De nieuwe eurocrisis wordt gebouwd op de vorige
Van de eurocrisis wordt terecht gezegd dat zij noit weg ging, omdat du moment dat de eerste symptoombestrijding hielp, alle beleid olp verbetering werd gestaakt. Nu is het niet eenvoudig een hopeloos systeem om te bouwen naar iets dat goed zal werken, maar de fouten in de aanpak worden het best geïllusteerd door wat op dit moment in Italië gaande is.
In Italië wordt op dit moment een fonds opgetuigd dat de Italiaanse banken moet bijstaan, omdat ze het zo moeilijk hebben. Niet dat dat op zich bieuws is – de Italiaanse banken bevinden zich op de rand van de afgrond sinds 2009. Eigenlijk al veel eerder, maar sinds 2009 zijn we er ons in ieder geval van bewust. Omdat Italië niet in onoverkomelijk grote problemen kwam tijdens de tweede Griekse schuldencrisis, zoals Portugal, Cyprus en Spanje die toen met een bailout moesten worden geholpen, was er geen politieke noodzaak iets aan de positie van die Italiaanse banken te doen. En politici die je niet aan hun haren ergens heen sleept doen nu eenmaal nooit iets. Zeker niet in een land als Italië, waar volgende maand (elke volgende maand) weer verkiezingen zouden kunnen zijn.
Maar de Italiaane banken zitten gezamenlijk op een zwart gat van 360 miljard aan slechte leningen, zodat er nu een soortement van solidariteitsfonds werd opgericht, waarin je kon beleggen. Omvang van dat fonds? 5 miljard. Wat kan Italië daar mee? Eigenlijk niets, maar het zal de blijkbaar steeds meer als onvermijdelijk beschouwde financiële explosie van het Europese monetaire stelsel weer een paar weken, mogelijk maanden uitstellen. Maar dit type maatregelen is weinig anders dan een signaal dat men de moed heeft opgegeven. Het hoofd in de schoot heeft gelegd, geen uitweg meer ziet.
Italië doet hiermee een zwakke poging te vermijden wat in Oostenrijk eerder afgelopen weekend werd aangekondigd. Een bail-in (waarbij aandeel- en rekeninghouders gezamenlijk opdraaien voor de redding van een bank) waarbij 54% van de senior verplichtingen wordt gekort (nadat alle junior verplichtingen al in het zwarte gat verdwenen).
Het grote probleem van Italië heet officieel Monte dei Paschi di Siena, de 3e bank van Italië met een balans van 170 miljard en slechte leningen die circa 50 miljard bedragen. Maar vergeleken met de 360 miljard die ik hierboven al noemde, zult U begrijpen dat de rotting veel dieper zit in Italië. Monte dei Paschi is slechts het uithangbord. En hoe hard dat ook flappert in de wind, als het valt gaat niet alleen de ‘oudste bank ter wereld (MdP)’ onderuit, maar het complete Italiaanse financiële stelsel.
Wat er dan van het Europese eurostelsel overblijft is anyone’s guess, maar dat het vooral zal gaan om rokende sintels kunt U van me aannemen. Het gegoochel van Draghi c.s. in Frnakfurt doet niets anders dan het onvermijdelijke uitstellen. Ooit moet de rekening worden betaald, en ondertussen is de gehele bevolking van Europa als onderpand ingebracht.
Hell of a truth! En dan gaat het nog maar over de banken in Italië,het begrotingstekort gaat ook al de kant van Griekenland,Spanje en Portugal op. Als Lagarde haar kwijtschelding weet af te persen zal de euro ook in tweeën gesplitst moeten worden. Hopelijk de Eussr dan ook maar gelijk.
Veel van de problemen van de banken worden juist veroorzaakt door die overheidsschulden, in ruil voor financieringen van overheidstekorten, mogen banken goedkoop geld lenen. We doen alsof private banken geld uit het niets kunnen creëren dit is echter niet het geval, het is overheidswetgeving uitgevoerd door centrale banken die dit mogelijk maakt. Heel simpel gezegd, een Nederlandse bank heeft geld nodig, vroeger, gebruikte men het geld dat aanwezig was binnen de bank in de vorm van spaargelden, er was altijd een bepaald bedrag in kas, en een percentage daarvan werd belegd, in ruil hiervoor ontving de spaarder een rente, een rente die veel hoger lag dan nu, een beloning voor het lenen van het geld zeg maar. Tegenwoordig gaan banken naar de centrale bank (in veel gevallen gewoon in bezit van overheden die de meeste aandelen in handen heeft, zoals de overheid ook alle aandelen van de NS in handen heeft maar het zogenaamd geprivatiseerd heeft, op deze manier is de gemiddelde mens te dom om te zien dat het de overheid is die alles bepaald) ze lenen daar bijvoorbeeld een miljoen, wanneer ze dat miljoen vervolgens bij diezelfde centrale bank parkeren, mogen zij het geparkeerde geld vier tot vijf keer uitgeven, een van de manieren om het geld uit te geven is dat men vervolgens de tekorten van de overheden financieren als beloning voor het goedkope geld, want als de overheid niet meer kan betalen hebben we veel grotere problemen…. Toch…… Overheden blijven echter structureel veel meer geld uitgeven dan er binnen komt daardoor creëert zij niet enkel problemen voor het land, maar sleurt alle banken mee die haar schulden financieren. Zoals in Griekenland de banken gered moesten worden omdat alle risicovolle leningen vooral staatsleningen bedroegen.
We blijven vrolijk wijzen naar de banken die volgens de overheidsregels spelen, maar geven hen vervolgens wel alle schuld. Vergelijk het met een bakker die van de overheid 10.000 broden per dag moet bakken, en de bakker die zegt dat doe ik niet want dan ga ik failliet, ik ga namelijk nooit zoveel broden verkopen. Waarop de overheid antwoord, geen probleem als jij teveel broden bakt dekken wij je verlies af. Moet een bakker met heel sterke benen zijn die zegt nee dat doe ik niet, de winst is namelijk geheel voor de bakker en het verlies is geheel voor de belastingbetaler.
@brandenburg. “Per saldo” lijkt het er dus steeds meer op dat banken eigenlijk niets meer met economie te maken hebben maar meer fungeren als parkeerplaats van de Eussr schuldenberg. Nog dramatischer wordt het als ze dan ook nog eens omvallen, dan vallen Staten ook om.