Ooit waren er in diverse landen bevolkingsexplosies. Maar het kan niet vaak genoeg benadrukt worden: wereldwijd is er geen spráke van een bevolkingsexplosie. In een aantal landen is de bevolking al aan het krimpen – in sommige landen zelfs in zorgwekkend tempo – en in de meeste landen gaat de bevolking binnen enkele jaren of decennia krimpen.

Dit was ook een van de belangrijkste onderwerpen die langskwamen in mijn lange stuk van 28 oktober 2017, Kindersterfte, NOS-fakenieuws, overbevolking en bevolkingspiramides.

Mede naar aanleiding van dat stuk werd ik op de sociale media geconfronteerd met de vraag of de Afrikaanse bevolkingsexplosie niet eigenlijk gewoon (een onderdeel van) een mohammedaanse bevolkingsexplosie was. Ik dacht van niet maar ging even twijfelen. Bij enig nader onderzoek bleek dat mijn vermoeden beslist klopte. Een klein beetje zie je dat al af aan de grafiek boven dit stuk: bijna 100% van de bevolking van Pakistan en Bangladesh is mohammedaans en de groei van de bevolking is daar weliswaar afschuwelijk omvangrijk, maar toch minder spectaculair dan in Nigeria waar slechts ongeveer de helft van de bevolking geacht wordt de leer van Mohammed te volgen.

In de grafiek hieronder heb ik het vruchtbaarheidscijfer van bijna alle landen afgezet tegen het percentage van de bevolking dat geacht wordt moslim te zijn. De afbeelding bevat veel informatie maar ook, nog meer zelfs, suggesties voor nadere beschouwing. Er is sowieso wel wat toelichting bij nodig. Eerst en vooral dat ik onderscheid heb gemaakt tussen landen in Afrika (bruine rondjes) en de rest van de wereld (gele ruitjes). Daarbij horen ook twee verschillende trendlijnen.

Er zitten twee duidelijke verschillen tussen die beide trendlijnen: de Afrikaanse lijn ligt veel hóger dan die voor de rest van de wereld èn hij loopt vlakker.

Wanneer het vruchtbaarheidscijfer van een land op of onder de (circa) 2,2 ligt, krimpt op termijn de omvang van de bevolking (die termijn verschilt sterk: ik kom daar verderop nog op terug). Dit geldt voor maar liefst ongeveer 100 van de 160 hier in kaart gebrachte landen, maar in Afrika voor slechts één (piepklein) land (Mauritius).

Onder de 40 landen met het hoogste vruchtbaarheidscijfer [1] tellen we 36 Afrikaanse landen en 4 anderen. Die vier zijn Afghanistan, Irak, Jemen en Pakistan. Alle vier met een bevolking die voor meer dan 95% tot de mohammedanen gerekend wordt en waar het mohammedanisme maar matig gematigd is. Buiten Afrika is er een veel sterker verband tussen het percentage moslims en de verwachte bevolkingsgroei. Onder niet-Afrikaanse landen met minder dan 10% moslims is er slechts één (Guatemala) met een vruchtbaarheidscijfer van boven de 3.

India, Israël en Suriname
In de grafiek heb ik landen zoals Mauritius en Guatemala ‘uitgelicht’: je zou ze outliners kunnen noemen. Laat ik voor alle duidelijkheid direct toevoegen: elk land heeft heel eigen karakteristieken – er zijn grote verschillen tussen Niger en Somalië en tussen Polen en Zuid-Korea nog grotere – maar u begrijpt wat ik bedoel. Het groepje outliners dat wordt gevormd door India, Israël en Suriname is ook heel gevarieerd, maar ze hebben dus gemeen dat ze een tamelijk hoog vruchtbaarheidscijfer hebben, niet in Afrika liggen en het percentage moslims niet zo groot is.

In Suriname is men terughoudend in registratie van data naar etniciteit, maar ik vond hier wel een tabel FM-02 in een (pdf) bestand van het Algemeen Bureau voor de Statistiek ‘Life time fertility naar leeftijdsgroep etniciteit van de vrouw‘. Die toont een ongeveer twee keer zo hoog cijfer voor de Marrons in vergelijking met alle andere groepen [2] Dat duidt beslist niet op een sterk verband tussen mohammedanisme en bevolkingsgroei.

