Mensen die het intellectuele vermogen hebben weerstand te bieden aan de emotionele chantage van de klimaathoax krijgen Geert Mak op hun nek.

Geert Mak is al minstens sinds november 2004 geestelijk in de war. Toen schreef hij namelijk dat hysterische demoniseringartikel richting islamcritici in de NRC onder de titel “Een kleine geschiedenis van een Novembermaand: het moment waarop in Nederland de kelders opengingen”. U begrijpt: die “kelders” dat waren de zwarte harten van Nederlandse islamcritici die, na de moord op Theo van Gogh, gevuld bleken met haat jegens onschuldige moslims . Ik kritiseerde die bak vullis onder de titel “Geert Maks domme lasterartikel in de NRC”.

Twaalf jaar later, in 2016 stuitte ik op een interview met Mak in het ooit katholieke Vlaamse Dagblad “De Standaard”. Hij bleek nog net zo verward als in 2004. Het interview was naar aanleiding van de verkiezing van Donald Trump tot president. De titel van dat interview luidde: “Wie woensdagochtend moest huilen, schat het juist in”. Mak had dus een traantje van verdriet gelaten om de verkiezing van Trump. Uit de tekst bleek dat moedertje Mak een vergelijking van de nieuwe president van de VS met de volgende historische figuren gepast vond:

“Je moet daar heel voorzichtig mee zijn, maar er zijn gelijkenissen. De gevaarlijke figuren uit de jaren 30, Mussolini, Hitler, Stalin, hadden alvast één ding gemeen met Trump: hun tijdgenoten konden hen moeilijk plaatsen, maar veel mensen beseften wel dat ze heel gevaarlijk waren.”

Uit de eerste uitzending van Maks nieuwe serie “In Europa” (december 2019) bleek dat Mak moslims nog steeds ziet als de nieuwe Joden. In een latere aflevering van die serie (januari 2020) uitte Mak zijn islamofilie door samen met een Deense moslim diens dochtertje te misbruiken voor islam-propaganda.

Enfin, met bange voorgevoelens – het ging over “het klimaat” –  heb ik toch nog even de laatste aflevering van “in Europa” gekeken. En ja hoor! Grote indruk maakte op mij een doorleefde psychologe die de kijker vertelt dat klimaat-ontkenners in denial leven. Wat natuurlijk letterlijk zo is.

De leidende tekst op de website luidt:

“Het valt niet langer te ontkennen: we hebben een groot klimaatprobleem. De aarde wordt steeds warmer en er zijn ingrijpende maatregelen nodig om daar iets tegen te doen. Hadden we dat niet eerder kunnen zien aankomen?”

In hoofdstukje 1 van deze aflevering maakten 378.000 kijkers kennis met een Zwitserse vrouw van 74 die op vierjarige leeftijd haar ouders verloor. Die verdwenen op een bergtocht in een sneeuwstorm en werden nooit meer teruggevonden. Tot onlangs, want de gletsjer die hun lijken verborgen had gehouden, was zodanig gesmolten dat ze aan de oppervlakte kwamen. Ja, de gletsjers smelten, maar ik heb wel eens gehoord dat klimaat-veranderingen al heel veel miljoenen jaren plaats vinden, dat het aandeel van menselijke activiteit daarin waarschijnlijk miniem tot onmeetbaar is, dat zulks idem dito geldt voor de “maatregelen” die we in Noordwest-Europa treffen en dat de rest van de wereld sowieso gewoon doorgaat met fossiele brandstoffen verstoken. Niettemin zou ik Kees de Lange wel eens willen horen over die gletsjers.

Voor Geert Mak is het echter zonneklaar. Als Nederland niet snel die 0,00007-maatregelen neemt zijn we verloren. En er zijn fascisten die het nemen van die maatregelen willen tegenhouden. Die worden in hoofdstukje 2 ten tonele gevoerd. Op het platteland van Frankrijk maken we kennis met twee zussen die nog op de boerderij wonen en werken waar hun broer is vermoord door de gendarmes omdat hij kleinschalig wilde blijven keuterboeren en niet wenste mee te gaan in de moderne grootschaligheidsplannen van de overheid.

Wat moeten we hieruit begrijpen? Blijkbaar dat In Frankrijk, in tegenstelling tot Nederland, de klimaat-ontkennende fascisten nog steeds de regering in handen hebben. En dat er moordcommando’s worden losgelaten op gevoelige natuurmensen die zich wél zorgen maken om de toekomst van onze wereld.

In hoofdstukje 3 van dit deel maken we kennis met Blythe Pepino die een in Engeland heel beroemde zingende performer was. De kijker ziet ‘r met roze haar in een strak gestylede ruimte zingdansen. Daarna verandert ze plotseling in een aards en rommelig geitenwollensokkentype. Ze wil nu bewust geen kinderen meer en heeft een vereniging van baringsweigeraars opgericht omdat ze beseft dat “het klimaat” de aarde zal vernietigen. We zien haar op het eenzame strand wandelen met een aardige soy-boy die ze ontmoet heeft toen ze solidair liep te zijn met de “vluchtelingen” in dat kamp bij Calais. Ze houdt heel veel van hem en zou dolgraag kinderen met hem hebben willen maken, maar ja: de klimaat-apocalyps. Hier zien we dus het grote nadeel van het vermogen van de Joods-Christelijk-Verlichte traditie dat “ons” een geweten, schuldbesef, redelijkheid en wetenschap heeft opgeleverd: als dat superieure complex doorslaat krijg je dit soort gekte dat onze “Western Civilization: The Continuing Experiment” wel eens zou kunnen vernietigen.

Dit soort programma’s heeft een vernietigende werking op een alreeds totaal gehersenspoeld publiek. De linksregressieve gekte heeft, zoals men weet, de politiek, de media en het onderwijs in zijn greep. Op scholen worden kinderen sowieso geïndoctrineerd met liefde voor de islam, de EU, “vluchtelingen”, angst voor “racisme” en klimaatgekte. Dat alles bieden de tv-programma’s van Geert Mak in ruime mate en ze zijn dus ook gekoppeld aan een uitgebreid “lespakket voor het voortgezet onderwijs”: “Europa in de klas”. Waarvan akte.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Martien Pennings.