Opmerkingen over Trump en door Noord-Korea ontvoerde Japanse burgers naar aanleiding van de kwijlende EU-president Juncker.

De foto hierboven is de pijnlijkste die ik tot nu toe heb gezien met Juncker of enig ander EU-kopstuk. De pijnlijkste videoclip met hem heeft u mogelijk al eens gezien: wankelend, bitchslappend, kortom: ladderzat.

De foto vind ik eigenlijk nog veelzeggender dan de video – vanwege het reusachtige verschil tussen de gezichtsuitdrukkingen links en rechts –, maar aanleiding voor dit stuk was het herbekijken van de video nadat ik stuitte op dit exemplaar met ‘House minority leader’ Pelosi in de hoofdrol. Mevrouw Pelosi ziet er jonger uit dan ze is (77). Op zo’n video valt het werk van de plastisch chirurg ook niet direct op. Maar zo’n uiterlijk kan dus tegen je werken. Dat het met haar geestelijke vermogens niet zo goed (meer) gaat, lijken minder mensen door te hebben.

De YouTuber die het clipje publiceerde, ene ’Hope and Cringe’, gaf het de titel mee: ‘Pelosi calls Mueller ‘mother!’ brain fog, struggles to form sentences.’ En dat dan helemaal in hoofdletters. Ik vermoedde zodoende dat hij of zij zou overdrijven. Misschien wel heel sterk. Maar toen bekeek ik de video aandachtig.

De clip duurt slechts 3 minuten. De beelden zijn afkomstig van de anti-Trumpers van MSNBC en begint dan ook over een advertentie voor een of andere ‘impeach Trump’-campagne. Na een minuutje krijgt Pelosi het woord en op 1:15 begint ze te stotteren. Even later spreekt ze de naam van meneer Mueller twee keer nogal vreemd uit; het kan verstaan worden als ‘mother’. Een beetje raar inderdaad, maar om dáár verder iets meer van te maken is nogal ‘gezocht’. Even later is de oude vrouw echter helemaal de draad kwijt. Zonder enige aanleiding of overgangszinnetje, begint ze ineens over de belastingvoorstellen van Trump: “This tax-bill is Armageddon“. Onder in beeld lezen we nog steeds “Pelosi on the Russia investigation”. Maar dan komt het: de interviewster neemt haar vervolgens min of meer in bescherming. Dat maakt de afgang nog pijnlijker. Let op de blik van die mevrouw op 2:40, wanneer ze iets zegt van de strekking: “Een volgende keer spreken we graag met u eens over belastingen, Mrs. Pelosi. Het is wel iets heel anders, maar dit zit u duidelijk erg hoog.”

Partij-apenrots
Vanwege die beschermende houding van de interviewster realiseerde ik me weer dat de ‘toppers’ van partij-apenrotsen vaak níet tegen zichzelf beschermd worden door ‘politieke vrienden’ uit hun omgeving.

Er zijn ook beelden van Juncker die rondloopt in het Europarlement, waarin hij zich voor de zekerheid voortdurend aan alles en iedereen vastklampt: in zulke gevallen valt er ook moeilijk in te grijpen voor mensen die met hem meeleven. Maar die Malta-video was onderdeel van een persgebeuren. Hij staat letterlijk te zwalken op zijn benen. Men had zijn afwezigheid best kunnen camoufleren met een nauwelijks gelogen verhaaltje over ‘onwelwording’ of zoiets.

Goede barkeepers weigeren hun klanten nog meer alcohol te schenken, als de klant aan zijn tax zit en meer alcohol hen onverantwoordelijk lijkt. Aan de top van de apenrotsen liggen de verhoudingen anders. Het motief voor dat gebrek aan empathie kan verschillen. Het kan angst zijn, angst om de plank mis te slaan en/of om een trap naar beneden te krijgen. Het kan berekenend zijn, waarbij de berekeningen in het teken staan van de eigen kansen op stijging indien de ‘topper’ ten val komt. En natuurlijk gaat zo’n tekort op heel natuurlijke wijze samen met een gewoonte om te likken naar boven. Soms is het moeilijk in te schatten welk motief overheerst. Neem de reactie van onze minister-president op het gedrag van Juncker. Op de vraag hoe hij stond tegenover dat gezoen van de alcoholist, liet meneer Rutte giechelend weten dat de Grote Staatsman Juncker jou als eenvoudig Nederlands VVD-lid niet de keuze laat of je je wel of niet door hem onzedelijk laat betasten. Aparte kwestie trouwens: iedereen gaat ervan uit dat je homoseksueel bent en dan wordt je publiekelijk tot intimiteit gedwongen door een (getrouwde, kinderloze) man, die in het algemeen als hetero wordt gezien.

