De discussies van de afgelopen jaren tussen Obama en Netanyahu over de uitschakeling van het atoomprogramma van Iran werden naar mijn smaak te oppervlakkig behandeld in de media.

Het gaat over een risico dat linksom of rechtsom tot een wereldoorlog leiden kan en tot een keuze tussen het al dan niet overleven van 6 miljoen joden in Israël en anderhalf miljard moslims op andere plekken in de wereld.

Obama wil zolang het nog kan geen onherstelbare maatregelen nemen en Netanyahu wil met die maatregelen vooral niet wachten tot het te laat is. De NRC denkt dat Israël zonder Amerikaanse steun niet in staat is het Iraanse atoomprogramma uit te schakelen. De NRC en ik weten dat geen van beiden zeker, maar ik vermoed dat Israël dat wel kan, maar het met het oog op de gevolgen liever niet doet zonder de instemming van de VS.

De gevolgen van een nieuwe ingreep door het westen in de Dar al Islam zijn onvoorspelbaar en wie hier a zegt moet het alfabet tot z hebben doorgedacht. Niet omdat het a tot zet voorspelbaar zou zijn, maar omdat je van te voren de eventualiteiten zo goed mogelijk in kaart moet proberen te brengen.

Obama wil over dit onderwerp kennelijk niet met Israël tot overeenstemming komen. Het is jammer dat hij nog steeds lijkt te menen dat hij de gunst van de moslimlanden kan verwerven als hij daar maar genoeg zijn best voor doet. Dat is niet gelukt en bovendien was het irrelevant.

Hij had als president van het machtigste land van de wereld verantwoordelijkheid voor het wel en wee van de moslimlanden en van Israël, ook als de leiders van die landen zich zelf minder verantwoordelijk gedroegen dan nodig zou zijn. Hij heeft in de acht jaar van zijn presidentschap de vrede in dat gebied niet bevorderd en het chaotischer achter gelaten dan hij het aangetroffen heeft.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp