De NPO houdt de vinger aan de pols van de zaak-Weinstein. De basiskwestie van wat later uitgroeide tot de #metoo-hysterie – een typische kwestie van elite-mores. Eb daarom ook voor de kippetjes van de NPO héél belangrijk.

De NPO volgt het dan ook nauwkeurig. Het is een veelzeggend verhaal:

De gewezen filmproducent is door meer dan honderd vrouwen beschuldigd van verkrachting, seksueel misbruik, intimidatie en ongewenste intimiteiten. De zaak waarin de 67-jarige Weinstein moet voorkomen gaat om de beschuldigingen van twee vrouwen.
Een van hen zegt dat Weinstein haar heeft verkracht op een hotelkamer in Manhattan in 2013. De ander beschuldigt hem ervan dat hij orale seks aan haar heeft opgedrongen in 2006. Weinstein zegt dat hij onschuldig is en dat de seksuele handelingen met wederzijdse instemming gebeurden.

Dat mores binnen elites bol staan van de hypocrisie is een noodzakelijk kwaad – elites worden immers geacht het goede voorbeeld te geven? Maar holier then thou zijn ze binnen dergelijke groepen mensen maar zelden – het zijn immers dezelfde mensen die aan de grootste verleidingen bloot staan. De elite, daar wil iedereen bij horen nietwaar? Dus schurkt vrijwel iedereen – die de kans krijgt – er vol overgave tegenaan.

De clou is dan ook niet of mensen dat aanschurken doen, maar of ze daartoe de kans krijgen.

En dan komt direct de essentie in de zaak-Weinstein om de hoek. Want hoe kon het gebeuren dat al die vrouwen die Weinstein nu beschuldigen van ongewenste intimiteiten zulke makkelijke prooien werden voor deze aartscreep? Omdat ze ten tijde van de daad van die ongewenste intimiteiten bereid waren zich (schijnbaar!) hartstochtelijk tegen Weinstein aan te schurken, want Weinstein was hun ticket naar de top van de Hollywoord-elite. En het overgrote deel van zijn ‘slachtoffers’ bereikte die top inderdaad. Want Weinstein leverde boter bij de vis, dat wel.

Het feminisme dat hierover te keer gaat is niet vrij van hypocrisie. Dat er meer misbaar werd gemaakt over Weinstein en zijn soortgenoten dan over de Yezidi-meisjes en de zeer jeugdige prostituees die op Haïti in handen vielen van de ‘hulpverleners’ die hen namens Oxfam/Novib te grazen namen wordt plotseling begrijpelijk als je beseffen gaat dat de #metoo-kwestie vooral te maken had met de mensen die al dit soort zaken al dan niet pleegt aan te zwengelen. Parbleu, ze waren zelf slachtoffer!! Daarin zwelgen is een genot op zich. Ze wentelen zich er collectief in. En het gekrijs ging in de overdrive.

Zó zielig, inderdaad.

Opvallend is ook dat het feminisme altijd met waardering spreekt over vrouwen achter de troon van succesvolle monarchen uit het Europese verleden zaken bedisselden, maar weigert over hun methodes na te denken. Dat dat in de moderne tijd niet anders werkt omdat het anders zou moeten? Ai. Het leven is niet eerlijk, en gelijkheid is een luxe die wortelt in het ontbreken van superieur talent dat elke discussie over gelijke geschiktheid overbodig maakt.

Zouden de #metoo-vrouwen bereid zijn hun verworven positie binnen de elite weer in te ruilen voor de anonimiteit van vrouwen op leeftijd, die ooit poogden als starlet omhoog te komen, maar wèl ‘hun eer’ wisten te behouden? Die zijn er ongetwijfeld geweest, en er is even weinig twijfel over de carrière die voor hen bleek weggelegd: serveerster bij een MacDonalds of iets degelijks. Mij dunkt dat de meest succesvollen van hen onevenredig goed betaald werden voor een intiem aanschurken tegen een ouwe viezerik.

Dat je op een episode in bed met Weinstein terugkijkt met enig afgrijzen kan ik me wel voorstellen, daar niet van. Als erkend lid van de elite wil je niet graag weten dat je begonnen bent als meisje van Weinstein-plezier. Dat het niet waarschijnlijk was dat je ooit als lid van die elite zou zijn erkend zonder Weinstein?

Maar als je dat zegt ben je dan ook een #metoo-griezel?

---

Eerder had ik het ook al over de waanzin van de #metoo-beweging.