Noord-Korea
Terwijl ik bezig ben met dit stukje, geloof het of niet, ontvang ik een uitnodiging van het Witte Huis om mijn mening over politieke vraagstukken. (Vermoedelijk een gevolg van de brief die ik 15 maanden geleden aan Trump schreef.)

Het lijdt geen enkele twijfel dat ook in zíjn omgeving de bovenbeschreven mechanismen en motieven een rol spelen, maar toch! Er is iets aan zijn manier van doen dat héél anders is dan die van het partij-establishment in de VS (van Democraten èn Republikeinen).

Die anti-Trump advertentie van het begin van die MSNBC-video gaf me een clou: een van de beschuldigingen aan het adres van Trump was dat híj de wereld op de rand van nucleaire oorlog brengt (door zijn klare taal richting Noord Korea). De enormiteit van deze beschuldiging moet ik toelichten. Niet iedereen wil tot zich door laten dringen wat voor soort samenleving Noord-Korea is en vooral niet: hoe lang dat al zo is. Bijna 70 jaar inmiddels. Bijna twee keer zo lang als Mugabe, de vernietiger van Zimbabwe, aan het bewind was. De Kim-troonopvolging is in de grondwet van het land verankerd. Alle drie de Kims (Il-Sung, Jong-il en Jong-un) waren, respectievelijk zijn uitzonderlijk wrede absolute heersers. Van generatie op generatie lijken ze meer psychophatisch. Ze zijn uiteraard paranoïde. Er zijn aanwijzingen dat de vader van Rocketman (zoals Trump de huidige dictator aanduidt) op zeer jonge leeftijd zijn jongere broertje verdronk in het familiezwembad. Nog sterker zijn de aanwijzingen dat Rocketman zelf begin dit jaar in Kuala Lumpur zijn halfbroer liet vermoorden en er is vrijwel geen twijfel over de moord op zijn oom. Om de kleinste opinie-misdrijven worden mensen met hun hele familie opgesloten in concentratiekampen. Op de ranglijst van christen-vervolgers staat Noord Korea, jaar in, jaar uit zelfs boven alle landen die door het mohammedanisme beheerst worden. De dreiging van hongersnood is nooit weg.

Geen vrede, slechts wapenstilstand
Je zou kunnen zeggen: dat is best zielig voor die mensen daar, maar hoe druk moeten wij ons daar om maken? Om twee reden kan zo’n keiharde houding niet het volledige antwoord zijn.

Het is goed om je te realiseren dat de Koreaanse oorlog, die 67 jaar geleden begon, in wezen een voortzetting was van de Tweede Wereldoorlog. Terwijl hier in Europa de Wereldoorlog bijna zonder pauze van betekenis overging in de Koude Oorlog, ging op het Koreaanse schiereiland – na een korte pauze – door in een Hete Oorlog. In 1945 was de scheiding tussen Noord en Zuid-Korea sterk vergelijkbaar met die tussen Oost- en West-Duitsland: hier in Europa waren de Duitsers vanuit het Oosten en vanuit het Westen verslagen, daar werden de Japanners vanuit het Noorden en vanuit het Zuiden verslagen. In beide gevallen door coalities van landen die geen vrienden waren, maar collega-vijanden van het nog ergere kwaad.

Nadat de communisten vanuit het door hen bevrijde deel van het schiereiland hun veroveringsoorlog begonnen tegen het Zuiden, werden onder vlag van de VN troepen gestuurd om het Zuiden te verdedigen. Aan VN-zijde sneuvelden bijna 80.000 militairen (waaronder 122 Nederlanders) en aan Noord-Koreaanse zijde ergens tussen het vier- en tienvoudige daarvan. De oorlog is nooit echt geëindigd: er kwam alleen een wapenstilstand en Noord-Koreaanse regime heeft meerdere keren laten weten dat ook die wapenstilstand niet meer gold; de laatste keer in 2013. Pikant: wikipedia verwijst naar dit CNN-artikel, maar de betreffende link gaat niet naar CNN maar naar een pagina van de onvolprezen waybackmachine. Een ander CNN-artikel uit 2013, getiteld Is Kim more dangerous than his father?, kan ik ook niet meer bij CNN terug vinden, maar nog wel hier …

