Eind mei is het circus rond EP2019 weer in het land. Voor de Nederlandse burger vrijwel niet van belang, maar voor Europese politici enorm belangrijk. Financieel, onder andere.

De laatste jaren duiken er bij vlagen Europees opererende partijen op. Partijen die in heel of een groot deel van de EU-lidstaten kandidaten stellen. Onvermijdelijk opgericht door mensen die enthousiast zijn voor de EU of specifieke belangen hebben die ze hopen in Brussel te kunnen behartigen(?).

Intussen lopen de hysterici in Brussel zich de laatste maanden voor zo’n verkiezingsmoment de benen uit het lijf. Maar al te vaak is het oogsten van vijf jaar gekonkel en gedram, in de hoop dat kiezers er nota van zullen nemen. Zie bijvoorbeeld GL en de veroordeling van Hongarije dankzij Judith Sargentini. Momenteel zijn ook de klimaatdoelen n de aanbieding.

Nieuwe partijen zullen dat zeker niet veel beter doen, daarin had Chris Aalberts gelijk in zijn bespreking van de lancering van de nieuwe partij Volt. Deerniswekkend leek me ook een uitstekende omschrijving van de betrokkenen, en dat men bij Volt geen notie heeft van hoe de EU werkt was ook geen vreemde constatering. Dat weten nieuwe partijen overigens maar zelden, zodat dat nu niet direct het beste argument is om ze neer te sabelen. Hoe actiever je bent hoe sneller je daar achter komt. Zodat je vervolgens nog minstens vierenhalf jaar kunt gaan headdesken – als Volt zijnde.

Wat mij irriteerde is dat Chris Aalberts er in zijn bespreking kennis van gaf dat hij geen benul heeft hoe bestaande parlementen ooit hun machtsgroei realiseerden – een proces dat in alle normale parlementen voortdurend in gang is, en soms juist (zou moeten) moet worden beperkt. Aalberts mag dan weten hoe een club als het EP werkt, toen hij op college te horen kreeg hoe parlementen ooit waren uitgegroeid tot de machtscentra die ze nu zijn, was hij òf niet wakker, òf net die dag elders.

Het neersabelen van verkiezingsretoriek als humbug is natuurlijk gesneden koek, een repeterende breuk bijna:

Volt wil de EU nieuwe energie geven. Er moet een politieke unie komen waar risico’s worden gespreid en waar alle Europeanen de vruchten kunnen plukken van de samenwerking. Volt is visionair en realistisch tegelijk, lezen we.
(..)
Volt wil een federaal Europa met een Europese regering, meerderheidsbesluitvorming tussen lidstaten en afschaffing van nationale veto’s. Dit zijn allemaal zaken die in Europese verdragen geregeld kunnen worden. Het Europees Parlement – waar Volt dus straks misschien in zit – gaat niet over die verdragen. Zo gaat Volt eindeloos verder: de partij wil initiatiefrecht voor het Europees Parlement, volledige transparantie en veranderingen in de manier waarop het Europees Parlement wordt gekozen… maar het Europees Parlement heeft daar niets over te zeggen.

Allemaal heel waar, maar waar Aalberts hier aan voorbij gaat is dat partijen die het zich werkelijk voornemen, dit wel degelijk op de agenda kunnen plaatsen. Juist EU-breed. Zo’n opmerking als maar het Europees Parlement heeft daar niets over te zeggen is daarom even waar als stupide – het is gezagsgetrouw. De allereerste historische parlementen werden bijeengeroepen om een door de vorst gevraagde gift van een bepaalde hoeveelheid geld goed te keuren. Verder werd hen beleefd verzocht hun bek te houden, iets waar men mettertijd respectvol steeds minder gehoor aan gaf. En voorwaarden begon te verbinden aan het geld dat brommend men toekende. Zoals meer bevoegdheden.

Nu moet je er niet aan denken dat clubs als Volt dit zouden gaan afdwingen – het EP is wat mij betreft een circus dat moet worden afgeschaft etc etc. Die riedel kent u verder wel. Maar ook zonder hun Verklaring van Amsterdam te hebben gelezen kan ik u garanderen dat ze nog extreemlinkser zijn dan D66, als het over de EU gaat. En geld van Soros zal daar vast ook een onderdeel van zijn, hoewel het in het geval van Volt weggegooid zal blijken, eerder zelfs contraproductief. Hoe verdeelder de stemmen, hoe minder zetels.

Maar het kan wel. De reden dat het EP zich schikt in het lot dat de EC en de regeringsleiders haar hebben toebedeeld is dat het een nepparlement is, bevolkt door politieke afdankertjes waarvoor geen gemeente beschikbaar was om een vet betaald bestuursbaantje te bezetten. Onkunde, partijtrouw en de wetenschap dat het EP op zijn best een veel te goed betaalde wachtkamer voor het echte werk is, zorgen er voor dat de vertegenwoordigers van de ‘middenpartijen’ (zoals bijv. de PvdA tegenwoordig is!) zich labbekakkerig houden aan regels die zo zijn opgesteld dat ze bijna geen kwaad kunnen al zouden ze willen.

De clou zit in het word bijna. Als voldoende parlementariërs het zouden willen zijn er voor het EP namelijk wel degelijk machtsmiddelen om uit te groeien tot een volwaardig parlement. Men heeft het recht de voltallige commissie naar huis te sturen en men moet de 7-jaarlijkse (!) begroting goedkeuren. Dit zijn cruciale bevoegdheden in handen van parlementariërs die weten wat ze willen en waarom. Maar dan heb je dus meer nodig dan een paar gillende (geestelijke) pubers van Volt en aanverwante artikelen. Dat labbekakkerige midden zou zich van zijn vertegenwoordigende taak moeten willen kwijten. Maar zo maak je geen carrière, en wie u desgevraagd een ander verhaal vertelt, kunt u direct afschrijven als een onkundige (baantjesjager).

De EU meldt schijnheilig te hopen dat de middenpartijen de meerderheid behouden. Het zou inderdaad wat zijn als dat niet langer zo zijn zou, maar dan staat ‘erg links’ altijd braaf klaar om de gaten te vullen die door realistischer partijen geslagen zijn tijdens EP2019. Tot die tijd vertrouwt men op de agitprop die de EU overeind moet houden, en zal men proberen zoveel mogelijk onwelgevallige uitingen proberen te onderdrukken. Want zelfs bij de EU houdt men er rekening mee dat er na de komende verkiezing altijd weer nieuwe verkiezingen kunnen komen.