Nu de Syrische burgeroorlog bijna gedaan is, wordt de vraag wat we gaan doen met de Syriërs die zich de afgelopen jaren hierheen begaven prangend.

De vraag werd zaterdag al ietwat sarrend – maar met een heel serieuze ondertoon – gesteld op Russia Today, maar zij is vanzelfsprekend serieuzer dan veel bestuurlijke lieden in Nederland en Brussel willen overdenken.

Syria is ready to welcome back people who fled the country during years of fighting, Walid Moualem, the Syrian foreign minister, told the United Nations General Assembly. “Thanks to Russia’s help, no effort will be spared for assuring the return of the refugees and satisfying their basic needs,” Moualem said. Damascus was also eager to accept any help in reconstruction after the war, the FM noted, but added that “the countries that offer only conditional assistance or continue to support terrorism, they are neither invited nor welcome to help.”

Deze nieuwe situatie stelt vragen aan de orde:

• Was de reden van de instroom van de afgelopen jaren echt een vlucht voor oorlogsgeweld? Dan is er niets wat een nette repatriëring tegen zou moeten houden.
• Was er een andere reden waarom de grenzen voor hen wijd open werden gezet? Dat is dan in ieder geval niet wat de Nederlandse bevolking werd voorgehouden. Niemand heeft gevraagd om massa-immigratie waarbij de rest van Nederland moest inschikken. Dat is wel gebeurd, maar moet dat voor de eeuwigheid zo blijven? Dat zou tenminste met goede redenen omkleed moeten worden. Dat er in Nederland ook van overheidswege niet een begin van een discussie over te bespeuren valt is omineus.
• En ten laatste, maar bepaald niet onbelangrijk: wat betekent een eventuele repatriëring van de Syriërs voor het sociale wrakhout dat in het zog van de vluchtelingenstroom ons land bereikte? Afghanen, Pakistanen, Marokkanen en zelfs Albanezen kwamen in grote getale mee met de Syriërs – als de grenzen nog een jaar langer open hadden gestaan had de halve wereld wellicht de tocht naar de vleespotten van de noordelijke (!) EU ondernomen. Zoals nu half Afrika naar Libië trekt teneinde de grote oversteek te wagen.

Onder ‘normale’ omstandigheden zou de EU dergelijke groepen nooit binnen hebben gelaten, al moet je dat gezien het gedrag van de EU sinds 2015 nog maar hopen. De EU lijkt wel èrg blij met de Syriërs als component van de door haar schijnbaar toch nagestreefde volksvermenging, waarom niemand hen ooit heeft verzocht, maar die wel degelijk door de beleidsrealisatie van de laatste drie jaar heen schemert. Want wordt er nagedacht over een toekomst voor de weggevluchte Syriërs elders dan in de EU? Mij is daarvan in ieder geval niets bekend.

Voorlopig kunnen we er van uit gaan dat zolang de situatie in Idlib niet is opgelost, niemand de urgentie voelt of het idee zal krijgen actie te ondernemen. Maar dat zal niet eeuwig duren, en de beschaving vereist dat als we mensen gaan repatriëren, dat deze daarvan zo snel mogelijk op de hoogte worden gesteld. Dat moment is dus nu, want het gejank dat ongetwijfeld weer huizenhoog langs de grachten zal opklinken moet ook nog worden geadresseerd. En ook dat kost tijd.

Een van de argumenten die we zullen horen is dat de Syrische burgeroorlog is gewonnen door ‘de verkeerde’. Hoe waar dat is doet niet ter zake welbeschouwd – al valt er werkelijk heel veel op af te dingen – het punt blijft dat die mensenstroom nooit op gang gekomen was als die burgeroorlog niet was ontstaan. Het herstellen van de status quo is daarom wenselijk, ook uit principieel oogpunt.

---

Zie verder ook ons volledige uitgebreide dossier over de burgeroorlog in Syrië.