De expansiedrang van de EU is niet afgenomen, ook al is het al weer zeven jaar geleden dat met Kroatië de laatste uitbreiding plaatsvond.

Alleen lijkt de expansiedrang van de EU zich steeds meer zuidoostelijk te richten in plaats van een strakke Drang nach Osten. Richting Turkije derhalve, en geografisch een solider aansluiting zoekend bij Griekenland. Overigens een land dat geografisch weliswaar in Europa ligt, maar zowel economisch als politiek deel van de Derde Wereld lijkt uit te maken.

Zeker nu de pogingen richting Wit-Rusland (waarvan de elite zojuist door Brussel sancties opgelegd kreeg) en Oekraïne (waar een burgeroorlog woedt – en EU is vrede. Bovendien staat Rusland het ècht niet toe) zijn gestrand is de focus in Brussel naar het zuidoosten afgegleden. Naar de Balkan dus.

Van deze ambities wordt op Wikipedia kennelijk door Brusselse ambtenaren nauwlettend verslag gedaan, en dat ziet u hier rechts.

Wat dat betekent voor Brussel? Het uitdelen van miljarden euro’s om de infrastructuur van die landjes naar het gewenste minimum te krijgen. Want dat ze daartoe zelf niet in staat zijn is nu wel duidelijk. Wat een kunstmatig oppompen op de langere termijn aan houdbaarheid van die nieuwe infrastructuur zal leveren en of dat de economisch de gewenste effecten zal hebben moet worden afgewacht. Dat dat vooral véél geld kost heeft Brussel nog nooit weerhouden de buidel te trekken. En inderdaad, zie hier:

De Europese Commissie wil de komende zeven jaar 9 miljard euro uittrekken om westelijke Balkanlanden klaar te stomen voor de Europese Unie. Ook al voldoen de zes landen nog lang niet aan de eisen en boeken ze ook maar beperkte of zelfs helemaal geen vooruitgang.

Is het een investeringsplan of ontwikkelingshulp binnen Europa?

De commissie wil in Servië, Montenegro, Albanië, Noord-Macedonië, Bosnië en Kosovo onder meer snelwegen aanleggen en deze landen helpen met de overgang naar een groene en digitale economie, blijkt uit een donderdag gepresenteerd investeringsplan. Die investeringen moeten hand in hand gaan met hervormingen en die tegelijkertijd eenvoudiger maken.

Alles vergroenen op een blanco palet, wat een wereldkans voor FransT.! Maar of men het daar wel wil, die EU-dromen waar maken?

Maar de weg naar de EU is voor alle zes de landen nog lang. Ze werken weliswaar beter samen met de EU om terrorisme en radicalisering tegen te gaan en migratie op te vangen. Maar de rechtstaat heeft het er moeilijk. Verbetering blijft uit omdat “vaak de politieke wil ontbreekt”, en bijvoorbeeld gevestigde belangen zich verzetten.

Nederland zag er nooit iets in, maar kritiek op de heilige koeien van Brussel is verboden. Dus de Nederlandse MSM vertellen u er niet veel over.

Albanië en Noord-Macedonië, die afgelopen voorjaar na lang verzet van Nederland groen licht kregen om toetredingsonderhandelingen te beginnen, doen het nog het best. Ze maken bijvoorbeeld vorderingen in de strijd tegen de wijdverbreide corruptie en tegen de georganiseerde misdaad. Ook laten ze rechters en aanklagers ongemoeid hun werk doen. Daar staat tegenover dat de persvrijheid en de vrijheid van meningsuiting er nog even beroerd voorstaan.

Maar dat klaagt dan weer wel over het beroerde niveau van de lokale persvrijheid en vrijheid van meningsuiting. Bedoelt men nu dat er nu nog kritiek op de EU mogelijk is en dat dat geen goed signaal is? Het is misschien cynisme, maar dan wel van een soort dat door de praktijk geregeld wordt ondersteund.

Nog cynischer wordt je als je leest wat over de gevolge van Corona wordt geschreven, en dat vergelijkt met de aanstaande goedkeuring door politiek Nederland van de Noodwet gisteren.

Door draconische maatregelen om het virus te beteugelen komt de rechtstaat in de knel, constateert de commissie. Om de nood op de westelijke Balkan ietwat te lenigen, maakte Brussel eerder al €3,3 miljard aan Corona-steun vrij.

Voor ons land hoeft het niet zo, zo wordt eerlijk geconstateerd. Expansiedrang van de EU dient voor Nederland geen doel. Voor ons land zou een verkleining (halvering?) van de EU heel wat gunstiger zijn. Het UK was een verlies, samen met Zuid-Europa (NB: dat Zuid-Europa begint bij de noordelijke stadsgrenzen van Brussel) in een economische organisatie zitten is primair een handicap.