Minderjarigen in cel, dat moeten we niet hebben. De kinderombudsvrouw constateerde dat dat vaker voorkomt dan wenselijk is, en trok aan de bel. Maar heeft ze alleen de klok horen luiden of weet ze ook waar de klepel hangt?

Voor de zekerheid begin ik met te melden te vinden dat kinderen liefst zo min mogelijk in de cel dienen te verblijven. Maar daaraan moet direct worden toegevoegd dat ze dan ook graag zodanig worden opgevoed dat er geen aanleiding toe is. En dat element in de zorgen van de ombudsvrouw leek me aan haar betoog te mankeren, zoals de NOS er over berichtte:

Dat eenzijdige waarmee de kinderombudsvrouw voor kinderen strijdt is an sich aanbevelenswaardig, maar of het geheel passend is voor de functie betwijfel ik. Een ombudsman of -vrouw zou uit de aard van wat een ombudsman doet moeten proberen evenwicht te vinden èn aan te bevelen bij gebeurtenissen waar daarvoor te weinig aandacht was. Bij Margerite Kalverboer gaat dat nog al eens mis, en dat daaruit weinig consequenties worden getrokken geeft aan dat haar functie weinig gewicht in de schaal legt – behalve voor hijgerige media, want kinderen: húúú. Dat kun je na al die tijd niet los zien van het functioneren van Kalverboer.

Dat tegenwoordig niemand nergens nog voor wordt opgesloten is een ongelukkige bijkomstigheid die Kalverboer ook graag zou uitbreiden tot ongedisciplineerde jeugdigen:

“Het is voor kinderen heel ingrijpend om in een cel te worden opgesloten, helemaal ’s nachts”, vindt de Kinderombudsman. “Als kinderen toch worden opgesloten, moet de politie heel goed kunnen uitleggen waarom.”

In het licht van wat ik hierboven al opmerkte over opvoeding en het gebrek daaraan, is haar aanbeveling hieronder dan ook ietwat lachwekkend:

De Kinderombudsman wil dat de Nationale Politie gaat onderzoeken of kinderen het verhoor thuis af kunnen wachten en ze vindt dat er richtlijnen moeten komen over wanneer een kind kan worden vastgezet.

De tijd dat kinderen thuis op hun donder kregen als ze door de politie waren opgepakt is voorbij. Hoogstens krijgen ze te horen dàt ze zich lieten oppakken, en verder is het vooral vrij schieten op de politie die maar ‘echte boeven moet gaan vangen’. Dat deze kinderen zich daardoor makkelijker ontwikkelen tot echte boeven mag kennelijk niet onder ogen worden gezien. Zo wordt het steeds erger, en dat kan de bedoeling niet zijn. Toch?

Kalverboer schrijft in haar rapport ‘Hoeveel nachtjes nog?‘ dat in het strafrecht meer rekening moet worden gehouden met de positie van kinderen.

Daar moet een pijnlijke noot aan worden toegevoegd. Gezien de strapatsen die kinderen afkomstig uit andere culturen al op veel jongere leeftijd uithalen, en wat men in die groepen – wier cultuur hen niet ontnomen mag worden middels integratie en wat niet al – als normaal beschouwd, moet de kinderombudsman wellicht eens overwegen wat de definitie van een kind is. Plompverloren vasthouden aan een leeftijdscriterium blijkt steeds minder te werken, en door daaraan vast te houden wordt de effectiviteit van de ordehandhaving onacceptabel ondergraven.

Waarop Kalverboer zich richt lijkt in eerste instantie vooral te gelden voor kinderen die het moderne equivalent van appeltjes jatten hebben bedreven. Maar mutatis mutandis zal dit ook gaan gelden voor de ‘kinderen’ die een verkrachting op hun geweten hebben. Zouden hun slachtoffertjes het fijn vinden de dadertjes nog diezelfde avond voorbij te zien paraderen? Dat is waar je de verantwoordelijkheid voor neemt als je dit advies tot in de volle consequenties door voert.

---

.Eerdere berichten over de kinderombudsvrouw op Veren of Lood vindt u hier.