Arrogante hippie-kletspraat
Op CNN ga ik hier verder niet in. Ook niet op de terugblikken van The New York Times over de Clinton-periode. Een ‘fact-check’ van de Washington Post geeft flink wat informatie over de mate waarin zowel Democraten als Republikeinen de mist in gingen bij hun omgang met de nucleaire aspiraties van Noord-Korea, versterkt door wantrouwen en weerzin ten opzichte van elkaar, maar het verhaal gaat helemaal niet over het karakter van Noord-Korea en het regime. Dat is raar. Heel raar. In de Britse Independent maakt ene Maria Ryan het nog stukken bonter. Afgelopen augustus schreef ze een stuk getiteld Why America’s 1994 deal with North Korea failed – and what Trump can learn from it. In haar eerste alinea schrijft ze:

“… if the Trump administration is to avoid spiralling into a nuclear confrontation with North Korea, it needs to understand what North Korea wants and why it behaves the way it does.”

En dan gaat ze het uitleggen … Ze slaat de spijker op de kop, volgens mij beslist onbedoeld, wanneer ze in haar eerste passage over de deal die Bill Clinton in 1994 sloot met het Kim-tuig schrijft over ‘de bedoeling’: “[it] aimed to normalise US-North Korean relations”.

Deze hippie-dame veegt fanatiek een flinke olifant die zich in de kamer bevindt, onder het tapijt: ik doel op het feit dat vandaag de dag, onder het presidentschap van Trump net als onder dat van Clinton, het in Noord Korea nog steeds 1950 is. Ryan gaat in de schoenen staan van Noord-Korea en vindt allerlei reden waarom het regime boos zou kunnen zijn op Amerika:

North Korea was not removed from the state department’s list of state sponsors of terrorism until 2008, though it had long met the criteria for removal …

Trump is wel voor een zekere vorm van ‘diplomatie’ – het grote succes daarvan bleek recent bij zijn bezoek aan China waar hij met meer egards behandeld werd dan enige eerdere Amerikaanse president – maar hij is geen voorstander van olifanten onder tapijten. En daarmee kom ik terug bij de vraag of Trump tegen zichzelf in bescherming genomen wordt of zou moeten worden. Trump zit niet op een partij-rots. Nauwkeuriger gezegd: hij luistert niet of nauwelijks naar het partij-establishment, maar des te meer naar gewone mensen. Dat was al een van de belangrijkste factoren van zijn succes als ondernemer.

Slavenjacht
Niet voor niets heeft Trump er bij zijn bezoek aan Japan er werk van gemaakt om opnieuw de schijnwerper te zetten op een van de – zelfs in de context van de Kim-dynastie – meest verbijsterende Noord-Koreaanse praktijken van ongeveer 40 jaar geleden.

Willekeurige Japanse burgers werden toen ontvoerd door Koreaanse militairen om hen in te schakelen bij het opleiden van Koreaanse spionnen. Slavenjacht is hier bijna nog een te vriendelijke benaming voor.

Volgens dit zeer gedetailleerde rapport (pdf) van het Committee for Human Rights in North Korea is de praktijk in 2002 toegegeven door de vorige Kim. Maar ook tal van tradtionele media maakten er destijds melding van.

Dit stuk in The Japan Times van 17 september dit jaar, geeft een indicatie van de waanzin waarmee we te maken hebben. In 2002 ging de toenmalige premier van Japan ermee akkoord dat het vrijlaten van mensen die door de Noord-Koreanen ontvoerd waren, in verband werd gebracht met herstelbetalingen voor de Japanse gruwelen tegen Koreanen in de eerste helft van de 20e eeuw.

Omdat Japan meedoet met de sancties na de atoombom- en rakettesten heeft de gevaarlijke gek die nu de baas is in Noord-Korea laten weten dat de onderzoeken in het kader van die ontvoeringen ook niet meer doorgaan.

Het is 1950 in Pyong-Yang. Tussen zijn keiharde uitspraken door laat Trump doorschemeren dat hij graag zou willen dat Noord-Korea de stap naar de 21e eeuw zou maken. Ik vat dat niet op een signaal dat bedoeld is voor die gevaarlijke gek zelf, maar op Noord-Koreanen die zouden overwegen iets te ondernemen tegen de gek.

De gok van Google bij de foto met Juncker is in zekere zin wel grappig.