In het westen is de angst voor Rusland – in zekere zin een residu van de Koude Oorlog – nooit verdwenen. Of dat te danken is aan angst voor aangedaan leed of wortelt in de omvang van het land, en de stoïcijnse acceptatie waarmee veel westerse provocaties tegemoet worden getreden is voer voor psychologen. Maar internationaal we hebben andere zorgen, waarvan we de eerste vijftig jaar niet verlost zullen zijn – een plotselinge technologische doorbraak die het gebruik van koolwaterstoffen overbodig maakt daargelaten.

Ik heb het er in een iets ander verband al eerder over gehad, maar de vijandigheid van het westen – met EU en USA voorop – tegenover Rusland is tamelijk obsessief. Die krampachtigheid heeft ook als gevolg dat de NATO in stand bleef, in plaats van zoals het Warschaupact, dat werd opgedoekt. Door een groot aantal voormalige leden van het Warschaupact te incorporeren in de NATO werd opnieuw benadrukt, dat in de optiek van de leider van het bondgenootschap de Koude Oorlog dan wel gewonnen was, maar het gevaar niet voorbij. Een bijproduct daarvan is dat we in de NATO nog steeds met Turkije zitten opgescheept. En dat de agressieve politiek van dat land richting Syrië en Irak mutatis mutandis ook de onze geworden is. We realiseren het ons vrijwel nooit, maar doordat de NATO aan Syrië grenst, zijn de problemen tussen die landen ook de onze.

Fijn is anders.

Na de val van het communisme viel Rusland initieel weg als wereldmacht, en liet zich zelfs enige tijd leiden door de USA. Dat die USA daarmee onverstandig om ging, en daarmee opnieuw een onafhankelijke Russische koers en conflicten met het land op gang bracht, is een betreurenswaardig probleem dat ook de EU (in veel opzichten de vervanger van de oorspronkelijke Europese verdragspartners in de NATO) meegetrokken werd in conflicten met Rusland. De huidige idiote Oekraïne-politiek is er een rechtstreeks gevolg van.

Daaruit voortvloeiend is ook de situatie rond de MH17 exemplarisch geworden voor de westerse onwil om normaal met Rusland om te gaan. Voor Nederland lijkt er een punt te zijn, maar de manier waarop dat wordt ingevuld wekt wantrouwen. Joost Niemöller gaf er vandaag weer een fraai voorbeeld van. Het lijkt de Nederlandse overheid er meer om te gaan Rusland in het verdachtenbankje te houden dan te erkennen dat de ware toedracht van de MH17-zaak wellicht nooit zal worden opgehelderd. Hoe treurig dat ook is, het is beter dan de huidige wijze van opereren, die een extreem halfslachtige indruk maakt, en dat eigenlijk ook is.

Dit alles klinkt alsof een Russofiel op ene uitstekend lichaamsdeel is getrapt nietwaar? Dat is een kwestie van perspectief, die ik graag zou nuanceren met U de overweging mee te geven dat de NATO (en vooral de pers in de NATO-landen) tot ongeveer half oktober letterlijk werd overspoeld door artikelen die meer agressie tegen Rusland voorstonden. Juichende commentaren over een brigade Amerikanen die ergens bij de Baltische Zee werden gestationeerd. Laatdunkende analyses over wat Rusland in Syrië zou kunnen bereiken. Mijn Twitteraccount werd bedolven onder de meldingen van NATO-trendolizer, een tool dat het onderwerp Rusland & militair signaleert in artikelen en vervolgens op Twitter meldt. De toon was zonder uitzondering agressief: Rusland zou op haar tellen moeten passen.

Dat veranderde toen de NATO er achter kwam dat ze een oorlog tegen Rusland mogelijk alleen zou kunnen winnen door de massale inzet van kernwapens. de militaire balans in Europa is dusdanig in Russisch voordeel verschoven, dat het westen zou worden opgerold als het daadwerkelijk tot een oorlog kwam. Generaals die er nog aan twijfelden, zien liever eerst wat de Russen zullen bereiken in Syrië. Het is stil geworden aan het publiciteitsfront.

Algemeen werd de stelling dat Rusland zich opnieuw een wereldmacht mocht noemen erkend. Maar alleen de EU blijft proberen de Russische beer te prikkelen. Met sancties die ons meer pijn doen dan de Russen. Met valse voorstellingen van zalen aangaande MH17. Met tendentieuze berichtgeving over de manier waarop de Russen in Syrië opereren, en met wie samen ze dat doen. Het is allemaal niet erg slim, en we hebben andere belangen. Die andere belangen kunnen in vier letters worden samengevat: olie.

Veel van de ellende die we hebben met de islam is mede gebaseerd op onze dorst naar het zwarte goud. Rusland is daartegen veel nuttiger als bondgenoot, dan als spookbeeld dat daagt in het oosten.