Het broeiende conflict tussen EU en USA over de beëindiging van de Irandeal door president Trump kreeg dit weekend een nieuw perspectief door een Iraans dreigement.

Iran kondigde aan er op te rekenen dat de EU zich zou blijven inzetten voor het in stand houden van die Irandeal. Tevens dreigde men dat als de EU dat niet deed, men de namen zou openbaren van de (Europese) politici die zich hadden laten omkopen om de deal te bevorderen:

Daar sta je dan, als EU. Maar de EU was de enige niet die nu in het vizier komt als corrupt. De Amerikaanse ex-Secretary of State John Kerry zit ook in die positie. Nu is Kerry wel zo rijk dat het niet heel realistisch is dat hij zich door Iran heeft laten omkopen – hij is bovendien naïef genoeg van zichzelf om in die Irandeal te blijven geloven. Waarbij we ook niet uit het oog mogen verliezen dat het afsluiten van die deal (mits zij goed verloopt) je een naam in de geschiedenisboekjes bezorgt; iets waarop veel politici toch altijd zijn gespitst.

Kerry heeft zich afgelopen weken onledig gehouden met achter de schermen heen en weer rennen teneinde de Irandeal (zijn kindje) te redden. Hoe je dit anders kunt zien dan als Collusion is me een raadsel – uiteindelijk is dit een identieke basis als van die farce die we kennen als Russiagate – en zo lijkt president Trump er ook over te denken:

Dit weekend werd Kerry nog in Parijs gespot waar hij tezamen met een aantal Iraanse diplomaten lunchte. De man heeft wat uit te leggen, om het voorzichtig te stellen.

Omkoping EU?

Maar of de leiding van de EU zich om heeft laten kopen is een heel ander verhaal. Het is overigens bizar dat Iran dit openbaar aankondigt: òf men denkt de EU zo stevig in de eigen binnenzak te hebben dat een openbare uitspraak geen andere gevolgen heeft, òf het zou een poging kunnen zijn onrust binnen de NATO te zaaien. Maar dat is dan wel wat prematuur. Tot nog toe heeft alleen Duitsland via Merkel laten weten niet in te zullen gaan tegen nieuwe Amerikaanse sancties tegen Iran. Alle kans dat de EU zich nu gedwongen voelt nader tot de USA te komen om te bewijzen dat Iran mis zit. Als Iran dan bewijzen publiceren zou wordt het pas echt leuk.

Wie zouden de meest logische EU-kandidaten zijn om zich te laten omkopen door Iran? Een obsessie met geld en aanzien hebben ze in Brussel allemaal (en voor kleine krabbelaars zoals de meeste EP-leden staat geld gelijk aan aanzien). Maar daadwerkelijke invloed op de onderhandelingen kan maar tot een paar mensen beperkt zijn. Een schreeuwlelijk als Guy Verhofstadt zal ongetwijfeld een fooi hebben gekregen (dat Verhofstadt niet wars is van forse bijverdiensten als lid van het EP was al bekend, en lijkt men daarbinnen ‘normaal’ te vinden), maar een grootverdiener hieraan zal hij niet zijn geweest, net zo min als een aantal fractieleiders van de grote EU-steunende partijgroeperingen.

Wie blijven er over? De EC besteedt al haar buitenlandse contacten sinds enige jaren uit aan de Hoge Commissaris voor het Buitenlandbeleid (aan ronkende titels is in Brussel evenmin gebrek) en Federica Mogherini is dan ook kandidaat numero uno. Dat ze recent in Teheran de deur plat liep maakt haar alleen daarom al een logische kandidaat.

Tweede en derde logische kandidaten zijn Juncker en Tusk, maar dat valt minder eenvoudig hard te maken dan Mogherini, die vanuit de EU gezien een sleutelrol speelt. Een van beide lijkt echter wel nodig om de Irandeal er bij een aantal staten door te krijgen, dus ben ik geneigd mijn geld als eerste op Tusk te zetten. Hij is immers de voorzitter van de raad van regeringsleiders. Juncker was wellicht niet eens nodig, mits men Frans Timmermans een stevige hap gegeven heeft. Ook de Franse ex-president Hollande kun je niet op voorhand uitsluiten.

Rusland pleit ook nog voor het handhaven van de Irandeal, maar hoefde daarvoor (Syrië, + afkerig van een oorlog aan haar zuidgrens) evenmin als China (olie) te worden omgekocht.

Genoemde kandidaten zijn (indien genoemd) niet alleen een aanfluiting voor het land dat zij vertegenwoordigen, maar al evenzeer voor het idee dat men in Europa minder corrupt is dan in de rest van de wereld – een gedachte waaraan men zich in Europa niettegenstaande beter weten maar al te graag overgeeft. Dat maakt dat de EU – als er ook maar iets van waar is – in een ongekende spagaat verzeilt. Van Iran weten we waar het staat.