De Zwitserse centrale bank had zijn koppeling van de frank met de euro losgelaten en de munt was prompt met 25% in waarde gestegen.

Waarom doet zo’n Zwitserse centrale bank dat, vraag je je af. Die stijging is een ramp voor de Zwitserse industrie, die zijn machines nu duurder aan moet bieden op de wereldmarkt. Daar is de concurrentie met vooral Duitsland en de VS toch al fors en 25% er bovenop is wel erg veel. Ook de toeristenindustrie zal hier niet blij mee zijn geweest. De mensen in Bazel wel, misschien die nu goedkoper boodschappen kunnen gaan doen in Frankrijk of Duitsland, maar dan gaan er weer winkels failliet in de Gerbergasse.

Was het nodig? Speculanten kochten op grote schaal Zwitserse franken in de vorm van korte en middellange Zwitserse leningen en betaalden daarvoor in euro’s of dollars. Dat laatste lijkt niet zo’n probleem, want Zwitserland wil immers zo dicht mogelijk bij de euro blijven en dollars in euro’s omzetten is makkelijk, van beide zijn er genoeg op de markt. Of vond men dat in Zwitserland te begrotelijk dat de euro zo aan het verzwakken was tegenover de dollar? Als er Zwitsers geld met dollars wordt gekocht dan is er behoorlijk verloren door de Zwitsers als dollars in euro’s werden omgezet. Maar je kunt die valuta ook gewoon houden, zou je zeggen en speculanten hun gang laten gaan?

Toch denk ik dat daar het probleem zit. Voor een klein land als Zwitserland werd de voorraad vreemd geld te groot en daarmee het risico als de ECB beslissingen gaat nemen die op de gezamenlijk koers van invloed zijn. De Zwitsers hadden ook gewoon in euro’s kunnen gaan betalen, maar dat wilden ze niet. Dan was het consequent om ook de koppeling los te laten.

Hadden ze er dan beter nooit aan kunnen beginnen, aan die koppeling? Dat zou je wel denken ja, want zo’n plotselinge koersstijging is echt een ramp voor zakenlui, die het niet hebben zien aankomen. Ik denk dat de Zwitsers erop gerekend hadden dat de Duitsers de koers van de euro wel zouden beschermen en een inflatoire politiek van de ECB zouden blokkeren. Maar de Bundeskanzlerin was minder bang voor het inflatiespook dan verwacht en gaf de voorrang aan de Europese eenheid.

Persoonlijk denk ik dat de verwoede pogingen die we – nog steeds – doen om de euro in zijn tegenwoordige vorm overeind te houden goed geld naar kwaad geld gooien is. Ik kan Merkel wel volgen als ze meent dat de jeugdwerkloosheid in de zuidelijke eurolanden niet te tolereren is, maar niet in haar overtuiging dat de euro kost wat kost overeind moet worden gehouden.

De oplossing is dat Duitsland en de andere noordelijke landen uit de euro stappen en dat Zwitserland dan weer braaf de D-Mark volgen kan. De euro zakt dan verder weg en de zuidelijke landen kunnen weer ademhalen. Wij gaan dan met zijn allen straks in Peugeots en in Fiats rijden, die een stuk goedkoper worden en eten allemaal olijfolie in plaats van Becel.

---

Dit artikel verscheen eerder op het Blog van Toon Kasdorp

Meer over het gedoe rond de euro vindt u hier.