De EC stelt het strafonderzoek wegens de begrotingsoverschrijdingen van Italië toch maar liever uit. Komt daar afstel van, en waarom?

De Financial Times meent dat de bedoeling is de Italiaanse regering de tijd te geven om het met de EC eens te worden over maatregelen, en zo strafboetes te vermijden.

Instead of triggering the Excessive Debt Procedure when the European Commission meets on Tuesday, the panel is going to give the Italian government another chance to revise its spending plans.

Dat had directe gevolgen voor het rendement op Italiaanse staatsleningen.

Want:

Even though the squabbling over Italy’s debt has returned after purportedly being settled late last year, debt investors are cheering the news because it signals that some members of the populist government might still be open to compromise.

En:

For one, Prime Minister Giuseppe Conte, (..)  and Finance Minister Giovanni Tria are trying to find budget savings that might convince Brussels to dispense with moving ahead with the sanctions process.

Daaruit zou het probleem ontstaan dat:

Given that Italy is the third largest eurozone economy and, after Greece, has the highest debt-to-GDP, the outcome of these negotiations could have serious repercussions across the bloc. From a financial stability standpoint, the worst-case scenario is that the EU moves ahead with its plans to fine Italy, forcing Italy to the brink of a banking crisis, followed by a hasty exit from the euro, possibly to be replaced by the BoT.

En dat laatste zou het einde van de euro en de eurozone betekenen.

Is er tijd genoeg?
Maar! Dit alles is geredeneerd vanuit een EU-positief standpunt. Als deze zomer de Eurozone in zou storten – en daarvoor zijn een groot aantal redenen denkbaar – dan zijn deze onderhandelingen niet alleen op voorhand al zinloos, maar zouden eventuele reddingspogingen voor de eurozone serieus bedreigen. Dat liet ik zondag al zien. Zowel de wankelheid van Europese banken (met zeer veel ‘slechte leningen’ in de zuidelijke lidstaten) als dreigende renteverlagingen van de Amerikaanse Fed zouden elk op zich mogelijk al het bestaan van de eurozone kunnen bedreigen.

De EC kan daarom geen extra bonje gebruiken. Dan laten we additionele problemen als de zoektocht naar een nieuwe EC (aantreden op 1 november) en een nieuwe voorzitter van de ECB (Draghi vertrekt eind oktober, en is nu derhalve een lame duck, met alles dat daarbij komt) even buiten beschouwing, maar de positie van de EC is nu zodanig dat van haar nauwelijks nog iets verwacht kan worden. Ook dat verzwakt de positie van de eurozone mocht de situatie acuut worden.

Dat een groot nieuw incident, gepaard aan de voortdurende dreiging dat Italië met een vertrek uit de euro, direct de hele eurozone op zou blazen is derhalve niet ondenkbaar. Met dit uitstel is in ieder geval die angel weer op de lange baan geschoven. Desalniettemin: op de lange baan schuiven betekent geen oplossing. Tegen dat de nieuwe EC weer tijd heeft zich op Italië te richten (over zes maanden op zijn vroegst), zouden sommige zaken al een onomkeerbaar pad kunnen hebben genomen.

En zo sukkelen we door op weg naar de afgrond. Waarom hadden we ook alweer die maatregelen nodig? Omdat de problemen groot gaan worden zijn als we niets doen.

Cheers!

---

Meer over de economische en politieke perikelen van Italië vindt u hier.