Een vriendelijk woord van mededogen voor de sprookjes van ratten.

Het is jammer dat Alexander Pechtold niet beloofd heeft het land te verlaten als zijn vele misstappen aangaande de multiculti aan de kaak werden gesteld. Nu zullen we eerst Geert Wilders tot premier moeten kiezen om dat te bereiken. Want achterop de koets waarin zijn vervoer allegorisch zou moeten veranderen op weg naar een buitenland zonder grenzen, behoren een setje palfreniers die nergens anders uit afkomstig kunnen zijn dan de zichzelf gelijkschakelende Nederlandse media.

Vanmorgen revancheerde De Volkskrant zich voor het stukje agitprop van columnist Peter Middendorp afgelopen zaterdag. Het plezierige aan Arthur van Amerongen is dat hij voldoende journalist is om te weten waar hij ooit zijn illusies verloor. Belangrijker nog dan het lezen van de boeken van Machteld Zee en de publicaties die komende jaren nog over de islam en haar doelen verschijnen zullen, is het voor mensen als Middendorp nuttig om Brussel: Eurabia goed te lezen. Wie van ver komt, heeft het meest aan een handleiding die het te lang genegeerde terrein beschrijft dat moet worden overgestoken teneinde te kunnen begrijpen waar hijzelf de mist in ging.

De echo’s van het lachen der historie waren afgelopen donderdag op de presentatie van het boek van Machteld Zee (recensie zaterdag aanstaande) goed te horen. Feministe Jolande Withuis – afkomstig uit een communistisch jaren zestig gezin, en daarom als geen ander bekend met het fenomeen ‘useful idiots’ – liet geen spaan heel van een dergelijke slapheid van denken. Het was een voorrecht er naar te kunnen luisteren.

Want de betrokkenen in het hart van deze discussie, de moslims, bestrijden de feiten van Machteld Zee nergens. Zien we grote demonstraties van mensen wier hert is doorwond dankzij infame leugens? Niets van gehoord. Is dat niet opvallend?

Wat mensen als Middendorp c.s. onbekend lijkt, is dat Machteld Zee van wal stak als feministisch geïnspireerd. Arthur van Amerongen als een journalist die vol illusies rechtstreeks vanaf de universiteit de Arabische wereld introk. En weinig van de belangrijke criticasters van de islam van huis uit zo rechts waren als ze nu voortdurend als enige argument naar het hoofd krijgen. Door de fellow travellers, ook dat nog. Want als de illusies die er op de middelbare school en de universiteit zijn ingepompt in de realiteit niet blijken te kloppen, moet ter bescherming van de geliefde sprookjes de boodschapper kapot worden gemaakt. Bij voorkeur door mensen die er zelfs niet over horen willen – kritisch denken zou eens besmettelijk kunnen blijken.

Het zijn de stuiptrekkingen van mensen die instinctief beginnen te beseffen dat ergens iets fout zat. Zit. Eeuwig zitten zal. Eigenlijk moet je daarmee mededogen hebben. Want binnen enige jaren wordt naar hen gegarandeerd minder geluisterd dan naar Trouw-fabulant Perdiep Ramesar. Gelukkig voor hen is in België een enorme pompoen gekweekt vanwaaruit Alexander Pechtold zijn stoet van dwergen kan aanvoeren bij hun vertrek uit het Land van Maas en Waal.