Wat ik opvallend vind, is dat de NRC zich bij de verkiezing van een fractievoorzitter van de PvdA helemaal gedraagt als een partijkrant, zoals het Vrije Volk dat deed in de tijd dat Voskuil sr. daar hoofdredacteur was.

Het hoofdredactionele artikel ging over de benoeming van Piet Hein Donner tot vicepresident van de Raad van State. De Ombudsman Alex Brenninkmeijer had eerder geconcludeerd dat die benoeming doorgestoken kaart moest zijn geweest. Dat was ook zo. Donner was met afstand de meest geschikte kandidaat en ieder ander die solliciteerde was om die reden bij voorbaat kansloos. Brenninkmeijer vond dat Rutte c.s. daar niet zo omheen hadden moeten draaien, maar dat ronduit hadden moeten zeggen. Ik ben het daar wel mee eens, maar er was nu eenmaal wetgeving die iedereen een gelijke kans leek te bieden. Dan kun je als overheid toch moeilijk zeggen spaar je de moeite.

Ieder ander dan Donner zou minder geschikt zijn geweest. Grote politieke ervaring is voor een vicepresident van de Raad van State nu eenmaal een conditio sine qua non. Niet iedereen in de politiek die zijn statuur heeft is bereid achter de schermen te stappen, zoals dat van een vicepresident wordt verwacht. Als er een rechtse regering aan de macht is dan heeft een kandidaat-vicepresident die uit de PvdA komt nu eenmaal minder kans. Ook dat is evident. Donner was echt met afstand de meest geschikte kandidaat.

Maar de NRC is een partijkrant en vindt dus alles wat de PvdA overslaat unfair per definitie. Toen ze zelf niet in de regering zaten vond de PvdA dat partijlidmaatschap geen voorwaarde hoefde te zijn voor dit soort benoemingen. Ook vonden ze toen dat lidmaatschap van de PvdA geen belemmering zou horen te zijn om benoemd te worden in de Hoge Raad der Nederlanden. Het ging daarbij om twee benoemingen. Een was van een AG, die in het politieke proces tegen Geert Wilders een standpunt had ingenomen terwijl de zaak nog voor de Hoge Raad had kunnen komen en waar hij als AG misschien conclusie had moeten nemen. Een professionele doodzonde, daar was iedere insider het toen wel over eens. Dat de hoofdredacteur van de NRC daar geen begrip voor bleek te hebben pleitte niet voor hem, maar misschien weer wel voor zijn loyaliteit jegens de partij waarvoor zijn krant gekozen heeft.

Een ander lid van de PvdA die problemen kreeg bij zijn benoeming in de HR was Buruma, hoogleraar strafrecht in Nijmegen en als zodanig opvolger van de eertijdse voorzitter van de Hoge Raad, Geert J. Maria Corstens. Buruma had het verkiezingsprogram van de PvdA geschreven en zich zelf daardoor in de wielen gereden bij een benoeming die partijpolitiek neutraal hoort te zijn. Het is duidelijk, de NRC houdt er standpunten op na die afhankelijk blijken te zijn van de belangen van de partij waarmee zij zich verbonden voelt. Qua voorlichting aan het publiek schiet de krant daarmee te kort. Als beste krant van Nederland kan zij niet meer gelden. Dat is nu wel definitief het Financieel Dagblad geworden en misschien ook wel de CDA-krant Trouw, die toch veel minder slaafs de standpunten van haar partij volgt dan de NRC de hare.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp