De instorting van het kaartenhuis dat de eurozone is komt steeds sneller naderbij. We voelen de stroming van de draaikolk die de euro meezuigt, maar EU, ECB en EC hopen aan haar greep te kunnen ontsnappen. Kansloos.

Ik moet zeggen dat de ondergang van de euro me vijf jaar terug meer plezier had ingeboezemd dan nu. En bovendien ben ik er zeker van dat komende gebeurtenissen me daarin gelijk zullen gaan geven. Want intussen hebben de ECB en EC in hun pogingen het onverzoenlijke schijnbaar onder één pet te houden een drama in wording gecreëerd. En de onbenullen die daarin meegingen zijn politiek verantwoordelijk, hoezeer we op relatief korte termijn ook een toneelstuk van Wir haben es nicht gewüßt-proporties tegemoet kunnen zien.

Dat de euro afschaffen duur zou worden was bekend: duurder dan het afschaffen van de gulden in ieder geval. Die euro heeft namelijk onmiskenbaar voordelen, en het verdwijnen daarvan zullen we voelen – en dezelfde kortzichtige politici die er enthousiast voor waren zullen er als de kippen bij zijn ons in te wrijven dat we …. beter naar hen hadden moeten luisteren. Het schoonvegen van het eigen straatje van een eurofiel lijkt me een zeer vies werkje te worden komende jaren.

Meer dan het ooit geweest is, heeft de EU zich de afgelopen vijftien jaar gebaseerd op het bestaan van de euro. De muntunie was zowel de stok waarmee landen in het gareel werden gehouden – wie er in eenmaal zat, mocht er alleen uit als hij ook de EU verlaten zou – als de wortel waarmee nieuwe leden werden gelokt. Een heel belangrijke reden voor de Oost-Europese landen om lid te worden was de smak geld die Brussel in hun landen, infrastructuur en economieën pompte. Daarvoor nam men het toenemend dictatoriale gedrag van de Commissie voor lief. Wist u dat in de Griekse Oudheid mensen zichzelf als slaaf verkochten om van hun schulden af te zijn? Van die dingen.

De schuldencrisis van 2008-9 heeft die afhankelijkheid verder verdiept. Het ontmantelen van de ECB wordt een dure, vrijwel onbetaalbare klus. Het Griekse voorbeeld liet kristalhelder zien, dat die nieuwe financiële afhankelijkheid niet eens zozeer aan Brussel was, maar vooral aan Duitsland. Lidstaten laafden zich aan de fiscale ruimte die de lage door Duitsland geschraagde rente hen gaf. Een indirect gevolg was de arrogantie van Merkel, die zonder ruggespraak besloot de grenzen voor asielmigranten te openen. Zodat de hele EU volgen moest. Stel u het misbaar voor als, zeg, Hongarije dat autonoom besloten had? Sommige varkens zijn gelijker dan anderen, maar wie zich niet realiseert nog steeds een varken te zijn komt er op een dag achter op weg naar de slager te zijn. Met alle andere varkens, dat wel. De guillotine was de grootste gelijkmaker aller tijden.

Veel mensen zeggen nu dat de val van de euro de val van de EU zal veroorzaken, maar dat die laatste prompt zal worden vervangen door iets gelijkaardigs, maar dan meer in lijn met de oude EEG. Ik zou er geen wonderen van verwachten. Een deel van de voormalige lidstaten zal zich ongetwijfeld enige tijd zelf moeten zien te redden. Hoe langer dat duurt, des te minder de animo zich weer bijeen te laten drijven – zeker als ze succesvol waren op zichzelf. Die EEG nieuwe stijl zal zich beperken tot de kernlanden die de EU nu financieel dragen, maar niet allemaal. Clustering ligt voor de hand, maar een dergelijke clustering zal leiden tot volledige fusies van staten.

Wil Nederland de 19e bondsstaat van Duitsland worden? Het is een vraag die we in zo’n situatie onder ogen moeten zien. Alle kans dat we in dat nieuwe Duitsland Luxemburg, Oostenrijk en Denemarken zullen kunnen begroeten, en wie weet: Vlaanderen. Heel misschien Tsjechië, maar dan is het wel op voor de komende dertig jaar. De val van de euro heeft grote consequenties die onder ogen zullen moeten worden gezien. Laten we dat zorgvuldiger doen dan de jolige wijze waarop de val van de gulden werd gevierd.