Het is een No-deal of een No-Brexit – de uitleg
De verwarring over Brexit en wat nu gebeuren zal is gigantisch. Maar die verwarring weerspiegelt vooral het moedwillige onbegrip in de media.
En journalisten in de media, zo heeft iedereen leren begrijpen die het voor 2016 nog niet besefte, zijn vrijwel unaniem voorstanders van de EU. Dat het vertrek van het UK uit de EU de onontkoombaarheid van deze organisatie als de toekomst van Europa ter discussie stelt is voor de journalistiek dientengevolge onverdraaglijk. Zo keek men er dus sindsdien ook nooit naar.
Een onverwacht bijverschijnsel was dat zich in het Britse parlement, waar de Remain-gedachte ook in 2016 de meerderheid bezat, een zodanige hysterie ontwikkelde dat de procedure nog steeds niet is afgerond, en al een premier de politieke kop heeft gekost. De pers weet van geen ophouden. Over procedurele tegenslagen van de Brexiteers wordt daarom met genoegen uitgebreid geschreven, de eventuele gevaren worden bizarre proporties opgeblazen. Desalniettemin kan de uitkomst er maar één zijn; zoals ik al diverse malen heb betoogd.
De situatie nu
Alleen een No-deal Brexit kan de uitkomst zijn, aangezien een afgelasten van Brexit het UK in een onvoorstelbaar diepe politieke crisis zal storten, vergeleken waarbij de huidige problemen een sinecure zullen zijn. De huidige problematiek ontstond nadat het Britse Hooggerechtshof besloot dat het parlement moest kunnen mee besluiten over hoe Brexit vorm zou moeten krijgen. Dat was een tamelijk bizar oordeel, aangezien het parlement in een eerder stadium had besloten dat een Brexit-referendum moest plaatsvinden, en dat de uitkomst zou worden gevolgd. Dat niet werd verwacht dat de Leave-stem winnen zou doet wat dat betreft niet ter zake, maar bleek het achteraf desalniettemin wel te doen. In feite schrapte het Hooggerechtshof daarmee met terugwerkende kracht delen van de referendumwet. Dat kan nooit de bedoeling zijn geweest, maar is hoe het uitpakte. Dat dit eigenlijk een constitutionele crisis belichaamde hebben we op dit blog eerder betoogd, maar in het UK is men al verder dan dat, want de ontwikkelingen gaan steeds sneller. 31 Oktober (de eerder al uitgestelde uittredingsdatum) nadert met rasse schreden. Drie maanden uitstel nu? Wat hebben die zeven maanden uitstel van Theresa May opgeleverd? Nada. Er bestaat in deze situatie derhalve ook geen middle ground tussen Remain en Leave.
Johnson
Eind vorige week werd een wet aangenomen die de regering opdraagt bij de EU opnieuw uitstel aan te vragen voor de datum van definitieve uittreding. Afvallige Conservatieven hielpen die wet aan een meerderheid, en werden als beloning hun partij uitgezet. De bizarre redenaties van de Labour-partij over haar tegenstem en wat zij zelf voorstelt rechtvaardigen meer ruimte dan ik er aan spenderen wil, u kunt er onder dit artikel een aantal vinden. Ook werd de logische weg naar nieuwe verkiezingen om de bevolking mee te laten beslissen afgesloten. daarmee opnieuw tonend dat de Britse democratie inderdaad in het geding is – door de Remainers. Er zijn nog steeds veel wegen om de wet van vrijdag heen, en zeker is dat Johnson die bewandelen zal, hoewel hij nog keuzes heeft welke de zekerste weg biedt. Als hij niets doet (en het parlementaire gebod negeert), vertrekt het UK per 31 oktober. Zo is het EU-spel, zo zijn de regels. Het geeft Johnson het enige loefje dat hij uiteindelijk nodig zal blijken te hebben.
100% No-Deal
Echter, dat een No-deal eerst moet plaatsvinden aleer er vruchtbaar onderhandeld kan worden tussen UK en EU is een bot feit. Dat was me na een jaar (begin 2018 dus) onderhandelen al volstrekt duidelijk. Niet alleen omdat onderhandelingen tussen gelijken beter functioneren dan tussen een vazal en zijn despotisch heerser, maar veel simpeler nog: om een onderhandeling zinvol te maken moet er een gemeenschappelijk belang zijn. Tussen EU en UK is dat er niet zolang er geen No-Deal Brexit heeft plaatsgevonden. Simpelweg omdat de EU nog steeds de moed niet heeft opgegeven om het UK voor de EU te behouden. Dat heeft de organisatie bewezen door de inflexibiliteit waarmee men onderhandelde met Theresa May, de uitkomst daarvan (die neerkwam op een acceptatie van het UK als een mondeloze vazalstaat door de EU), en de verlengde onwil in Brussel er nog iets aan te veranderen. Geen zichzelf respecterende staat zou zoiets ooit tekenen, en dat een groot deel van het Britse parlement er toe bereid was suggereert een Stockholm-syndroom op een tot zover onbekende schaal. Een serieuze afweging met geobjectiveerde argumenten was het zeker niet.
