President François Hollande liet in 2016 weten zich “in het belang van het land” niet meer verkiesbaar te stellen. En daar was Frankrijk heel blij om.

Dat Frankrijk blij was om van hem af te raken staat wel vast. Maar dat niet herkiesbaar zijn was ook in het belang van hem zelf. Hij scoorde het absolute record in negatieve populariteit van alle staatshoofden in de democratische wereld sinds er peilingen worden gehouden. Slechter scoren dan hij deed kan niet echt, dan is je populariteit nul. Als hij zich verkiesbaar had gesteld zou hij het verloren hebben, wie ook zijn tegenkandidaat zou zijn geweest.

Veel mensen vroegen zich later af hoe zo ‘n man ooit president had kunnen worden en of men niet eerder in zijn carrière had kunnen zien hoe singulier ongeschikt hij was voor dat ambt.

Ja, eigenlijk wel. Wat hij ooit aan populariteit gehad heeft had hij te danken aan zijn partner en aan zijn maîtresses, die stuk voor stuk aardige en mooie vrouwen waren, zodat de mensen dachten dat er toch wel iets interessants schuil moest gaan achter dat bureaucratische voorkomen van hem. Wat dat ook geweest mag zijn het waren geen eigenschappen die hem geschikt maakten voor het ambt van staatshoofd van de Franse Republiek.

Ségolène Royal, de vrouw met wie hij sinds 1970 samenleefde en die de moeder werd van zijn vier kinderen, was een veel geschiktere kandidate geweest voor het presidentschap. Het is vrij zeker dat hij in haar slipstream carrière heeft gemaakt in de socialistische partij. Bij de tweede ronde van de kamer verkiezingen in 2007 ging het stel uit elkaar en sindsdien heeft François Hollande het op eigen houtje moeten rooien, wat hij met afnemend succes heeft gedaan.

Francois Hollande begon zijn carrière als lid van de Franse rekenkamer en achteraf gezien had hij daar moeten blijven zitten. Als administrateur schijnt hij helemaal niet slecht te zijn en ook als eerste secretaris van de socialistische partij van 1997 tot 2008 heeft hij goed werk gedaan. Hij is burgemeester van Tulle geweest van 2001 tot 2008, in de jaren dat hij een verhouding had met Valérie Trierweiler, een beauty. Hij was afgevaardigde van de Corrèze van 1988 tot 2012. Hij bekleedde zijn hele leven lang een accumulatie van functies, iets wat in Frankrijk nog steeds heel normaal wordt gevonden.

Zijn ambtstermijn als president werd gekenmerkt door een verhoging van de belastingdruk in het land, door een koerswijziging richting sociaal liberalisme, door de wet op het homohuwelijk, door een militair ingrijpen in Mali, in de République Centrafricaine en in het Midden Oosten, door de immigratieproblematiek in Europa en door verschillende vrij willekeurige moordaanslagen door islamisten in Frankrijk.

Sterk optreden op een of meer van deze probleemgebieden hadden hem tot een succesvol president kunnen maken, maar optreden was niet zijn sterke kant. Hij heeft het allemaal min of meer over zich heen laten komen. Frankrijk is onder zijn presidentschap afgezakt naar het niveau van een tweederangs natie.

Ook in Europa is het nu onder Duitsland en samen met Spanje en Italië een natie van de tweede rang geworden. Dat is jammer, want door de eeuwen heen was Frankrijk altijd de centrale mogendheid op het continent. Het defungeren van François Hollande was niet alleen voor Frankrijk maar ook voor de rest van Europa een verlies.

---

Dit artikel over Francois Hollande verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp