Dat Italië voortdurend de EU onder druk moet zetten om volstrekt normale zaken geregeld te krijgen zegt eigenlijk al alles over de wijze waarop men de moloch in Brussel dient te bezien.

Het terugsturen van asielmigranten die op bootjes voor de kust dobberen die hopen als een sprinkhanenplaag los te kunnen op het Italiaanse vasteland is er het nieuwste voorbeeld van.

De Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Salvini dreigt migranten die vastzitten op schepen voor de kust terug te sturen naar Libië. Hij wil de rest van Europa op deze manier dwingen om een deel van de migranten op te nemen.De Italiaanse minister van Binnenlandse Zaken Salvini dreigt migranten die vastzitten op schepen voor de kust terug te sturen naar Libië. Hij wil de rest van Europa op deze manier dwingen om een deel van de migranten op te nemen..
Salvini wil beginnen met het schip Diciotti van de Italiaanse kustwacht, dat sinds donderdag voor de kust van Lampedusa ligt. Aan boord zijn 177 migranten die zijn opgepikt uit de Middellandse Zee tussen Malta en Italië.

Wat Salvini vraagt is erger dan redelijk: een jaar of tien terug zou dit zijn beschouwd als onderdanigheid tegenover een overheerser. Niet tegenover de dobberende overheersers in spé, maar tegenover de dwazen in Brussel, die elke binding met de realiteit hebben verloren.

“Of Europa gaat Italië concreet helpen, of we zijn gedwongen de mensensmokkel een definitief halt toe te roepen en de migranten terug te brengen naar de Libische haven”, zei Salvini.

Geluk bij een ongeluk is dat Brussel er ongetwijfeld op aan zal sturen dat hij zijn dreigement waar maakt alvorens verontwaardigd te gaan piepen over de schending van mensenrechten. Wat dat betref tis dit NOS-commentaar niet onverstandig:

De nieuwe regering van Italië ligt sinds het aantreden in juni in de clinch met Europa over opvang van migranten. De Italianen voelen zich in de steek gelaten door de andere landen en willen dat vluchtelingen eerlijk worden verdeeld over Europa.
Correspondent Mustafa Marghadi denkt dat Salvini de Diciotti vooral gebruikt als drukmiddel om de aankomende Europese onderhandelingen in september over vluchtelingenopvang op scherp te zetten. “Door bij elk schip een crisis te veroorzaken, dwingt hij Brussel om met een structurele oplossing te komen”, zegt Marghadi.

Want na iedere korte crisis blijkt steeds opnieuw dat Brussel weinig of niets doet, in de kennelijke hoop dat het probleem zichzelf zal oplossen. Salvini is daartoe bereid, maar dat is niet het soort oplossing dat Brussel als oplossing wenst te zien. Wat moet je daar verder nog aan toevoegen?

Wellicht dat het de reddertjes uit landen als Duitsland, Nederland en de Scandinavische staten zijn die eens eerst zouden moeten worden aangepakt. Italië leek een eerste stap te zetten vorige maand, maar hoe ver dat gaan zal moet worden afgewacht.

En inderdaad, het blokkeren van ieder nieuw schip zal eventjes werken, al is het maar doordat de wachttijd van die schepen voor de havens niet alleen de opvarenden met de minder prettige kanten van hun lading zal confronteren, maar ook dat het de frequentie van de overtochten vermindert. Maar ook dan blijft het dweilen met de kraan open. Zeker zo lang we na lgerekte procedures mensen afwijzen en vervolgens niet weten waar ze zijn gebleven, als we er eindelijk zo ver mee zijn de wetten van dit land te willen handhaven.

Alls de EU geestelijk niet in staat blijkt zelfs maar de schijn van welwillendheid en verstand op te houden, wat doen we dan nog met die opvreters in Brussel?

---

Meer over Italië en de gevolgen van de verkiezingen daar dit jaar vindt u hier op Veren of Lood.