Als er ooit een club is geweest die overtuigend bewees dat iedereen omkoopbaar is, dan is het de EU. En dat bewijs komt dagelijks, want het geld dat bij de EU over de plinten klotst, vloeit over uw voeten en die van uw naasten. Uiteindelijk gaan wij zo allen nat.

Toen ik nog studeerde begonnen ze ineens op te komen, verenigingen die zich exclusief richten op het verkrijgen van allerhande subsidies uit het Europese circuit. De Erasmus-beurzen waren het hoogst bereikbare – toen nog voor de echte uitblinkers. Dat werd echter al snel gedemocratiseerd – buitenlands studeren met behoudt van uitkering beurs kwam binnen ieders bereik. Het was niet langer voorbehouden aan de elite binnen de studenten – een bijzonder sluwe zet, want het zijn juist de vaak wat minder briljante studenten die later de bureaucratieën zullen bevolken. En zo kwam de mediocratie[1] EU dan ook tot stand.

Wat de afgelopen dertig jaar latere generaties dictators specifiek zullen leren, is dat een succesvolle dictatuur wordt geschraagd door kuddes mensen die niet voldoende briljant zijn om werkelijke uitblinkers te zijn. Wel moeten ze voldoende kwaliteiten en vooral eigendunk hebben, om zichzelf te beschouwen als het beste dat de evolutie heeft opgeleverd. Overigens een goede reden zich niet voort te planten: dat kan slechts teleurstellingen opleveren.

En inderdaad, juist die minder briljante figuren weten zich via deze wijze op te werken tot ware netwerktijgers. Zoals vroeger een lidmaatschap van het corps werd gezien als een onmisbare opstap naar later succes, zo zijn dat nu clubjes als AEGEE. Van een verzameling absolute minkukels 25 jaar geleden lijkt dat zich te ontwikkelen tot de toekomende Europese elite.

Hier past slechts een diepe zucht.

Met hun docenten is het intussen niet beter gesteld. Een kenmerk van een universiteit die een mediocratie van voortzetting van haar elite moet voorzien, is dat zij zich niet richt op excellentie en kritisch nadenken, maar zich in de eerste plaats richt op het volgen van gebaande paden. Wie daarmee geen ervaring heeft, staat bij het ontmoeten van een gemiddelde universitaire bevolking een grote schok te wachten. Wie beter weet vermijdt het als hij kan. Een aardige dwarsdoorsnede van het leven aan moderne universiteiten vindt U hier in deze (terechte) jammerklacht van Nigel Farage. Een deprimerend verhaal dat meer waarheid bevat dan iemand die onbekend is met de moderne gang van zaken zich zal kunnen voorstellen.

Waar het fout is gegaan? Op twee punten: de grotere aandacht voor de juiste mening dan voor de juiste mentale instelling en capaciteiten, en de honger naar geld. Geld om leuke dingen te doen, en het onvermogen in te zien dat je laten omkopen door zaken die je wilt ondersteunen net zo kwalijk is als je laten omkopen door zaken waartegen je te hoop lopen wilt. Ik geef toe, dat is geen heel eenvoudige gedachtenbuiteling, maar desondanks is het eenvoudig te illustreren: wie zich heeft laten kopen, heeft niet langer recht tegen te sputteren. Zodat in ieder geval de nuance vast is vermoord alvorens een aanslag te plegen op regelrechte tegenspraak.

De EU regelt zulke enorme budgetten buiten onze directe overheidsbegrotingen voor onderwijs heen om, dat de universiteiten niet langer zonder kunnen. Dat dat in West-Europa gebeurt met geld dat eerst door de nationale overheid via belastingen bijeen is gegaard om vervolgens via Brussel een ideologie te dienen, ontgaat het gros van de bevolking. Desondanks is het een manier waarop de EU haar greep behoudt op ons land. Het kweken van een kaste niet al te getalenteerde bureaucraten die dankzij de EU in staat blijken tot onverwachte carrières bewijst dan ook niet de toegevoegde waarde van de EU, doch eerder toont het de manier waarop je binnen een generatie een bevolking volkomen corrumpeert.

———————————————————————————————————

[1] Mediocratie duidt op matigheid in de zin van: niet bepaald briljant, maar ook niet onvoldoende. Een dictatuur van middelmatigheid dus, zie als voorbeeld bij uitnemendheid: Frans Timmermans.