Op de achtergrond van de discussie over ‘solidariteit’ en Eurobonds speelt voor de Eurocraten altijd op de achtergrond de vergelijking met de USA. Die deugt niet, laat ik U hier zien.

Het vermoeiende aan Eurocraten is onder andere hun beperkte kennis en hun overdosis aan hoop op een betere toekomst die de EU leveren moet. Meer inclusief en zo, maar dan niet Trumpiaans. En dat beperkt zich niet tot de jeugdige passanten die we ook op dit blog in discussies wel zien passeren. Een aardig voorbeeld is een debatje dat ik al een hele tijd geleden had met Sophie in ’t Veld op Twitter. Compleet ingeblikt met zuivere argumenten waarop ze geen antwoord had, , maar de slotzin was:

@HannibalPim ben ondanks jullie tweets nog steeds geen Euroscepticus geworden. Sorry. Beter PVV stemmen, voor NL uit EU

Tja! Het blijft een geloofsartikel, die EU (en daarme de euro). Met gelovigen kun je niet argumenteren op basis van rationele argumenten, dat is inherent aan het concept geloof.

Maar enfin, de Corona-crisis biedt moot vergelijkingsmateriaal dat je anders maar zelden zo duidelijk gelijktijdig hebt. Want net als de zuidelijke lidstaten van de EU zitten de Amerikaanse staten in de economische penarie als gevolg van Corona. Het is op vallend hoe verschillend het daar werkt.

Ook de Amerikaanse overheid is zich bewust van de problemen die de deelstaten krijgen als gevolg van de Corona-crisis, en het Amerikaanse Congres heeft al een hulppakket goedgekeurd

Congress has already appropriated $150 billion in emergency funding to the states through the CARES Act.

maar dat wordt heel duidelijk gebonden aan Corona, en niet aan de economische problemen die de staten toch óók hebben. Uit dit artikel van een Democratisch gezinde site valt heel veel interessante informatie te peuren die de huidige Eurobonds-crisis wel in een heel schel licht plaatst.

1. Zo zijn 49 van de 50 Amerikaanse staten verplicht jaarlijks een sluitende begroting te presenteren (uitzondering Vermont zal de USA de das niet om doen – te klein en economisch irrelevant). Niet op ieder niveau werkt dat overigens even goed, en – surprise! – met name in Democratisch geregeerde staten is dat soms een probleem.:

In estimates made before the pandemic reached the United States, California budget officials assumed its losses would be $25 billion per year for the next two fiscal years, and $15 to $20 billion in several years after that. Those numbers are likely to be revised for the worse.

Maar zelfs in Californië heeft men de afgelopen jaren gespaard! Er bestaat een reservefonds van $16 miljard. Veel staten hebben dat de afgelopen jaren beter gedaan:

The financial blow will not be as bad as it might have been. States spent much of the last decade building up rainy day funds after the last recession, and most states now have more in reserve than at any time in their histories.
But those savings are going to be gone in a matter of months, experts said.

2. Men heeft bij eerdere gelegenheden al eens leergeld betaald voor een gebrekkig toezicht op lagere overheden, en sindsdien is er aan het toezicht veel verbeterd. Vergelijk dàt maar eens met het stuntwerk rond Griekenland, Italië en Spanje in het afgelopen decennium, en je weet dat de EU heeft geweigerd zich iets aan te trekken van het bekende feit dat de zuidelijke lidstaten zich niet financieel lieten knevelen. Integendeel, en daarmee heeft de EU bewezen niet met geld om te kunnen gaan. Dat dit allemaal door de solvabele lidstaten is geaccepteerd voor het groter goed van een verenigde EU bewijst overigens dat de schuld van het debacle dat men nu in Brussel optuigt niet alléén bij de zuidelijke lidstaten hoort.

3. Het bewijst eens te meer dat cultuurverschillen (zoals Italië zich nu gedraagt gedroeg men zich ook in het Lira-tijdperk) zich niet met een paar pennenstreken laten uitwissen – zo’n ander paradigma (maakbaarheid) waaraan Eurocraten plegen te lijden. In de USA heeft men een dergelijke cultuur nooit laten ontstaan, en dat de EU nu bewijst hoe moeilijk dat met terugwerkende kracht te veranderen is zouden sociologen reeds tevoren moeten hebben beseft.

War het niet dat prachtige idealen altijd weer zo enorm verblinden.

Om een terug te gaan naar de Amerikaanse staten en de politiek: de Democratische Partij pleit voor een veel ruimhartiger beleid dan de Republikeinen zullen toestaan.

In increasingly urgent pleas to Congress, states have asked for $300 billion to $1 trillion to bail them out, and that may not even be enough to replace their lost revenue.

Even een noot ter zijde waarvan ik zeker ben dat die in het Amerikaanse debat eveneens zal worden gemaakt: de centrale overheid is er niet om gederfde inkomsten aan te vullen voor zover die het hoogst noodzakelijke overstijgen. Uiteindelijk moet ook dit geld bij de Amerikaanse belastingbetaler van de toekomst worden gehaald. En zoals al gezegd het zijn vooral de Democratisch geregeerde staten waar de problemen de pan uit rijzen.

Wie daarvan nog overtuigd moet worden moet zich maar eens verdiepen in het drama dat de staat Illinois (inclusief Chicago) aan het worden is. De rijkere inwoners vluchten er uit weg, en de betaling van pensioenen komt er onder steeds grotere druk te staan.

Maar over het algemeen laat het betreffende artikel overtuigend zien waar de USA et beter doet dan de EU, en toont het impliciet waarom het de EU niet lukken zal dat tij nog tjidig te keren.

Voor de invoering van iets als Eurobonds is een centrale staat al een te groot probleem om te hanteren. Eurobonds toestaan om de (politici van de) lidstaten te plezieren is eenvoudig gekkenwerk.

---

Meer over Eurobonds vindt u hier op Veren of Lood.