Zo lang de EU de moed niet opgeeft het UK te kunnen behouden voor de EU, is geen gelijkwaardige deal mogelijk, dus is een No-deal onvermijdelijk wil Brexit plaats vinden. Pas als de hoop in Brussel de bodem is ingeslagen door de realiteit van een Brexit kan er vruchtbaar worden onderhandeld over de belangen van beide partijen. Tot dan is alles over een eventuele deal ijdelheid. Het is No-deal of No-Brexit, maar in het Britse parlement gaan ze dit niet zien voor ze het door hebben, om een modern Nederlands spreekwoord te hanteren.
De situatie door iemand die het niet snapt, maar interessante observaties heeft.
Labour als niet serieus te nemen home for the bewildered
Over Brexit schreven we eerder al een heleboel. Dat vindt u hier
En de positie zal na no-deal-Brexit in onderhandelingen met de EU onendig sterker worden als het eerst een handelsdeal sluit met Australië/NieuwZeeland/USA.
De EU mag dan achter in de rij aansluiten en daarmee heeft ze haar ondernemers enm Burgers met de idiote onderhandelingen ernstig in de kou laten staan. Normaal reden voor een parlement die stakkers gelijk naar huis te sturen, maar ja die zijn zelf nog bekrompener.
Ik lees in het artikel achter de laatste link onderaan:
“(……) Johnson’s knockout blow is happening now, as he met the queen this weekend in order to clearly and firmly advise the queen to withhold assent. (….)”
Afgelopen vrijdag had ik begrepen dat de speaker of the House of Commons had geruled dat het daadwerkelijk assent-vragen aan de queen niet nodig is omdat dit assent als het ware al bij default is gegeven. En dat hij her recht heeft zo te rulen.
Ik heb niet alles dit weekend kunnen volgen en ben nu wat verward en verbaasd: Waarvoor is Johnson dit weekend naar de queen gegaan? Kan iemand me hierbij helpen?
@LT
Beiden kloppen, en het lijkt er op dat de ruling van Bercow aan de rechtbank zal worden voorgelegd. NB: Bercow heeft zojuist zijn vertrek uiterlijk per 31 oktober aangekondigd. Dat is een klap voor het Remain-kamp, en is eigenlijk onvoorstelbaar zonder deze ruling die cruciaal zou kunnen zijn. Als de rechter die van tafel veegt is zijn onafhankelijkheid naar de maan. Ook dan is zijn vertrek aangewezen.
En Bercow is pas 56… Het is geen luxe om nu al te gaan.
@ Hanniball. Bedankt voor de info. een en ander wordt nu wat duidelijker.
Je argument dat Brexit moet gebeuren omdat er anders heel ernstige politieke crisis zou zijn is mogelijk onterecht. Misschien gaat je argument getest worden. Brexiteers denken dat teleurgestelden “unleashed” kunnen worden (gemobiliseerd ), maar deze week werd Johnson op straat door pro-brexit leden erop gewezen dat hij niet in de UK moest zijn maar in Brussel moest zijn om te onderhandelen.
Je argument dat er niet onderhandelt kan worden omdat er geen gemeenschappelijk belang zou zijn is verkeerd. Echtscheidngen worden al lang onderhandelt en geregeld.
Wat voor echtscheiding er geregeld wordt, het parlement zal uiteraard betrokken worden gezien de hoeveelheid wetten die geraakt worden en het budget.
Het blijft het feit dat Johnson geen plan wil maken en met een fait-accompli de macht wil houden, dat de Brexiteers grootste zwakte is.
Het electoraat is door Amber Rudd, Johnson’s Broer en Cummings uitdrukkelijk op de hoogte gebracht dat Johnson niets is gaan onderhandelen. Daar zal hij op worden afgerekend. Veel babbels, maar geen verantwoordelijkheid accepteren. Kneusje dat teveel herrie maakt.
Referendum : Brexit.
Handels-accoorden sluiten.
Op naar de NEXIT !
[ Overigens : inzake die ‘speaker’ : nu een serieuze, onpartijdige benoemen. ]
Noord-Ierland en Schotland, waar remain won, blijven in de Gemeenschappelijke Markt, al dan niet als onderdeel van het VK, Engeland stapt eruit. Wales ziet maar wat het doet. Opgelost!