Er staat een nieuwe machtsstrijd binnen EU op stapel. Wie mag handelen met China, en wie onderhandelen? Macron versus Italië – 3e ronde.

Ter herinnering: Italië was binnen de EU lang de bijwagen van Frankrijk. Maar met het op gang komen van de massa-immigratie is men zich in Italië bewust geworden dat de liefde van één kant kwam, en dat Frankrijk het land vooral als pion of eventueel hefboom gebruikte. Men nam enige afstand.

Een tweede ronde in de oplopende spanningen kwam recent met de Italiaanse bemoeienis met protesterende Gele Hesjes, wat Frankrijk er toe bracht haar ambassadeur uit Rome terug te roepen – een ongekende stap binnen EU-verband.

Nu ontvlamt een conflict over Chinees lonken en leuren met de Nieuwe Zijderoute.

Vorige week tekende de Italiaanse president Matarella een overeenkomst met president Xi, die een Europese tour maakt. Daar hoort u niets over, want Xi doet alleen belangrijke landen aan. Voor hem belangrijke, om het heel concreet te maken. Nederland past daar niet in. Macron wil dat door EU-landen met één stem wordt gesproken omdat Frankrijk tot op heden buiten de onderhandelingsboot gevallen is. In tegenstelling tot Duitsland, waar Duisburg is aangewezen als eindpunt van de Chinese route. Dat verklaart ook wat de NOS er over schrijft:

President Macron pleit voor een betere samenwerking met inachtneming van de internationale regels tussen China en Europa. Macron zei dat na afloop van een ontmoeting in Parijs tussen president Xi Jinping, bondskanselier Merkel, voorzitter Juncker van de Europese Commissie en hemzelf.

Macron is als de dood dat Frankrijk buiten de boot gaat vallen. Het land kan economisch al niet tegen Duitsland op, maar daar kan hij mee leven. Dat ook Italië hem de loef af zou steken is echter onverdraaglijk:

In zijn ogen doen landen als Italië, Tsjechië en Portugal dat wel door zich aan te sluiten bij de Nieuwe Zijderoute, een groot infrastructureel project dat door China is opgezet. Volgens China is het bovenliggende doel van de Nieuwe Zijderoute “een harmonieus naast elkaar bestaan van de hele mensheid”. Het project leidt ertoe dat Peking op allerlei plaatsen in Azië en Europa wegen en havens aanlegt.

Maar Italië heeft andere belangen dan Frankrijk, en wordt zich daar steeds meer van bewust. Wat Frankrijk wil is in dit verband weinig meer dan blahblahblah:

Commissie-voorzitter Juncker zei ook dat de handelsrelatie tussen China en de Europese Unie gelijkwaardig moet worden. Dat betekent dat China zijn markt op dezelfde manier moeten openen voor Europese producten zoals Europa dat doet voor Chinese producten. En hoewel we concurrenten en rivalen zijn, moeten we voorkomen dat de EU en China de confrontatie zoeken, zei Juncker ook.
De ontmoeting in Parijs gaat vooraf aan een veel grotere topconferentie tussen China en de Europese Unie, op 9 april in Brussel. De EU is de grootste handelspartner van China, en wil die positie handhaven.

Italië heeft hierdoor ook de USA van zich vervreemdt:

Though OBOR (or BRI) has promised to strengthen trade links between the West and East, it has been derided in Washington and Europe as “debt trap diplomacy” and a neocolonial project by Vice President Mike Pence, and others.

En de echo daarvan klonk vrijdag nog uit Brussel, die zoals u hierboven zag al een ander toontje is gaan zingen nu de EU uit elkaar dreigt te worden gespeeld:

Jean-Claude Juncker, the head of the European Commission and Brussels’ unelected bureaucrat-in-chief, described China as a “competitor, a partner, a rival,” during remarks on Friday.

Maar de EU heeft Rome vanzelfsprekend weinig te verwijten, met de wijze waarop Duitsland haar gasleveranties uit Rusland veilig stelde via Nordstream2.

Trump is already apoplectic over Nordstream 2 and is threatening to sanction some of the biggest companies in the world for being a part of the project. But, that ship has mostly sailed. The pipeline is over 70% complete.

En vanzelfsprekend durfde niemand binnen de EU dat Duitsland te verbieden. Onder Salvini en DiMaio laat Italië zich echter de wet niet langer voorschrijven door het duo Mercron. Dat doet ernstig pijn in Brussel, maar Italië tot de orde roepen kan de onvermijdelijke schering van de EU alleen maar versnellen. Macron en de Fransen hebben die scrupules niet: voor hen heeft de EU alleen zin als het Franse belangen dient.

Nu Italië precies dezelfde attitude aanneemt is dat plotseling asociaal tegenover andere EU-leden? Rome gaat dit negeren:

Among the 30 or so agreements signed were two port management deals between China Communications Construction and the ports of Trieste, situated in the northern Adriatic Sea, and Genoa, Italy’s biggest seaport. While Genoa is a long-established port, Trieste has the most potential for China, Italian government sources earlier told the South China Morning Post.
The port is strategically important for China because it offers a link from the Mediterranean to landlocked countries such as Austria, Hungary, the Czech Republic, Slovakia and Serbia, all of which are markets Beijing hopes to reach through its belt and road programme.

En geef de Italianen eens ongelijk:

…with Italy’s economy mired in recession, and the outlook for growth dim, Beijing has offered Rome’s ruling populists something that Brussels and the West haven’t been willing, or able, to offer: An unprecedented economic boon…

Het tandenknarsen in Brussel kan zo luid zijn als men wil, als China Italië meer te bieden heeft dan de EU is de keus voor Rome niet ingewikkeld. En dat is precies de situatie die nu is ontstaan. Macron kan hoog of laag springen, voor Rome is de kans die China biedt een jaloezie wekkende uitkomst.

---

Meer over de economische en politieke perikelen voor Italië vindt u hier.