In India ligt dat anders: het vruchtbaarheidscijfer onder de circa 14% mohammedanen in dat land ligt aanzienlijk boven dat van de rest van de bevolking. Het duidelijkste voorbeeld daarvan is te vinden in het extreem dichtbevolkte Kerala waar de mohammedanen die een kwart van de bevolking uitmaken evenveel kinderen krijgen als de hindoes die de helft ervan uitmaken. [3]

Israël is in veel statistieken een ‘outliner’. In tegenstelling tot India ligt daar sinds enkele jaren het vruchtbaarheidscijfer voor mohammedanen en niet-mohammedanen op hetzelfde, hoge niveau: “Arab rate drops, Jewish rate rises, and women in both groups now give birth to an average of 3.13 children, highest in OECD“. Ik stelde het al vast in mijn boek, in noot 10 bij het hoofdstukje Angst: het groeiende aantal:

“Onderzoek naar de samenhang tussen bevolkingsgroei en godsdienst wijst er overigens op dat het verschil niet zozeer tussen de godsdiensten onderling zit maar tussen de meer en minder fundamentalistische gelovigen. Ook christelijke fundamentalisten krijgen meer kinderen.“

Verhoudingsgewijs zijn er onder Joden in Israël best veel fundamentalisten te vinden.

Katholicisme vs Atlantic kletskoek
Vooral in een land als Nederland dringt zich voor de eenvoudige, enthousiaste euro- en/of islamofiel de vergelijking op met het katholicisme van de jaren 50: die kregen ook veel kinderen en dat werd door niet-katholieken als bedreigend ervaren. Dat is geen 100% onzin, maar de instorting van het gezag van de Paus en zijn professionele handlangers is zo groot geweest dat in Europa landen als Polen, Ierland, Spanje, Portugal en Italië de laagste, zelfs zorgwekkend lage vruchtbaarheidscijfers kennen. Het aantal buitenechtelijke kinderen is het hoogste in het meest katholieke continent: Zuid-Amerika.

Het nare, anti-westers georiënteerde, zeg maar oikofobe medium The Atlantic hanteert een variant op dat en-de-katholieken-dan? In dit stuk met de bijna alles verklappende titel The Muslim Overpopulation Myth That Just Won’t Die.

The fertility rate across all 49 Muslim-majority countries fell from 4.3 children per woman in 1990-95 to about 2.9 in 2010-15. This was still higher than the global fertility rate in 2015, but it’s a strikingly fast drop given the fact that it took some Western European countries nearly a century to transition from six children per woman to three.

De claim met betrekking tot die vruchtbaarheidscijfers wordt – als vanzelfsprekend – niet onderbouwd. Het meest vileine daaraan zit hem in het feit dat een vruchtbaarheidscijfer van 2,1 alleen staat voor een stabiele bevolkingsomvang indien de gezondheidszorg op peil is. Indien de kindersterfte hoog is, staat een vruchtbaarheidscijfer van 2,1 voor een krimpende bevolkingsomvang. Ik herhaal een citaat uit het Nederlands Tijdschrift voor Geneeskunde uit 2008 (152:2788-94):

De zuigelingensterfte in Nederland was gedurende de 19e eeuw zeer hoog, vooral in de provincies Zuid-Holland en Zeeland (tot > 300 per 1000 levendgeborenen) en in delen van Noord-Brabant en Limburg. (…) Vanaf 1875-1880 daalde zowel het vruchtbaarheidscijfer als de zuigelingensterfte: de zogenaamde demografische transitie.

Dus niet in de eerste vijf jaar, maar alleen al in het eerste levensjaar stierf toen een ongeveer 2,5 keer zo hoog percentage van de Nederlandse kinderen dan tegenwoordig wereldwijd! De ‘atlantici’ maken het nog veel gekker:

Given the socioeconomic underpinnings of fertility, the targeted persecution in Burma may have made high Rohingya birth rates a self-fulfilling prophecy.

Het is waar dat stijging van welvaart en – in nog sterkere mate – de opleidingsgraad van meisjes, bevorderlijk zijn voor een daling van het vruchtbaarheidscijfer. Hier wordt dat plompverloren omgedraaid en tot een soort dreigement gemaakt: omdat de Rohingya het zwaar hebben zullen ze meer kinderen gaan baren! De Correspindent is er niets bij!

Iran en Bangladesh versus Pakistan
Outliners van weer een heel ander type dan India, Israël of Suriname, vinden we rechtsonder in de grafiek: landen met 50 tot 99% mohammedanen en ‘toch’ een laag tot zeer laag geboortecijfer. Het betreft landen als Maleisië, Libanon, Bosnië-Herzegowina en de golfstaten, maar daarnaast, opvallender en groter: Iran en Bangladesh.
Toevallig vorige week in Trouw: “In Jordanië vindt 90 procent van de vrouwen het normaal dat hun man hen slaat.”

