wachten overigens met spanning op de eis vandaag in Brabant van een verkrachter waarvan niets bekend is dan dat hij zich op internet voordeed als een ‘blanke man’, die zijn eigen daden omschreef als ‘belachelijk’. 10 erg jonge meisjes verkracht, gechanteerd of aangerand, maar gezien zijn duidelijk afstand nemen van zijn daden zal het een dubbeltje op haar kant worden wat de eis wordt.
Maar wat maakte de zaak-Hümeyra het breekijzer waarom Justitie de wet wil aanpassen? Ik had er vorig jaar al een gepeperde mening over, en daar gaat geen woord vanaf. Ik citeerde onder andere de NOS die de daad doodslag noemde en tegelijk omschreef als een vorm van executie:
“De rechtbank gebruikte vandaag het woord executie”, zegt De Winkel. “Er is eigenlijk sprake van een executie van Hümeyra. Dan is het aan de politiek om te kijken of een maximale gevangenisstraf van vijftien jaar, zoals nu in de wet staat, nog wel goed is.”
Maar de rechters vonden geen sluitende redenering naar voorbedachte rade. In feite is het derhalve het euvel van zeer met zichzelf ingenomen incompetente rechters die via deze zijsprong moet worden opgelost.
De reden voor de ophef is tevens dat de familie van Hümeyra het niet nam, en zich onrechtvaardig behandeld voelde. Geheel terecht; al maakt dat de vraag waarom daar bij autochtone slachtoffers nooit zo op werd gereageerd feitelijk voedsel voor een tribunaal tegen de gehele rechterlijke macht. Grapperhaus & Dinges blijven eenvoudig heen praten om de achterliggende oorzaken die ik hierboven besprak:
Grapperhaus en Dekker vinden dat de maximumstraf voor doodslag nu geen recht doet aan de ernst van het vergrijp: “Het is een zeer ernstig misdrijf dat onherstelbaar leed bij nabestaanden van slachtoffers veroorzaakt.” Volgens de bewindslieden leidt de nu geldende strafmaat tot onbegrip en gevoelens van onveiligheid in de samenleving.
Een botte sanering van de rechterlijke macht vanwege dit schizofreen beleid is hoogst noodzakelijk, maar tot we bereid zijn die stap te nemen hebben we gezien de ontwikkelingen van de afgelopen vijftien jaar in de rechtspraak geen keus. Daarom is het verstandig het voor nu te doen met wat het duo Grapperhaus & Dinges nu voorstelt – het is beter dan niks.
- Anders dan voor moord, doodslag, terrorisme en niet-betaalde verkeersboetes valt het niet mee nog in de gevangenis te belanden tegenwoordig.
De straf voor steken of zwaaien met een mes of zwaard, door meer of minder verwarde personen, kan tegelijkertijd ook op de schop. Factor drie of vier keer hoger.
De straf voor steken of zwaaien met een mes of zwaard, door meer of minder verwarde personen, blijft beperkt tot minder dan twee jaar, omdat anders de verblijfsstatus in gevaar komt.
Als het waar is dat het allochtoon-zijn van het slachtoffer de aanleiding is voor deze draai dan zou dit stuk van Hannibal in elk medium besproken moeten worden en dan is zijn oproep voor een tribunaal tegen de gehele rechterlijke macht wegens het negeren van het leed van de familie van autochtone slachtoffers gerechtvaardigd. Een dergelijk tribunaal is des te belangrijker omdat er nog heel wat strafzaken zullen volgen en het niet zo mag zijn dat de strafmaat afhangt van het al dan niet allochtoon-zijn van het slachtoffer.
Ik stel vast dat het wetboek van strafrecht op de schop moet vanwege de veranderende opvattingen in de maatschappij. BIJ gelijk blijvend beleid zal nederland in 2035 zijn omgevormd tot een islamitisch kalifaat. Met hulp van turkije zal in nederland de regering worden afgezet, de staten generaal worden ontbonden . Ook het koningshuis verdwijnt. Daarna wordt het islamitisch recht ingevoerd. Galgen zullen worden opgezet, executieplaatsen ingericht en martelkamers in gebruik genomen zo ook het in het openbaar geselen en terecht stellen van veroordeelden. Dwangarbeid zal worden ingevoerd en uitgevoerd door politiek geïnterneerden in gevangenenkampen op de veluwe of in de nabijheid van industriecentra waar veel arbeidskrachten nodig zijn. De islam zal als staatsgodsdienst in nederland worden ingevoerd en andere godsdiensten worden verboden. Bijbels dienen te worden verbrand, pastoors, dominees en soortgelijke zielenherders worden geëxecuteerd . Kerkgebouwen worden gesloopt of tot andere bestemming omgevormd. Dat proces is in nederland al volop aan de gang en voor een ieder waarneembaar.
@ Cro Magnon 24 september 2020 om 12:57
Je zou jezelf haast dood lachen, ware het niet dat uw uitspraak helaas waar is.
@BegrensEuropa!
Het is eigenlijk nog erger naar mijn mening, maar om dat te onderbouwen zou ik een grotere studie moeten doen, en daarvoor ontbreekt me de tijd (300 uur in een week graag, en 2 uur slaap per nacht, benevens een goede gezondheid als bonus graag).
Het beeld dat ik er nu van krijg is dat allochtonen die schuld bekennen en zielig mee gaan doen er altijd licht afkomen, terwijl de mensen die weigeren mee te werken een douw krijgen. Rechterlijke rancune pur sang. Ik heb bij dit artikel Gökmen (levenslang want weigerend mee te werken) al genoemd, die man in Groningen weigerde eveneens medewerking aan het blootleggen van zijn ziel: anderhalf keer de eis. Dat pikken de rechters niet, en dat is alles. Zielig doen door autochtonen wordt door rechters kennelijk niet meer geloofd, daar zijn ze immuun voor geworden. Dat is iets, maar die houden daarmee ook de statistieken een beetje zuiverder dan ze moeten zijn, en maskeren dus wat gaande is.
Wie dit lest en de moeite wil nemen het eens na te kijken en op te slaan: heel graag. Maar dan ook graag alles dat je tegenkomt. Is veel werk, maar het resultaat zal er naar zijn: het hoofd van een minister van Justitie naar keuze (we hebben er toch twee).
@Hannibal 24 september 2020 om 21:44 Prima analyse, lijkt me. Helaas niet makkelijk om zo’n psycho-sociaal-juridisch probleem te ontrafelen. Ook bij toepassing van het gelijkheidsbeginsel is het denkbaar dat allochtonen meer slachtofferschap mogen claimen dan autochtonen. Zo kan een autochtoon die een rotje naar een moskee gooit – wie herkent niet die neiging? – de bak in, terwijl een allochtoon die keer op keer een joods restaurant sloopt onder het uiten van de meest vreselijke bedreigingen vrij blijven rondlopen.