Venezuela is in handen van een socialistische bende, die onder leiding van Nicolás Maduro Moros de bevolking van het land onderdrukt.

Nicolás Maduro is een socialistisch politicus die is opgegroeid in de sloppenwijken van de Venezolaanse hoofdstad Caracas. Hij stond aan de wieg van de Movimiento Quinta República, de socialistische partij die Chávez in 1998 aan de macht bracht. Hugo Rafael Chávez Frías was van 1999 tot zijn overlijden in 2013 de president van Venezuela en had al voor Maduro hem opvolgde zijn land aan de rand van de afgrond gebracht.

Na de dood van Hugo Chávez op 5 maart 2013 werd Maduro de waarnemend president. De grondwet, wees de voorzitter van het parlement aan als waarnemer, maar de socialisten negeerden de grondwet. Om die reden boycotte de oppositie op 9 maart de beëdiging van Maduro, die plaatsvond in een militaire kazerne naast de kist van de overleden president. Onder Chávez was Maduro vicepresident geweest sinds 13 oktober 2012. Eerder al was hij voorzitter van het parlement geweest (2005) en minister van Buitenlandse Zaken (2006-2013).

Een maand na de dood van Chávez behaalde Maduro van de Partido Socialista Unionista de Venezuela (PSUV) tijdens de presidentsverkiezingen 50,66% van de stemmen. De kandidaat van de oppositie, de 40-jarige Henrique Capriles Radonski, behaalde 49,07% van de stemmen.

Maduro presteerde als president zo slecht dat de volgende parlementsverkiezingen van december 2015 de oppositie twee derde van de zetels in het parlement bezorgden. De oppositie, die samenwerkte in de Tafel van Democratische Eenheid (MUD), heeft nu 112 van de 165 zetels in het parlement, maar het helpt ze niet veel. De macht van de nu ruim 18 jaar regerende socialistische partij van Maduro is hierdoor alleen op papier verzwakt.

De economie van Venezuela krimpt catastrofaal, onder meer door de sterk gedaalde olieprijzen. Overal zie je stijgende prijzen, gebrek aan werkgelegenheid, een toenemend gevoel van onveiligheid en een tekort aan basisgoederen. Het wanbeleid zorgde voor veel ongenoegen bij de kiezers. Maduro kwalificeerde de verkiezingsuitslag als „contrarevolutionair” en dus ongeldig. Hij weigert de macht af te staan. Daarom benoemde hij nog snel nieuwe raadsheren in het Hooggerechtshof die zijn regime konden steunen.

Op 5 januari 2016 heeft Maduro de macht van het parlement verder beperkt. Hij liet door het vertrekkende parlement de regels zo veranderen dat de president en niet het parlement bepaalt wie de directeuren zijn van de centrale bank van Venezuela. De oppositie was woedend over deze maatregel, die genomen werd één dag voor de eerste bijeenkomst van het nieuwe parlement.

In het voorjaar verzamelde de oppositie meer dan twee miljoen handtekeningen om een referendum af te dwingen over het lot van Maduro. Dat referendum werd niet gehouden. Wel kwam er weer een resolutie in het parlement waarin verklaard werd dat Maduro geen president meer was. Maar kiesraad en rechters legden dat naast zich neer. Over de benoeming van de president ging het parlement niet vond men daar.

Intussen emigreren steeds meer burgers van Venezuela naar Brazilië en schuift het land in steeds snellere vaart richting afgrond.

Met Trump in het Witte Huis is niet te verwachten dat Amerika in gaat grijpen. Maar misschien dat De Unie van Zuid-Amerikaanse Naties (UZAN) dat zou kunnen doen. De Venezolaanse bevolking zou ze dankbaar zijn.

---

Dit artikel verscheen eerder vandaag ook op het Blog van Toon Kasdorp.