Ik heb er vaker over geschreven, net als vele anderen. De vraag wordt steeds pregnanter: is het bureaucratische monster EU in combinatie met de eenheidsmunt nog wel hervormbaar? De EU-top van afgelopen donderdag en vrijdag stemt somber.

Natuurlijk, David Cameron kreeg zijn voorspelbaar verwaterde deal. Hij kan nu campagne voeren voor een ja bij het EU-referendum terwijl het VK nog steeds geen zeggenschap krijgt over immigratie, zeker als het migranten uit de EU betreft, de steeds maar uitdijende EU die inmiddels 28 landen telt waaronder ook een aantal lage lonen landen. Daarnaast komt er waarschijnlijk visumvrij verkeer met staten als Turkije en Oekraïne.

Cameron keerde huiswaarts met een paar cosmetische aanpassingen zoals het beperken van kinderbijslag bij migranten met kinderen in hun thuisland, waarbij zich de vraag voordoet of dit hen niet juist zal stimuleren vrouw en kinderen nóg sneller over te laten komen. In ieder geval werd er in de Britse media erg sceptisch gereageerd op de verrichtingen van Cameron te Brussel. De Londense burgemeester en prominent partijgenoot van Cameron, Boris Johnson, kondigde al aan campagne te gaan voeren om de EU te verlaten.

Hoewel het EU standaard beleid dus gewoon geldig blijft voor het VK, kreeg Cameron wel wat opt-outs voor bijzondere besluiten. In het kamp van de eurofielen riep dit de vrees op dat andere landen ook bij ieder besluit harder zullen onderhandelen. Ook wat dat betreft dus weinig verandering: de Brusselse compromismachine stelt eigenlijk niemand tevreden. Het gevolg is een EU als hybride lappendeken en bestuurlijke chaos op alle terreinen.

Terwijl Cameron er het beste van probeert te maken in de aanloop naar het in/out referendum kunnen we stellen dat Angela Merkel de grote verliezer was bij deze EU-top, maar dat was vooraf al duidelijk toen Merkel haar herverdelingsplannen voor migranten zelf van tafel haalde.

De EU zal inzetten op een akkoord met Turkije, een zwaktebod waarbij de EU zich veel te afhankelijk opstelt van macho-ruler Erdogan. Als dat niet werkt zullen de EU-landen één voor één hun grenzen sluiten, wat nu al gebeurt. De kans is groot dat we dan in Griekenland, Italië en op de Balkan onmenselijke taferelen meemaken van massa’s hongerige vluchtelingen met kinderen die zich verdringen voor hekken of platteland en steden bestormen.

Het is de vraag wat er dan nog overblijft van de EU en de eurozone. Ten onder gegaan aan Merkel’s lokroep? Hoewel de EU steeds zwakker en ongeloofwaardiger wordt door interne tegenstrijdigheden, blijft het bureaucratisch mechanisme hetzelfde: de meerderheid besluit met steun van het bureaucratisch apparaat en wie zich verzet, zoals David Cameron, wordt langzaam vermalen of gepaaid met minimale concessies.

Wat betreft “ons” Oekraïne referendum op 6 april lijkt het er steeds meer op dat de EU zich weinig gelegen zal laten liggen aan een eventuele tegenstem van de Nederlandse bevolking. Degenen die stellen dat de EU onhervormbaar is en dat je er beter bijtijds uit kunt stappen, lijken dus steeds meer het gelijk aan hun zijde te krijgen. En toch… moeten dan eerst alle 28 lidstaten uit de EU stappen en alle 19 eurolanden ieder weer een eigen munt invoeren en moeten we vrolijk opnieuw beginnen met een soort EEG, terwijl we de EU-gebouwen leeg laten staan en alle ambtenaren naar huis sturen? Is dat de enige weg uit het doolhof? Hoeveel politieke, financiële en monetaire schade zal er dan ontstaan mede gelet op de verwevenheid van het financiële systeem? Zou dat niet leiden tot een soort Dark Ages in Europa?

Van mijn kant heb ik steeds gepleit voor zinnige hervormingen, om te beginnen van de muntunie, want die is destijds immers door Jacques Delors en zijn handlangers bedoeld als Paard van Troje  met als hoger doel een politieke unie af te dwingen. Door monetaire flexibiliteit terug te brengen in de eurozone, bij voorkeur door een innovatieve oplossing zoals The Matheo Solution waarbij de euro als gemeenschappelijk betaalmiddel en reservemunt kan blijven bestaan, hebben we de eerste tijdbom ontmanteld. Dan is er ook geen behoefte meer aan een superstaat met een exact gelijk beleid voor alle deelnemende staten. Er kan dan weer ingespeeld worden op externe of interne schokken of omstandigheden.

Wat vervolgens moet gebeuren is de EU verder hervormen, geen cosmetische aanpassingen zoals die van Cameron, maar wérkelijke hervormingen waarbij het immigratiebeleid (inclusief het beleid op het vlak van asiel en familiehereniging) daar gelegd wordt waar het hoort: bij de natiestaat. EU-juristen die zich dat werkgebied toegeëigend hebben kunnen via een outplacement procedure herplaatst worden in de private sector, want ze zijn volstrekt overbodig.

Wat wél in gezamenlijk EU-verband moet gebeuren is de buitengrenzen beter beschermen door geen illegale grensoverschrijdingen meer toe te staan en bootjes met migranten die dat toch proberen, terug te laten slepen door Marineschepen naar de plaats van vertrek (meestal Turkije of Libië), iets waar nu eindelijk serieus over wordt gesproken. Hebben we daar toestemming voor nodig van de ontvangende landen? Misschien, maar een krachtige leider zorgt dat hij of zij deze krijgt, linksom of rechtsom.

Krachtige leiders met een visie, zoals ooit een Margaret Thatcher, hebben we momenteel niet in de EU. Het zijn linkse ambtenarentypes zoals François Hollande of de verdwaasde, door christendom en marxisme gevormde wetenschapster Angela Merkel. De EU-leiding in Brussel is nog veel erger, met als voorlopig dieptepunt voormalig communiste Federica Mogherini, die naar eigen zeggen graag de politieke islam de EU binnenhaalt.

Ik geloof niet dat de EU in principe onhervormbaar is, want niets is onhervormbaar, maar met de huidige leiders aan het roer hoeven we weinig in die richting te verwachten. Het is dus aan ons, de bevolking, om betere leiders te kiezen. Zo snel als mogelijk!