Als we moeten afgaan op de berichten vanmorgen in De Telegraaf, kun je je bijna niet meer voorstellen dat Turkije de doodstraf niet binnenkort herinvoeren zal. Zelfs de meest softe idioten in het EP zal dat een brug te ver voor hun eigen ‘geloofwaardigheid’ zijn. De poging om Polen te fnuiken is ook een groot gevaar voor het scheuren van de EU?

Volgens president Erdogan wil de Turkse bevolking de herinvoering van de doodstraf. Dat is best mogelijk, maar of je het in een democratie willen moet staat nogal ter discussie. Overigens niet in het Europees parlement, dat zoals bekend helemaal niet zo veel op heeft met de sentimenten en wensen van een bevolking. Het EP houdt zich eerst en vooral bezig met de eigen wensen en wenselijkheden. Dat betekent dat het weinig anders zal kunnen doen dan de deur definititef dicht slaan.

Maar wat is definitief in de EU? Erdogan c.s. rekenen wellicht op de druk van binnen uit. De turkse gemeenschao binnen de EU is wellicht een der meest hechte bevolkingsgroepen die op het Europese continent te vinden is. Het DENK-vehikel dat vorig jaar ontstond is er een niet al te onschuldig voorbeeld van, en er zullen er meer volgen. Zelf vinden de hier aanwezige Turken vaak al dat ze meer concessies hebben gedaan aan zichzelf dan ze eigenlijk zouden willen. Waar is het niet, maar de toekomst is niet aan de waarheid. Niet langerm in ieder geval. Het draait nog slechts om gevoel, en de gevoelens van de Turkse gemeenschap in de EU zijn zowel sterk als stevig op hun eigen wensen gericht.

Binnen de EU bestaat iets dergelijks verder nauwelijks. Het Brexit referendum en de komende presidnetsverkiezngen in Frankrijk zouden die geest wellicht weer boven kunnnen krijgen, maar grosso modo zijn die sterke identiteiten die Europa ooit bezat weggeërodeerd onder de niet aflatende druk van de internationalisatie, die ons zoveel heil zou brengen. Allen geloven steeds minder mensne dat ons heil uit brussel komen zal, en ook dat heeft consequenties.

In Oost-Europa heeft men dat beter begrepen dan in de rest der EU. Niet voor niets, de Oost-Europese landen zit en nog niet lang genoeg binnen de EU, em kunnen bogen op slechte ervaringen met opgedrongen collectivisatie onder leiding van een politieke elite met een idee-fixe dat zou moeten leiden naar een heilstaat. In feite is de EU nauwelijks beter.

Dat is de EU nu voornemens nog eens extra te onderstrepen. De poging om Polen weer in het gareel te krijgen die Frans Timmermans vandaag bekend maakte is wellicht ontsproten aan het idee van gelijkberechtiging van Polen en Turkije, maar zal de scheuren in de EU alleen maar verder verdiepen. Dat de Poolse regering zalweigeren de eis van de EC te honoreren staat op voorhand al vast. Andere Oost-Europese staten als Slowakije en Hongarije zullen Polen daarin steunen, elk om hun eigen redenen. De patstelling die daaruit voort zal vloeien kan dodelijk voor de EU blijken. Organisaties als de EU zijn in ontwikkelingszin heel goed vergelijkbaar met Ponzi-schema’s: als ze gene voortgang zullen maken op de door hen zelf uitgezette weg, verkalken ze, worden bros, en kunnen uiteindelijk weingi anders meer dan breken.

Als dat het finale gevolg zou zijn van de ongebreidelde uitbreidingsdrift van de EU is dat niet meer dan passend. Maar dat is een ironie die de historici van de toekomst zullen mogen benadrukken. de Europese bevolking zal het de komende generaties te druk hebben de scherven te lijmen en het continent bewoonbaar te houden.