De visumdeal met Turkije laat meedogenloos zien waar de zwakheden van de EU zitten. In plaats van een krachtiger gezamenlijk geluid levert het een recept voor het plukken van een los zand-lichaam dat bang is uiteen te vallen. De belangrijkste bestuurlijke EU-mankementen op een rijtje.

Wat overblijft, is agitprop. Franske Timmermans die bij hoog en bij laag volhoudt dat de EU een goede afspraak heeft gemaakt. Liegend in negen talen, maar waarheid spreken is hem onmogelijk. We hebben het al vaker gezien, en weinig anders valt nog te verwachten.

Morele zwakte
De EU is zodanig door haar eigen geweldloosheid geobsedeerd, dat het alles wat in Brussel gebeurt is gaan overheersen. gecombineerd met het idee van open grenzen heeft dat tot een situatie geleid waarin de morele rechtvaardiging voor het hebben èn stellen van grenzen is verdwenen.

Voor een groep regenten die pretendert een groter geheel te besturen is een dergelijke verwarring zonder precedent. Men zit in Brussel, maar weet eigenlijk niet waarvoor en waartoe. Behalve dat men er van is overtuigd goed en juist te handelen, omdat men zichzelf als goed en juist beschouwt.

Indolentie
Het gevolg van deze verwarring is indolentie, en de angst besluiten te nemen die in tegenspraak zouden zijn met de door henzelf gepropageerde goedheid, die uit de aard der zaak tot goed handelen zou moeten leiden. In feite kan ieder besluit leiden tot een morele ongewenste situatie – wat verklaart waarom men zo goed als niets concreets doet tegen de asielmigratie. Dat ook niets doen tot morele problemen zal leiden wordt op dit moment nog weggezet als overdreven angst van een onwillige bevolking. Dat laatste klopt, het eerste niet, maar niemand die het zien wil.

Hypocrisie
Het gevolg van bovenstaande is hypocrisie. Want men sluit bewust de ogen voor onwelgevallige feiten, en blijft beweren dat het allemaal wel mee zal blijken te vallen als we er maar eenmaal aan gewend zijn. Niemand die dat wil, en het doordringend besef dat Brussel niet van mening veranderen wil, begint zelfs door te sijpelen maar mensen die niet ongenegen waren hen op hun woord te geloven. Toegeven in de politiek dat er een fout is gemaakt is erger dan leven met fouten. Maar kapitale fouten leveren kapitale gevolgen. Dat beseft men in Brussel nog niet.

Machteloosheid
Het gevolg van al die indolentie, is dat internationale roofdieren als de Turkse president Erdogan simpelweg beginnen de EU-runderen te consumeren. Telkens groter worden de brokken die hij uit de ribbenkast van de EU scheurt, zonder meer terug te horen dan wat angstig geblaat in negen talen. Nog is het mogelijk Turkije op haar plek te zetten, maar daarvoor is krachtdadig ingrijpen vereist. In Brussel lijkt niemand daartoe in staat, omdat men niet wil, en om alle hierboven aangestipte redenen. De enige obsessie die men in Brussel heeft, is de angst voor een ‘sterke man’. Het besef dat men dit vuurtje zelf steeds meer aanwakkert lijkt volkomen te ontbreken.

Is het ingewikkeld? Nee, nooit geweest ook. Maar het enige dat een clubje als Frontex doet is registreren wie zich in de EU gaat vestigen. Als migranten niet doen wat van hen wordt geëist mag men niets terug doen, er zou eens iemand schadevergoeding kunnen eisen. En reken maar dat de asielmaffia er scherp op toeziet.

De visumdeal met Turkije bevat al deze elementen, en nog een paar meer. Specifiek de attitude van Turkije, en dat landen als Nederland worden gechanteerd door een columinste te gijzelen zouden reden moeten zijn voor heroverweging van het gevoerde beleid. Maar zolang de EU bestaat, en de regenten in Brussel menen te kunnen blijven doen wat ze doen, zal er weinig tot niets veranderen.

Uit angst besluiten te moeten nemen die wel eens een verkeerd gevoel op zouden kunnen leveren, hoopt men dat Turkije het vieze werk wil doen. Dat men er moreel zelf dan ook aan medeschuldig is, wordt achter een masker van hypocrisie verborgen. Het nieuwe masker van de keizer, want iedereen ziet èn begrijpt het. Niet alleen toont het de machteloosheid van de EU en deze Commissie, maar ook maakt het Turkije steeds brutaler. Zodat ooit nog meer besluitvaardigheid vereist zal zijn om het tij te keren.

Zachte heelmeesters en kwakzalvers genezen iets slechts door een gelukkig toeval. Dat lijkt er voorlopig niet aan te komen.