Links heeft een verhaal dat zich als volgt laat samenvatten: ik wil uw poen.

Dit klinkt voor mensen met poen natuurlijk weinig aantrekkelijk, en eigenlijk voor mensen zonder poen ook, want dat klinkt allemaal wel erg diefachtig.

Vandaar dat er een ander verhaal wordt gehouden, dat van rechtvaardigheid en eerlijk delen en toegevoegde meerwaarde die door eigenaren productiemiddelen wordt gestolen om arbeiders te bedwelmen met de lucht van de dikke sigaren die zij uit des arbeiders doos hebben gestolen. Deze kapitalisten kunnen de onjuistheid van hun gedrag niet inzien, want hun bewustzijn en denken is immers bepaald door de hoeveelheid sigaren die zij uit andermans doos roken (=klasse-bepaald), en de arbeiders niet, omdat zij sowieso slechts onder leiding van een ander (de Partij) hun dictatuur kunnen vestigen en er tot die tijd weinig kwaad in zien. Beter iedereen wat sigaren (sommigen wat meer dan anderen) dan helemaal geen sigaren.

Socialisme, uw poen, is dan ook de enige ideologie waarvan de volgers voortdurend melden dat die op wetenschappelijke inzichten (wetenschappelijk socialisme, ons gebracht door Marx en Engels) is gestoeld. Voorwaar ik zeg U, de enige ideologie waarmee dat ooit gebeurde (en lukte) is het socialisme. Vraag je naar die wetenschappelijke inzichten, dan wordt het al snel erg stil, of erger, dan krijg je Das Kapital naar je hoofd geslingerd om dat eens goed te bestuderen voordat je nog meer domme vragen stelt.

Die domme vragen laat ik verder voor wat ze zijn, ook al omdat ze retorisch zijn en al beantwoord nog voordat Marx en Engels het levenslicht hadden aanschouwd.

Ik houd het dus bij mijn definitie van het socialisme: uw poen. En opeens laat zich veel verklaren, te beginnen met het geweld dat links/socialisme volgt als een vlo zijn hond.

De hele ideologie is immers niet meer/minder dan een poging tot intellectuele onderbouwing van de wens te krijgen waar een ander voor werkte. En dat, naastenliefde daargelaten, gaat natuurlijk niet zonder geweld. Dat kan je doen door als struikrover zelf fysiek risico te nemen of door een ander dat weinig verkwikkelijk werk te laten doen. Die ander wordt bij voorkeur ‘Staat’ genoemd, dit om een raison d’être voor én die staat én voor de legitimiteit van zijn taak als ‘dief in chief’ te construeren. Iemand moet toch zorgen voor rechtvaardigheid en eerlijk delen? Toch?

Zonder geweld gaat het niet, socialisme, links zijn. En vandaar dat links en geweld dezelfde kant van dezelfde munt zijn.