Sinds de attitude in de maatschappij herkenbaar kantelde is er meer aandacht voor het begrip “Mars door de instituties”, en linkse indoctrinatie in het onderwijs. Het heeft de voortdurende aandacht van Sid Lukkassen.

In het publiek debat wordt soms gesproken over ‘het linkse onderwijs’. Als gediplomeerd docent weet ik dat het normaal is om in de lerarenkamer, en soms ook tijdens lessen, bijvoorbeeld de PVV te bashen. Binnen de onderwijscultuur zijn docenten met sympathie voor rechtse partijen daarover veel minder uitgesproken. Yernaz Ramautarsing werd enige jaren terug bekend met zijn pagina ‘linkse indoctrinatie op mijn universiteit’; eerder haalde FvD het nieuws met een meldpunt voor linkse onderwijsindoctrinatie.

Vandaag om vijf uur kwamen er twee berichten binnen – het lijkt wel het werk van een hogere macht. Van een studente in Utrecht en van een dame die werkt in de onderwijsbranche. Lees de berichten goed, vergelijk ze, en trek uw eigen conclusies!

“Bij de rellen in Utrecht gaat het dak eraf – ik heb de beelden gezien: niet het Nederland van de lessen maatschappijleer hè! En ik moest deugen bij mijn toets op de universiteit. Vaak zijn de stof en de vragen normaal, maar je ziet duidelijk hoe ze je in een bepaalde richting willen duwen.

Natuurlijk heb ik dit gelijk door en antwoord wel adequaat omdat ik de thema’s ken, maar het ligt er zo dik bovenop. Ik voel me dan iemand die in de jaren ‘70 in Boedapest woont en studeert en dan tijdens haar studie en carrière ook van alles moet zeggen om het communistische universiteitsbestuur te pleasen. Zo voelt dit maar dan met links-liberalisme. Maar ja, dat is gewoon de ideologie van nu.

Het voelt wel raar soms. Gelukkig ken ik de thema’s goed en kan ik zo schrijven alsof ik het oprecht meen. Ik probeer me er niks van aan te trekken en gewoon te genieten. Het is verder een leuke studie.”

Ondergetekende merkte op dat zij nog één van de weinige studenten is die doorziet dat er hier ideologie in het spel is. In Avondland en Identiteit schreef ik op blz. 289: “De idealen van de jaren ‘60 zijn zo diep in de maatschappelijke werkelijkheid ingemetseld dat de mensen ze niet meer herkennen als behorende tot een ideologie.” Ze ziet zich gedwongen om haar diepere overtuigingen te vervalsen, om te kunnen gedijen binnen het onderwijssysteem. Hierop reageerde de studente als volgt:

“Dit is niet erg voor de mensen die in die ideologie geloven. De docenten stellen vragen op zo’n manier dat er maar één antwoord uit kan komen als je een logisch en gestructureerde beantwoording wil geven. En dat antwoord is in lijn met hun links-liberale ideologie. Het is gewoon onmogelijk om iets anders te antwoorden, omdat je op dat spoor wordt gezet. In mezelf zie ik het antwoord dan maar als een mogelijke redenering, niet als de absolute waarheid. Ik kijk er wel doorheen maar de meeste mensen worden hiermee getraind om zo te denken.”

Zij is niet de enige die het zo ervaart, want op precies hetzelfde moment kwam deze email binnen:

“Ik ben me suf geschrokken van de mate waarin het cultuurmarxisme al in de zorg en onderwijs verweven is. Aanvankelijk verwachtte ik er zijdelings mee te maken te krijgen, maar er worden hele werkgroepen en trainingen opgetuigd in het kader van vermeend racisme en zogeheten cultuurveranderingen die zouden moeten worden doorgevoerd. Zodra een leerling geen stage krijgt, is dat ‘racisme’. Dat zijn blanke klasgenoot ook geen stage kreeg, zag hij niet. Het onderwijspersoneel en de directie gaan daarin kritiekloos mee.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik de moed niet had om op mijn kennismakingsbijeenkomst al tegengas te geven. Vermoedelijk houden meerdere mensen wijselijk hun mond, uit angst om hun baan te verliezen.

Ingrijpen doe ik op micro-niveau, dus in contact met leerlingen. Ik probeer feitelijkheden en nuanceringen aan te dragen. Het hele aspect ‘kleur’ laat ik buiten beschouwing en concentreer me op inhoud. Voor zo lang als het duurt lukt het me om deze methode toe te passen zonder al te veel weerstand.

Er mag dan gesmeten worden met identiteitspolitiek en tolerantie, de realiteit toont een opleiding die eenzijdig gefixeerd is op het halen van percentages, niet op de mens achter de cijfers. De bureaucratie kost me gemiddeld vijftig procent van mijn werktijd. Nóg een reden om gillend de deur uit te rennen. Is er nog mogelijkheid om deze tendensen te doorbreken? Ik vrees nu het ergste.”

Aanhangers van de deugkerk zullen wel denken dat deze verhalen uit de samenleving geen statistisch bewijs zijn. Dan even terug naar de conferentie op de universiteit van Leiden in 2017. De VVD’er Pieter Duisenberg werkte destijds aan bewustzijn omtrent de linkse dominantie van het onderwijsveld. De antropoloog en wiskundige Jan van de Beek bood aan om alle subsidieverzoeken na te lopen, om te controleren welke aanvragen wel en niet waren goedgekeurd, en zo mogelijke ideologische voorkeuren van de gatekeepers bloot te leggen. Uiteraard durfde de Linkse Kerk dat niet aan! Tot op de dag van vandaag is het niet anders en dat zegt al genoeg.

---

Sid put veel moral support en inspiratie uit zijn lezers, die hem altijd weer stimuleren om ‘against all odds’ door te ploeteren tegen het stugge systeem. Doe mee via BackMe en schrijf u in voor zijn nieuwsbrief!

---

Meer commentaar op de problemen in het onderwijs, benevens enige voorstellen hoe het beter zou kunnen, vindt u hier.