Het rommelt alweer enige tijd als gevolg van de ECB-strapatsen van afgelopen zes jaar. Zeven eigenlijk, maar met het tellen van tropenjaren moet je voorzichtig zijn. Waar het om gaat is dat er een crisis broeit die gevaarlijker is dan alle Griekse kredietcrises tezamen. Juist omdat het er op lijkt dat alle problemen die de EU afgelopen jaren beleefde, tegelijk en opnieuw hun kop zullen opsteken uit de modder waaronder zij verborgen waren.

Even voor het overzicht: ik heb het hier niet alleen over de euro-gerelateerde problemen met Griekenland, Spanje, Portugal, Italië en de rente die op 0% staat, maar ook over de legitimiteitsproblemen van de EU met Brexit, Oekraïne, TTIP en het Europees Parlement. Wie daarbij nog optelt het opengrenzen-drama, de vluchtelingen problematiek op eigen continent, de afkalvende steun voor de Europese politieke elite en het islamterrorisme, krijgt een totaalplaatje waarbij vergeleken een schilderij van Jeroen Bosch een intiem dinertje voor twee personen lijkt. En ongetwijfeld ben ik links en rechts nog wat dodelijke details vergeten.

Maar goed, vanmorgen kwam weer iets door dat, als het klopt, een nieuwe nagel in de kist van het Europese project zal betekenen:

De basis van mijn redenatie vindt U hier. Wat bovenstaande tweet opmerkelijk maakt, is dat indien de ECB inderdaad bekend maakt dat zij geen Catalaanse schuldpapieren op zal kopen, daarmee Spanje verplicht de Catalanen financieel in leven te houden. In een normale eenheidsstaat is dat gewoon, maar het huwelijk tussen Spanje en Catalonië staat nu eenmaal op springen.

Dat er ook steeds meer boven komt over de ‘nieuwe’ problemen tussen EU, IMF en Griekenland mag vaste lezers van dit blog niet verbazen. Vorige maand al schreef ik een analyse, die wat nu gebeurt vrij exact samenvatte. Dat wisten EU, IMF en Griekenland toen ook al natuurlijk, maar men hoopte het onder tafel te houden.

De voorspelbaarheid van een EU die zoiets niet weet op te lossen eer het bijna te laat is, is mogelijk nog het beste argument om de EU binnenkort vaarwel te zeggen. Eens moet dit fout lopen, als er geen regels meer kunnen worden aangepast die voor een prudent bewind noodzakelijk waren, maar door politieke houtje-touwtje knutselaars opzij kunnen worden gezet als tijdelijke uitkomst voor hun eigen falen. Hoe langer die lijst wordt, des te stelliger het bewijs dat de EU in haar huidige vorm geen goed idee was. Voor niemand, behalve een aantal geldgeile Eurocraten en de bevolking van het Europees ‘Parlement’.