De herinneringen van Toon Kasdorp die we deze week publiceren als hommage aan onze overleden columnist zijn zijn bespiegelingen van persoonlijke aard. Vooral interessant voor regelmatige lezers in verleden en toekomst, en van belang om zijn persoonlijkheid goed te begrijpen.

Mijn vrouw en ik zijn anders. Zo anders dat ik mij wel eens verbaas hoe wij ooit bij elkaar gekomen zijn, bijna zestig jaar geleden. Wij hebben behalve onze kinderen en de kleinkinderen bijna geen interesse gemeen en dat is er in de loop der jaren ook niet minder op geworden. Ik werk, ik luister als het kan naar muziek en lees thuis vooral boeken of ik schrijf. Zij leest tijdschriften of de krant en doet dingetjes buiten of in huis. Zelfs als wij allebei de krant lezen dan zijn het andere stukken. Samen lezen we hem helemaal, maar er is bijna geen overlap. Televisie idem dito. Alleen het journaal, dat zien we allebei en verder praktisch niets hetzelfde.

Zij is dol op de stad, ik ben graag buiten. Ik houd van vakanties, zij blijft liever thuis. Zij houdt van wandelen, ik van fietsen. Zij loopt heel langzaam, ik veel sneller. Ik houd van uitgaan, zij heeft er een hekel aan. Ik heb graag mensen om me heen, zij heeft haar privacy nodig. Mensen vinden haar vaak aardiger dan zij hen en bij mij is dat andersom. Zij kan heel ongelukkig worden in het gezelschap van mensen waar ze niks mee heeft, maar ik weet er meestal nog wel wat van te maken en ik vind bovendien veel meer mensen interessant. Ik heb een analytisch verstand en ben goed in abstracte concepties. Zij heeft geen gevoel voor abstracties, maar wel een uitstekend taalgevoel en een goede intuïtie voor mensen en situaties. Ze kan heel goed organiseren. Ik ben goed in de grote lijnen maar heb vaak niet het geduld om de dingen af te maken met te weinig oog voor de details.

Dita kan heel goed luisteren, maar ik ben vooral zelf aan het woord. Ik ben slordig, zij is van nature heel ordelijk, maar vindt dat van zichzelf een truttig trekje. Zij ergert zich aan mijn slordigheid, maar ik beschouw haar gevoel voor orde en netheid als mijn redding.

Als zij iets leest of hoort waarvan ze eigenlijk dacht dat het anders zat, stelt ze meteen haar mening bij. Als ik iets hoor waarvan ik weet dat het anders is, dan denk ik, die mensen hebben ongelijk. Staat de klok op half tien en heb ik het gevoel dat het half twaalf moet zijn dan denk ik oh, de klok staat stil. Ziet zij op de klok dat het half tien is terwijl het eigenlijk half twaalf zou moeten zijn dan denkt ze hoe kan ik me zo vergissen. Ik houd van muziek en kan er uren naar zitten luisteren. Dita is heel muzikaal, maar houdt niet van passief luisteren naar muziek. Zij heeft eigenlijk genoeg aan zich zelf en ik word onrustig als er niets gebeurt om mij heen. Ik ben net mijn dochter, maar Dita lijkt op haar twee zonen

Zij is de enige vrouw in mijn leven bij wie ik me nooit verveel en van wie ik hou, dat wel.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp