Kinderen zijn heilig; het mag hen aan niets ontbreken. De gelijkheidsobsessie van links resulteert nu in een soort Urgenda-wetgeving, die ongedekte maatregelen eist, zonder enig benul van de consequenties.

Urgenda-wetgeving – voor wie die term niet begrijpt – is wetgeving die los staat van de begrotingswerkelijkheid, maar overloopt van de goede bedoelingen. En van de regering eist daar voorrang aan te geven. Theoretisch zou de financiering van de politie er ook onder moeten vallen, maar tijdens de Rutte-jaren hebben we al vaker gezien dat juist op dergelijke essentiële begrotingsposten genadeloos wordt bezuinigd, als het er op aan komt.

Het aantal kinderen dat opgroeit in armoede moet de komende jaren worden gehalveerd en uiteindelijk naar nul worden teruggebracht. Dat staat in een initiatiefwet die de PvdA en de ChristenUnie vandaag presenteren.

Dat is precies wat gaat gebeuren met de oh zulke goede bedoelingen die PvdA en ChristenUnie nu via een flodderige initiatiefwet door proberen te drukken. Het wordt aangepakt via een open einde regeling, waarvan je nu al weet dat dat niet goed zal gaan (mijn vet, H.):

PvdA en ChristenUnie willen dat in de wet komt te staan dat kinderarmoede in 2030 gehalveerd moet zijn. Hoe dat moet gebeuren, is aan het kabinet. Dat moet daarvoor plannen ontwikkelen, geld vrijmaken en jaarlijks rapporteren hoe het ermee staat. De partijen willen op die manier dat er meer gesproken wordt over deze “stille ramp”.

Waar zal het fout gaan? Op diverse punten die voor zichzelf zouden dienen te spreken:

De lage-inkomensgrens wordt elk jaar opnieuw vastgesteld en aangepast aan het prijsniveau. In 2019 lag die voor een eenoudergezin met twee minderjarige kinderen op 1660 euro netto per maand. Voor een paar met twee kinderen was dat 2080 euro.

Wie, wat, waar, hoeveel? Dat vaak aan deze criteria gemorreld zal worden staat nu al vast.

Op dit moment groeit nog een op de tien kinderen op in een gezin met een inkomen onder de lage-inkomensgrens die het Centraal Bureau voor de Statistiek (CBS) hanteert. Dat zijn er zo’n 250.000.

Ah, ja de bijstand voor gezinnen met kinderen moet derhalve omhoog? Maar dat zeggen ze niet, ook al is het de consequentie. Wat mij de meeste zorgen baart is dat hier een klassieke armoedeval wordt opgetuigd. Ouders die er in terecht komen zullen er niet eenvoudig maar aan ontsnappen, als ze er een maal in wegzakken. En als de kinderen op 18-jarige leeftijd het huis uit gaan, valt iedereen weer terug in het soort armoede waarvan men jarenlang op staatskosten van gevrijwaard bleef? En dan, hoe moet het verder met die mensen? Het zijn vragen waar de bezwaren vanaf druipen, maar er is meer dat aan dit plan niet deugt.

Hoe gaat dit in de praktijk vorm krijgen? Ieder kind hetzelfde Pokémon-tasje? Schooluniformen [1]? Een programma van binnenlandse ontwikkelingshulp, waarbij staatshulpverleners de betuttelmacht over hele families krijgen, al dan niet via de voedselbanken?

Het is allemaal reuze goed bedoeld, maar als je ziet waar dit onvermijdelijk toe leiden moet slaap je nooit meer lekker. Daar komt nog iets bij: het elimineren is herkenbaar bedoeld om de laagste klasse minder de laagste klasse te laten zijn. Maar zó werkt het niet. Er is ALTIJD  een laagste klasse. Hoogstens laat je die nu fuseren met de groep er net boven, maar in de praktijk is dat niet anders dan die groep er net boven in de onderklasse terug te duwen. Daar zal niemand PvdA/CU dankbaar voor zijn.

---

1. Een schooluniform is de klassieke Britse manier die onderscheid tussen kinderen op financiële afkomst moest bemoeilijken – alsof kinderen dat onderling van elkaar niet weten.