Geld is niet alles – houd mijn fiets maar
Geld is niet alles, realiseerde ik me vorige week maar weer eens, nadat bijna €50.000 euro bijeen was gezameld ten behoeve van het Duitse meisje dat als enige een kanodrama op het water overleefde.
Wat moet zo’n kind er mee? Nu, noch later, zal het op enigerlei wijze tot troost zijn. Medeleven? Het is een soort aflaat – er zijn belangrijker dingen in het leven. Zoals voor haar: familie ongetwijfeld. Vandaar dat ik me vooral ergerde aan het bericht dat onze staatsomroep er over publiceerde:
Een inzamelingsactie voor de enige overlevende van het kano-ongeluk van een Duits gezin op het Veluwemeer vorige week heeft tienduizenden euro’s opgeleverd. Voor het 7-jarige meisje Cleo was rond 11.00 uur vanochtend zo’n 45.000 euro opgehaald.
Het gezin van vriendinnetje Enya, ook 7, zette de inzamelingsactie zondag op touw. Vader Marc heeft het doel van de actie al twee keer verhoogd, omdat de interesse maar blijft aanhouden. Op de inzamelingswebsite bedankt hij alle mensen die gedoneerd hebben.
Het was te weerzinwekkend om van over je nek te gaan, hoewel men een dappere poging had gedaan mijn walging een extra zetje te geven:
“We hadden nooit verwacht zo’n hoog bedrag te bereiken. We willen gewoon doen wat we kunnen voor Cleo.” Hij voegt daaraan toe dat hij donateurs op de hoogte zal houden van wat er met het geld gebeurt.
Tja. Boeiuh, en zo. Ook de Duitse gemeente waar het gezin woonde droeg er haar steentje aan bij:
Een woordvoerder van de Duitse gemeente Wuppertal zei gisteren tegen De Stentor er alles aan te zullen doen om Cleo te helpen. Volgens de regionale krant is er vanuit de gemeente van alles beschikbaar: “Traumahulp, psychische hulp, een pony, wat maar nodig is om het meisje te helpen dit trauma te verwerken en haar en haar familie te ondersteunen.” De gemeente zegt dat veel inwoners geraakt zijn door het ongeval.
Donderdag sloeg de kano waarin het gezin uit Wuppertal zat door onbekende oorzaak om. De 32-jarige moeder, de 42-jarige vader en een dochter van 5 kwamen om het leven.
Vandaar ook wat ik zei over houd mijn fiets maar. Gezeik over Duitsland placht ik strijk en zet te pareren met “eerst mijn fiets terug”, al ging het daarbij om die van mijn opa, die tijdens WW2 was gevorderd en verdwenen. Het helpt het kind niet, maar wat ik er mee zeggen wil is dat je je soms van je eigen obsessies bewust moet zijn als je iemand wilt helpen. De obsessie van de donoren aan het kind met geld lijkt me duidelijk genoeg, en ik voel me daar onprettig bij.
Die fiets komt nooit meer terug. Bij het fietsen en inspanning in het algemeen stoot je meer CO2 uit. Deze extra uitstoot past niet binnen je persoonlijke CO2 voetprint. Rood scherm! Ook je bankrekening is geblokkeerd.
Opeens moet ik aan waterfietsen denken, bedankt Gerrit.
Mij zien ze niet meer in een kano.
Ik eet hem wel op.
Mijn vader was blij dat ie hem kwijt was. Want hij werd voortaan keurig thuisgebracht na café.
En die fiets staat nu in Oekraïne.