Precies: Perzen zijn geen Arabieren of Pakistani. Ik doel daarbij nadrukkelijk niet op het verschil tussen soennieten en sjiieten. Ook nadat de ayatollahs in 1979 met succes gegrepen hadden naar een totalitaire machtspositie, heeft de haat tegen en minachting voor vrouwen in Iran nooit zulke niveaus bereikt als onder Arabisch sprekenden. Het is ondenkbaar een Iraanse vrouw te vinden die pleit voor het tot seksslavernij brengen van niet-mohammedaanse vrouwen. Zoek je op internet naar verbrandingen van exemplaren van de Koran, dan kom je uit in Texas of Iran. Uiteraard is de claim dat meer dan 99,5% van de bevolking in Iran mohammedaan zou zijn, ook hoogst twijfelachtig.

De claim dat in Bangladesh dat percentage boven de 90 zou liggen, komt geloofwaardiger over. Bij de vorming van India en (Oost + West) Pakistan waren er al veel niet-mohammedanen gevlucht en bij de afscheiding van Bangladesh van Pakistan vluchtten er opnieuw vele miljoenen. Mohammedaans extremisme tiert in Bangladesh ook welig. Toch ligt het vruchtbaarheidscijfer daar nauwelijks boven het niveau dat correspondeert met een stabiele omvang van de bevolking.

Dit lijkt op het eerste gezicht misschien in tegenspraak met de afbeelding bovenaan die nog een groei van het aantal inwoners voorspelt van zo’n 30 miljoen. Dit heeft te maken met die termijn waar ik nog op terug zou komen. Ik citeer gemakshalve van bladzijde 103 uit mijn boek Islamofobie?:

Wanneer in een land op een gegeven moment het vruchtbaarheidscijfer in de richting van de 2 gaat (dus in de richting van een getal dat staat voor een stabiele bevolking bij een goede gezondheidszorg) wil dat nog niet zeggen dat de bevolking dan niet meer groeit. Wanneer erg veel mensen [lees: vrouwen] vóór of in de leeftijdsgroepen zitten waarin men (nog) kinderen kan krijgen zal de bevolking nog een tijd lang doorgroeien.

Maar dit verklaart nog niet het zakken van het vruchtbaarheidscijfer. Een verklaringsgrond ligt voor de hand: de absurd hoge bevolkingsdichtheid. Bangladesh steekt in dat opzicht – afgezien van een aantal stadstaten – met kop en schouder uit boven alle andere landen: er wonen meer dan 1100 mensen per vierkante kilometer. Bijna drie keer zo veel als in Nederland. Waarbij gerust mag worden aangetekend dat elk jaar een zeer groot deel van die vierkante kilometers onder water komt te staan.[4]

Indonesië en de onomkeerbaarheid van instortende vruchtbaarheid
Indonesië als geheel heeft een tien keer, ik herhaal: 10 keer zo lage bevolkingsdichtheid als Bangladesh, maar ongeveer 57% van de bevolking leeft op het eiland Java waar die bevolkingsdichtheid gelijk is aan die van Bangladesh. Op dit kleine eilandje (ongeveer drie keer Nederland) wonen ongeveer evenveel mensen als in Rusland. Laat dat even bezinken.

Al enige decennia daalt in Indonesië het vruchtbaarheidscijfer. Het zal niet verbazen: vooral op Java. Daar ligt het al onder de 2 (dus krimp op termijn); voor heel Indonesië nog steeds op 2,5 (afvlakkende, maar waarschijnlijk nog steeds voortgaande groei ook op langere termijn). Over het onderwerp van de dalende, zelfs té snel dalende vruchtbaarheidscijfers vond ik een interessant verhaal van ene David Patung. Op zijn weblog Indonesia matters schreef hij elf jaar geleden een opiniestuk Fertility rates in Indonesia. Opmerkelijk en interessant is dat hij ook gegevens vermeldt per ‘religion’:

By 2050, or even earlier, [Total] Fertility Rates of all the major ethnic groups are likely to have fallen below replacement level, with the lower range estimates for the Javanese and Madurese being at the very serious, dire end of low fertility.
Or looking at TFR by religion, for 2005-2010:
Muslims – 2.1-2.2
Christians – 2.5
Others – 1.8-1.9
“Others”, Hindus and Buddhists, are already at sub-replacement level.

En zo formuleert Patung zijn zorgen over de toekomstige bevolkingsomvang van Indonesië, na China, India en de VS ’s werelds vierde land qua bevolkingsomvang (!):

.. experience has shown throughout the world that decline in fertility rarely [does not] stop[s] there, but continues down, in the most extreme cases to below 1.5, thus putting the long term survival of a people, and their language, culture, and religion, at risk. There is as yet no known case in the world where a people’s fertility level fell below 1.5 and then “recovered” again to replacement level, for largely mathematical reasons – because the pool of people of reproductive age has already fallen too low. Those that are left would have to make rather “heroic” efforts to raise the rate by having quite large families.

