Een paar jaar terug schreef ik op Dagelijkse Standaard bijna wekelijks dat de Euro op het punt stond uit elkaar te vallen. Niet dat dat niet waar was. Maar dan werd elke keer door Eurocratische fanatici opnieuw een regel omzeild, ontkend of simpelweg genegeerd, die ooit was bedoeld om die euro als een normale munt stevig te funderen. Nationale regeringen volgden slaafs. En nu zijn de te omzeilen regels op.

De definitie van een luchtkasteel? Een illusoir bouwsel dat nergens op is gefundeerd. Een droombeeld. Mutatis mutandis hebben de Eurocraten lang gevreesd dat de euro de kanarie in de kolenmijn van de EU – in hun woorden zelfs de Europese samenwerking – zou zijn. En waar in 2013 het terugdraaien van de invoering van de euro inderdaad een groot gezichsverlies voor de verblinden uit Brussel had betekend, heeft hun ondeskundige gesleutel sindsdien er zorg voor gedragen dat hun grootste angst op het punt staat uit te komen. De EU staat op instorten, want de euro is reddeloos.

Is de euro reddeloos? Nou en of. Alle spoken uit de jaren 2012/2013 zijn terug. Vrijwel alle landen die toen financieel onderuit dreigden te gaan naderen opnieuw een kritische grens, terwijl ze er nu veel slechter voor staan dan op het hoogtepunt van de vorige crisis. Plus dat Griekenland, Portugal en Spanje niet langer de enigen zijn die financieel op instorten staan: ook Frankrijk glijdt al jaren steeds dieper weg – zachtjes maar onmiskenbaar. Italië zou door haar ineenzijgende bankensector al nauwelijks zijn te redden onder normale omstandigheden.

En we leven niet onder normale omstandigheden. We leven bovendien aan de vooravond van een enorme economische crisis die mede is veroorzaakt door de monetaire spielerei van ECB, Draghi en consorten. Maar evenzeer overigens door de Amerikaanse Fed en de Japanse centrale bank.

We zitten te wachten op een Duitse uitspraak over de rechtmatigheid van het instellen van Europese noodfondsen. Niet alleen zal die de laatste stut onder de euro wegslaan, maar tevens ook onze regering in haar hemd zetten vanwege precies dezelfde argumenten als het Duitse Constitutionele Hof in Karslruhe thans overweegt – en waar de Nederlandse politieke elite schijt aan meende te kunnen hebben.

Griekenland is echt compleet reddeloos. Nieuws kan dat echt niet zijn, maar door de eeuwige uitstel-tactieken van Eurocraten steekt het de kop op op een moment dat men het er echt niet bij hebben kan. Waarom is dat? Omdat dan pas het moment aanbreekt dat het niet langer kan worden onderdrukt. En na 3 jaar marchanderen met de werkelijkheid is het moeilijk voorstelbaar dat het nu met een paar pennestreken ineens wèl kan worden geregeld.

Politieke probleempjes die elk voor zich de EU op haar grondvesten hadden doen schudden, zoals het Brexit-referendum, de aankomende Spaanse verkiezingen op 26 juni en de ellende rond het GeenPeil-referendum zijn evenzovele nagels in de doodskist der EU. Maar een doodskist die losjes op de rand van een afgrond is geplaatst kan weinig anders doen dan er in tuimelen. Het incapable gezag van de Europese regenten zal er nog slechts naar kijken en krokodillentranen huilen.

Krokodillentranen om hun verloren pensioenen ook, want al wat er van de EU over zal blijven zijn een aantal verlaten kantoorgebouwen in Brussel en Straatsbburg, die over vijf jaar ongetwijfeld zullen uitpuilen van de asielmigranten waarvoor verder niemand nog iets zal willen doen. Omdat we het dan eindelijk eens zullen kunnen zijn over wat politiek het meest dringend is: onze eigen problemen, en de noodzaak als staat het vege lijf te redden. Als we er redelijk uit komen mogen we echt niet klagen, voor velen zal dat anders zijn.