De EU was gebaseerd op twee pijlers: realisme en idealisme. Beiden over Duitsland en hoe dat land te behandelen na WW2. Het realisme is inmiddels ingehaald door de loop der geschiedenis en het idealisme trekt momenteel ten onrechte aan de touwtjes.

De EU en haar voorgangers zijn enerzijds ontsproten aan het al voor de oorlog bestaande federalistische ideaal, gebaseerd op subjectieve morele esthetiek: dat we beter tot ons recht zouden komen zonder natiestaten als onderdeel van een Europese soep. zoals voor de oorlog al verwoord door onder andere de elitaire Coudenhove-Kalergi.

En anderzijds was er de objectieve geopolitieke wens der realisten : “to keep the Germans down (and the Americans: in, and the Sovjet-Union: out)”.

Om de Duitsers voortaan binnen de lijntjes te houden was Duitsland in 1945 feitelijk opgedeeld door de vier geallieerden: de Sovjet Unie, Frankrijk, de VS en Engeland. Maar de Koude Oorlog gooide roet in het eten. Omdat het grootste deel van het IJzeren Gordijn langs de West-Duitse grens liep, en omdat in 1950 de Korea-oorlog uitbrak waarvoor ook de Duitse industrie nodig was, werd Duitsland steeds minder de underdog en werd het om de schade te beperken, ingekapseld in de westerse defensie. Daartoe werd de Navo onderbouwd met een wirwar van politieke organisaties zoals de voorlopers van de EU, de EGKS, de EEG, het Marshall-hulp annex statistiekbureau OESO, en de inmiddels weer opgeheven WEU, die laatste als vervanger van de door Frankrijk in 1954 getorpedeerde Europese Defensie Gemeenschap.

In de loop der jaren werd de gekooide tijger steeds meer autonomie verleend, niet in het minst doordat de Duitsers een vlijtig volk zijn, en dat hun door eindeloze Widergutmachungsgevoelens opende geldkraan een steun voor andere landen was en is. Na de val van de Muur werd Duitse eenheid en macht evenwel nog steeds als een groot gevaar gezien, indachtig de gevleugelde woorden van de Franse president De Gaulle: “Ik houd zoveel van Duitsland, dat het me verheugt dat er zelfs twee Duitslanden zijn”.

Daarom werd besloten het herenigde Duitsland monetair verder in te kapselen in de Euro. De Duitsers lachten in hun vuistje en de idealistische federalisten die alles kritiekloos toejuichen wat leidt tot een ‘even closer union’ vonden het heel prima. Alleen een beperkt aantal deskundigen zoals de directeur van de Nederlandse Bank André Szász trok indertijd tevergeefs aan de alarmbel op monetair-economische gronden.

Het is buitengewoon bizar dat zo meer dan honderd miljoen mensen het slachtoffer werden van andermans federalistische idealen, terwijl toen juist de echte realistische raison d’être van de EU als politieke poot van de Navo, voorbij was: het communistische Sovjetgevaar was na 1991 immers geweken, en het upgraden van Duitsland ten behoeve van de strijd tegen het Sovjet-communisme was dus helemaal niet meer nodig.

Naarmate het duidelijk wordt hoezeer de Euro ondanks de zogenaamde Cohesiepolitiek, die ons geld pompt in de door de Euro in combinatie met de Duitse economische overmacht structureel verarmende regio’s, en naarmate het duidelijk wordt dat ook allerlei andere Duitse visies en doordrammerij onze maatschappij ontwrichten zoals de ‘Wir schaffen das-politiek’, hebben de idealistische EU-federalisten een hele rij aan nieuwe paragdigma’s c.q. narratieven bedacht om nut en noodzaak van de EU te ‘rechtvaardigen’. Ze verzinnen voortdurend weer wat anders, zoals bijvoorbeeld het up to date moeten brengen van de voormalige Oostblok-landen, het koketteren met de Nobel-prijs voor de Vrede, het Florence Nightingale spelen jegens de Balkanlanden, Turkije en de Oekraïne, het waarschuwen voor allerlei zogenaamde ‘gevaren’ zoals de economie van de BRIC-landen, Putin, fakenews, plastic zakjes in de oceanen, klimaat, klimaatvluchtelingen en ga zo maar door. Maar voor die kwesties is naar mijn idee echt geen EU nodig; landen als Canada, Australië, Singapore, Zuid-Korea en IJsland blijken het immers ook prima te rooien?

Al die narratieven zijn rookgordijnen om te camoufleren dat het belangrijkste uitgangspunt: het geopolitieke “to keep the Germans down” totaal heeft gefaald c.q. is verdwenen. De politieke samenwerking in de EU is al een kwart eeuw niet meer een middel, doch ‘gewoon’ het doel. Zonder dat wij Nederlanders daarvoor hebben gekozen of hebben kunnen kiezen. Federalisten en andere naïevelingen die het ‘leiderschap’ van Merkel roemen, lijken niet te begrijpen hoe ondemocratisch dat is.

Bovendien zijn we sluipenderwijs in een omgekeerde situatie beland: onze oosterburen spelen momenteel in de EU de eerste viool en zadelen ons op met allerlei door ons niet gewenste regelgeving. En ze hebben ons de laatste jaren weliswaar niet hun eigen leger gestuurd, maar wel een ‘leger’ van minderbedeelden uit culturen die onze cultuur niet snappen.

Na het verdwijnen van de geopolitieke pijler “to keep the Germans down” staat momenteel dus alleen nog de ideologische pijler overeind: de subjectieve mening van een deel van de mensen in de EU-landen om middels de federalistische idealistische droom de natiestaten op te heffen en alles en iedereen gelijk te schakelen. Net zoals veel andere items op wensenlijstjes van politieke partijen is dat een droom. En ook die droom lijkt steeds meer op bedrog.

---

Dit artikel verscheen eerder op Polderland.