Over de toon, de strategie, de persoon Geert Wilders, de hysterie in de media, en als ik er aan toe kom, wat duiding wat betreft de politieke richting van de PVV. Vandaag deel 2 – de mediaspin.

De entree van de PVV in de Tweede Kamer kwam voor de meeste landelijke media als een donderslag bij heldere hemel. Plotsklaps verscheen de partij in november 2006 met 9 leden in de Kamer, iets waarop men voorafgaand aan de verkiezingen totaal niet gerekend had. De algemene gedachte was dat EénNL mogelijk het vaandel van rechtse partij in de Kamer zou overnemen van de uiteengevallen LPF, en daar op richtte zich dan ook de meeste media-aandacht. De overwinning van de PVV, en het falen van EénNL om zelfs maar een zetel te behalen, gaven de MSM een pijnlijke schok. de realisatie dat men de pijlen op de verkeerde tegenstander had gericht moet hard zijn aangekomen.

Tegenstander?
Dat de MSM nadrukkelijk partij koos tegen een bepaalde politieke richting was in de aanloop naar de moord op Pim Fortuyn blatant duidelijk geworden – dat men bij de MSM geen verstand had van wat mensen bewoog, bewees het succes van de PVV dat jaar. Desalniettemin trokken de Nederlandse media enthousiast ten strijde tegen de nieuwe vijand. Dat viel niet mee, want de PVV-kamerleden lieten zich maar mondjesmaat in de media zien. Men kreeg er de eerste jaren geen grip op.

Het gebrek aan succes en de mythevorming gingen zo ver, dat HP de Tijd in 2010 een stagiaire undercover stuurde naar de parlementaire fractie van de PVV. Karin Geurtsen bewees hoogstens dat de PVV een normale partij was, maar hiermee leek ook de gedachte te wortelen dat alles was geoorloofd om de ‘diepere gedachten’ binnen de PVV boven tafel te halen. Welke gedachten dat zouden zijn wordt nog steeds dagelijks gesuggereerd, dat er nooit een spoor gevonden is dat er op wijzen zou dat dit gegrond is doet er niet toe voor de gelovigen.

Wie een goed beeld wil krijgen zou eigenlijk het boek van Joost Niemöller (recensie) over de behandeling van Janmaat en de Centrumpartij moeten lezen. Vergelijkbaar met de Centrumpartij waren bijvoorbeeld de pogingen de geldigheid van ondersteuningshandtekeningen te ondergraven. Hoewel veel journalisten die zich in die tijd misdroegen achteraf hebben verklaard dat ze over de schreef gingen, lijkt daaruit geen lering te zijn getrokken. Want in de behandeling van de PVV zien we dezelfde patronen terug. Recenter bij Pim Fortuyn ging men zelfs nog een paar stapjes verder.

Na de verkiezingsoverwinning in 2010 (van 9 naar 24 zetels) groeide het woedende gezoem in het wespennest tot een soort oorlogsgehuil. Even ter herinnering noem ik hier als belangrijkste zaken de mediahype rond nieuwe Kamerleden (Sharpe, Lucassen), de opzetjes bij P&W, en het eerste Wildersproces. Speciaal dat laatste, waartoe advocaat Spong in zijn ijdelheid toe werd verleid door Twan Huys, is een toonbeeld van media-agressie. Het juridisch dubieuze touwtrekken over al dan niet vervolgen (Tom Schalken-rel) completeerde het beeld.

Zo lijkt hetzelfde te zullen gebeuren bij het aanstaande Wildersproces2. De minder, minder, minder-beelden waren al een paar dagen oud eer website Joop.nl het vuurtje begon aan te wakkeren, en diverse media er in mee begonnen te gaan. Binnenkort begint circus-Wildersproces haar tweede tournee, en hoewel de verwachtingen stelselmatig naar beneden worden bijgesteld naarmate de procesdatum nadert, garandeert het opnieuw een maatschappelijk debat waarin de tegenstellingen kunstmatig worden aangescherpt. Dit laatste lijkt bij voortduring het enige doel te zijn. Dat lijkt weinig effect te hebben op de bereidheid van kiezers op de PVV te stemmen, maar het heeft wel effect op de bereidheid voor die partij te kandideren in een vertegenwoordigende functie. In die zin is het optreden van de Nederlandse media de afgelopen tien jaar schandalig succesvol geweest. Dat het steeds meer wordt uitgebreid tot spontaan actievoerende burgers is evenmin een geruststellende gedachte.

Waar de werkelijkheid zich wreekt, is bij extreme gebeurtenissen (Charlie Hebdo, aanslagen in Parijs) die de waarschuwingen van Geert Wilders lijken te gaan bevestigen. Wat dan gebeurt besprak ik gisteren al aan de hand van de column van Luc Koelman (wordt later vandaag nog uitgebreid en specifiek behandeld). Want al proberen de media dan nog een overtreffende trap te vinden, afgezien van directe laster is dat feitelijk al onmogelijk. Dat op Twitter die restricties voor veel mensen niet blijken te gelden is een bewijs dat dat dat mediaspinnen deels werkt – voor wie er voor gevoelig zijn wil.

Vanuit de media gezien lijkt het enige wat er nog toe doet te zijn: Ben je voor of tegen Wilders? Dat dat alleen maar leiden kan tot een volledig verdeeld land waarvan een groot deel van de weeromstuit zal roepen vóór Geert Wilders te zijn, schijnt niet te worden begrepen. De huidige stand van de peilingen illustreert dat. De Goebelliaanse gedachte dat de media in staat zijn mensen als groep elk gewenst beeld in te prenten lijkt hier schipbreuk te lijden.

Maar tegen welke prijs moet dit alles plaatsvinden?

—————————————————————————–

Alle delen van deze serie:
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-1-de-nationale-hysterie/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-2-de-mediaspin/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-3-rutte1-en-haar-nasleep/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-4-de-strategie-van-de-pvv/
http://verenoflood.nu/nederland-wilders-pvv-5-geert-wilders-als-persoon/