Wat een contrast met de EU-leugens over vergrijzing en multicultuur.

Gek, gekker, gekst: Nicolae Ceaușescu, Erdowahn, EU
Het Engelstalige lemma van Wikipedia over vruchtbaarheidscijfer bevat behalve veel interessante informatie ook deze werkelijk volslagen geschifte ‘animated gif’. Hij suggereert dat het allemaal helemaal goed gaat komen met die bevolkingsexplosies. Ene ‘Cosmic Nebula’ heeft een serie wezenloze extrapolaties afkomstig van een of andere VN-club (Department of Economic and Social Affairs, Population Division) samengevoegd tot een soort filmpje.

Ja, zeker, stijging van welvaart en opleidingsgraad van meisjes zijn belangrijke grootheden die het vruchtbaarheidscijfer beïnvloeden. Hoe die twee zich per land zullen ontwikkelen is sowieso nauwelijks te voorspellen, zeker op een termijn van tientallen jaren. En daarnaast spelen heel andere factoren ook een rol.

Ik herhaal kort wat ik eerder over de afschuwelijke Nicolae Ceaușescu schreef:

Aan de bevolkingspiramide kun je aflezen wanneer ongeveer deze grootste smeerlap uit de Europese geschiedenis sinds Hitler, daar aan de macht kwam. Het was de nadrukkelijke en expliciete bedoeling van deze mens, dat het aantal Roemenen fors zou groeien. En dat lukte: By the late 1960s, the population began to swell. In turn, a new problem was created by child abandonment, which swelled the orphanage population.

Gelukkig is de gevaarlijke gek Ceaușescu dood. Een gek die overigens niet droomde van een Groot-Roemeens Rijk.

Erdowahn is echter alive and kicking. Hij roept tegenwoordig Turkse vrouwen op om tenminste vier kinderen te baren. (En in Europa vijf!). Indien de helft van de Turkse vrouwen gehoor geeft aan deze oproep is de bevolkingsopbouw (“piramide”) binnen een jaar of tien al flink veranderd en klopt er helemaal niets meer van voorspellingen voor na 2025. Recent heeft het constitutioneel hof in Turkije met slechts 1 tegenstem besloten dat homoseksualiteit een psychische stoornis is en dat het de publieke moraal ondermijnt. Steeds openlijker vertoont deze gevaarlijke gek zijn Ottomaanse revanchisme, ja zelfs een soort pre-Ottomaanse veroveringszucht.

Maar inmijn ogen nog gevaarlijker dan Erdowahn zelf zijn de politici in Nederland en de rest van de EU die net doen alsof Erdowahn géén gevaarlijke gek is. Alsof Poetin gevaarlijker is.

Tenslotte: inderdaad heel verschillende bevolkingsexplosies
Ik gebruikte in de titel het meervoud van bevolkingsexplosie. Dat die Afrikaanse trendlijn veel hóger ligt dan die voor de rest van de wereld èn hij veel vlakker loopt: dat is echt een ding. Er is sprake van verschillende soorten bevolkingsexplosies.

Er zijn bevolkingsexplosies van lang geleden die in enkele landen met een reeds krimpende bevolkingsomvang, de uitdagingen die vergrijzing van de bevolking hoe dan ook stelt, vergroten. Nederland is van de landen zo ongeveer het land daar het minste last van heeft.

Die explosies staan ook bekend als babybooms. Babybooms variëren in duur, hevigheid en in de tijd die sindsdien verstreken is. Waar ze pas kort (zeg: slechts enkele jaren of decennia) achter de rug zijn, zoals in veel landen met een hoge mohammedanismegraad, is er weliswaar een geruststellende trend in de richting van een stabiele bevolkingsomvang, maar kan de groei van de bevolking evengoed nog enkele decennia duidelijk blijven groeien. En tenslotte is er dus de piramide onder de uien: Afrika. Zelfs wanneer de daling van het vruchtbaarheidscijfer daar echt serieus inzet, zal het nog vele tientallen jaren duren, voordat de bevolkingsomvang daar zo ongeveer stabiliseert.

---

1. We hebben het dan over een vruchtbaarheidscijfer hoger dan 3,6; meer dan het dubbele van dat in Europa.
2. Wikipedia over de Marrons: ‘De Surinaamse Marroncultuur wordt weleens het best bewaarde stukje Afrika buiten Afrika genoemd.’
3. Kerala is overigens een van de Indiase deelstaten met heel weinig aanhang voor premier Narendra Modi en diens partij en een heel sterke positie voor de communisten.
4. En dat heeft niets te maken met het niveau van de zeespiegel: dat overstromen gebeurt al eeuwen lang.