Intimidatie van politici? Opnieuw een definitiekwestie
Intimidatie is primair een kwestie van perspectief. Het gaat er derhalve niet om of, maar vooral wie meent te mogen intimideren.
Dat politici nu vinden te worden geïntimideerd door steeds mondiger kiezers is daar een direct gevolg van. Dat politici in eigen kringen door politieke medestanders worden geprest tot standpunten die hun kiezers niet bevallen is onderdeel van het zelfde proces. Dat die kiezers daarover hun mening kenbaar maken is een logisch gevolg. Het is heel goed mogelijk dat dat als intimiderend wordt ervaren, maar als je het proces als geheel bekijkt hebben de politici niet zo heel veel recht van spreken.
Ironie is dat een club die zelf heel nadrukkelijk intimideert – onze linkse staatsomroep – er klagend onderzoek naar deed:
Scheldpartijen, intimidaties, bedreigingen en zelfs fysieke confrontaties. Tweede Kamerleden merken in hun privéleven steeds sterker de gevolgen van de polarisatie, zeggen ze tegen de NOS. Dat heeft ook politieke gevolgen: sommige politici houden zich daarom in en zeggen hun mening niet altijd hardop.
De NOS heeft een onderzoek gehouden onder Tweede Kamerleden, via een vragenlijst en achtergrondgesprekken, om in kaart te brengen wat Kamerleden meemaken aan intimidaties.
Intimidatie hangt samen met het ontzag dat iemand in boezemt. Het ontzag voor politici is al enige tijd tanende, en waarover de NOS berichtte is er een direct gevolg van. Niet zodanig dat politici er hun stemgedrag door lieten beïnvloeden, dus is er op de keper genomen weinig aan de hand, behalve dat mensen politici makkelijker benaderen als ze hen ‘in het wild’ tegenkomen.
Dat niet iedereen sociaal even handig en genuanceerd is, is daarbij een vervelend feit. Familieleden er bij halen zou niet moeten:
Een Kamerlid noemt de bedreigingen en online scheldpartijen “een dagelijks fenomeen”. Een ander wordt “pislink” dat zelfs zijn dochter wordt bedreigd. Weer een ander schrijft: “Af en toe word ik intimiderend benaderd, bijvoorbeeld in de supermarkt. Dat maakt ook dat ik publieke plekken steeds meer vermijd.”
Desondanks herken je aan de antwoorden dat het ‘ontbreken van respect’ een belangrijk argument is in dit verhaal.
Omgekeerd wordt ook door de overheid steeds vaker intimidatie van de bevolking ingezet, maar daarover hoor je politici als puntje bij paaltje komt nauwelijks. Die door de NOS aangehaalde polarisatie is derhalve niet veel meer dan een enkelvoudig onderdeel van een groter proces. Want de tijden zijn vooral veranderd:
Kamerleden noemen ‘sociale media’ het meest als bron van bedreigingen en intimidaties. Een ervaren Kamerlid zegt dat door sociale media Kamerleden de hele dag negativiteit over zich heen krijgen, zoals doodsbedreigingen, waar dat vroeger eens in de zoveel tijd een boze brief of mail was.
Dat politici dat niet onderkennen is eigenlijk nog het meest treurig. Je zou bijna concluderen dat ze te weinig contact hebben met kiezers.
Meer over intimidatie in de moderne maatschappij vindt u hier.
Huilie huilie .
“We weten de postcodes van de ongevaccineerden ” ,aldus hugo de clownprick .
Ik benoem “Kedichem 1986” nog maar eens. Toen links (grof) geweld wel veel leed en schade aanrichten, maar tot weinig ophef leidde in “correcte” kringen. Zo ook de moord op Pim Fortuin.
Veel zelfbeklag aan de linkerzijde, maar weinig leed.
Ach, dit is nog maar het begin, denk ik.
Als je de geschiedenis in ogenschouw neemt, is het altijd verkeerd afgelopen met oplichters en landverraders.
Laat het maar zover komen dat kamerleden alleen in niet herkenbare auto’s over straat durven en zich niet meer als persoon in het openbaar durven te vertonen. Diegenen die het betreft, hebben dat er zelf naar gemaakt. Er zijn ook populaire politici. Kijk eens hoe Geert Wilders overal wordt ontvangen in stad en dorp , geweldig. Zijn vijanden zijn niet alleen de islamieten , die het op zijn leven gemunt hebben. Nee, zijn ergste vijanden vindt hij tegenover zich in de regering en de 1e en 2e kamer. Ook niet te vergeten de ambtenaren. nsb, die braaf al die enge digen van rutte en het kaagwijf uitvoeren.
Wie zich gedraagt als landverrader in plaats van vertegenwoordiger van ons volk, krijgt dat inderdaad blijkbaar te horen.
Terecht.